အခန်း(၅၁) : နောက်ထပ်သရေပွဲ
သူက ရတယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်။
တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်သက်နေခဲ့တဲ့ လျန်ဖင်းက မတူညီတဲ့ အမြင်နဲ့ ဟယ်ယန်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့အတွေ့အကြုံအရဆိုရင် ဒီလူငယ်က ဟန်ဆောင်လိမ်ညာနေတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူသိခဲ့တယ်။ သူ သဘောတူမိလိုက်တယ် ဆိုကတည်းက မဆိုးပါဘူး။
သူက ရွေ့လျားနေတဲ့ အရာတွေကိုရော ပစ်နိုင်တာလား။
"မင်း တောရိုင်းတိရစ္စာန်တွေကို ပစ်ချင်ရင် တောထဲကို သွားလို့ရတယ်"
ဝမ်ပါးက ပြောလိုက်တယ်။ တောက ပိုင်ရွဲ့တောင်ပေါ်မှာရှိတယ်။ သူက လျန်ဖင်းကို ကြည့်လိုက်တယ်။ လျန်ဖင်းက စဉ်းစားနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကို ခါလိုက်တယ်။ "မဟုတ်ဘူး"
ဝမ်ပါးနဲ့ ဟယ်ယန် နှစ်ယောက်လုံးက တပ်သားသစ်တွေ။ သူတို့က ပိုင်ရွဲ့တောင်ပေါ်ကို မရောက်ဖူးသေးတဲ့အပြင် လမ်းတွေကိုလည်း သိပ်မရင်းနှီးသေးဘူး။ တပ်သားသစ်တွေအတွက် တောင်ပေါ်ကိုသွားဖို့ အချိန်တချို့ ယူရလိမ့်မယ်။ သူတို့ အခုတော့ လုပ်လို့ မရသေးဘူး။ သူကပြောလိုက်တယ်။ "ငှက်တွေကို ပစ်မှတ်အဖြစ် သုံးကြရအောင်"
ငှက်တွေ..... တပ်သားသစ်တွေ ထပ်ပြီး တုန်လှုပ်သွားကြတယ်။ တကယ်လို့ တောရိုင်းတိရစ္စာန်တွေက မြက်ပစ်မှတ်ထက် ပစ်ဖို့ ပိုပြီးခက်ခဲနေရင် ငှက်တွေက တောရိုင်းတိရစ္စာန်တွေထက် ပိုပြီးခက်ခဲမှာ သေချာတယ်။ ငှက်တွေက ကောင်းကင်မှာ ရှိနေတုန်း လူတွေက မြေပြင်ပေါ်မှာရှိတယ်။ ပုံမှန်အကွာအဝေးက ကွာခြားတယ်။ ဒါ့အပြင် မြေပြင်ပေါ်ကနေ ကောင်းကင်ကို ပစ်လိုက်တဲ့ မြားတွေက အမြင်အာရုံနဲ့ လက်မောင်းအားပိုကောင်းဖို့ လိုအပ်တယ်။
ဝမ်ပါးက ကျယ်လောင်စွာ အော်ရယ်လိုက်တယ်။ "ကောင်းပြီလေ"
ဟယ်ယန်လည်းပဲ ပြုံးနေခဲ့ပြီး "ပြဿနာ မရှိပါဘူး"
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သဘောတူလိုက်ကြပေမယ့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိနေတဲ့ တပ်သားသစ်တွေက တစ်ဖန်ပြန်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာကြတယ်။ ဝမ်ပါးက ငှက်တွေနဲ့ ဝံပုလွေတွေကို ပစ်ဖို့ မကြာခဏဆိုသလို တောင်ပေါ်ကို သွားလေ့ရှိပုံပေါ်တယ်။ ဟယ်ယန်ကရော..
