အခန်း (၅၈): ပြိုင်ကွင်းဗိုလ် ဟယ်ယန်
အောက်က တပ်သားသစ်တွေက ဟယ်ယန်ကို ကြည့်ဖို့ သူ့တို့ရဲ့ခေါင်းတွေ မော့လာကြတယ်။
အလဲအလှယ် အတိုချုပ်က သူတို့အတွက် အရမ်းမြန်နေပြီး အပေါ်ကလက်က ဘယ်သူလဲဆိုတာ မဆုံးဖြတ်နိုင်ပေမယ့် သူတို့ကို တစ်ယောက်ယောက်ကတော့ ရှင်းပြဖို့ မလိုတော့ဘူး။ ဟယ်ယန်က ကျန်းကျောက်ကို ပြိုင်ကွင်းရဲ့ အစွန်းနားထိ တွန်းလိုက်ပြီး ကျဖို့ အရမ်းနီးနေပြီ။ ကျန်းကျောက် ရှုံးသွားပြီ။
ဒီလူငယ်လေးက ထပ်ပြီး အနိုင်ရသွားပြန်ပြီ။
"ဟယ်ယန်က အံ့ဩစရာ ကောင်းလိုက်တာ။ ဟမ်း..." ရှောင်မိုင်က တတွတ်တွတ် ပြောလိုက်တယ်။ "သူက သန်မာပြီးရင်း သန်မာလာပြီ"
ဟုန်ရှန်က သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ကုတ်လိုက်ပြီး "ဒီကလေး သူဒါကို လုပ်နိုင်တယ်လို့ ငါတို့ကို ဘယ်တုန်းကမှ မပြောခဲ့ဘူးပဲ"
"သူက ပထမဆုံးအကြိမ် လေ့ကျင့်တာ မဟုတ်ဘူး" ရှီတုံးက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြောလိုက်တယ်။ "အဲ့ဒါကို တခြားသူတွေက သူ့ကိုဘာလို့ မနိုင်တာလဲ"
"ဒါပေမယ့် အဲဒါက အဓိပ္ပာယ်မှ မရှိတာ" ဟုန်ရှန်က အံ့ဩတကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ "သူက ပျက်စီးသွားတဲ့ အထက်တန်းလွှာ မိသားစုတစ်စုက သခင်လေးလေ။ ပုံမှန်မိသားစုတွေက လေးအတတ်နဲ့ ကိုယ်ခံပညာကို အိမ်မှာ လေ့ကျင့်ကြလို့လား"
တီးတိုးပြောသံတွေနဲ့ ဆွေးနွေးသံတွေက တပ်သားသစ်တွေကြားက အောက်ဘက်က လေထုကို ပြည့်သွားစေခဲ့တယ်။ ဟယ်ယန် အဲ့ဒါကို မလွဲခဲ့ဘူး။ ဒီဟာက ပြည့်စုံတဲ့ အခွင့်အရေးတစ်ခုပဲ။ သူမက မြေပြင်ပေါ်မှာ သူမရဲ့ လှံရှည်ကြီးကို ချထားလိုက်ပြီး ရှေ့ကိုနှစ်လှမ်းလောက် လျှောက်လာကာ ပြောလိုက်တယ်။ "ညီအစ်ကိုတွေ ဒီနေ့ ငါ ထပ်နိုင်သွားပြန်ပြီ"
သူမက သူ့ဘာသာသူ ကျေနပ်နေတဲ့ လေသံနဲ့ ဒါကိုပြောလိုက်တယ်။ အနည်းငယ်တောင် ချဲ့ကားပြောနေပြီး နည်းနည်း မျက်စိကျိန်းသွားစေတယ်။
"ဒီကလေးက ဘာလုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေတာလဲ" ထူမောင်းက မေးလိုက်တယ်။
