Przeklęta przez uczucia klątwy||Sukuna Ryōmen oneshoty i inne dziwne historie

❤️‍🔥 Twój własny zachód słońca (Gojō Satoru FLUFF part 2)

W odmętach wielkiej lodówy, w której roiło się od resztek ciast i innych deserów, znalazłam ostatni kartonik mleka waniliowego.
Mleko w kartoniku kojarzy mi się z jedną podłą osobą, która nakupiła kiedyś całą zgrzewkę tego o smaku czekoladowym.
Niechętnie piłam ten kakaowy syf, bo od zawsze wolę waniliowy wariant.

Wychlałam mleko oraz te dwie kawy ze Starbucksa.
Wyjęłam z papierowej torby gofra belgijskiego.
Jedząc go, podniosłam z ziemi lekko pobrudzoną kurtkę Gojō. Wjebałam ją do plamy waniliowej kawy. Przykucnęłam, położyłam gofra na swoich udach, po czym poskładałam ubranie Gojō w trochę nierówny kwadrat.

Pierwszy raz w życiu schludnie ułożyłam jakiekolwiek ubranie.

Usiadłam w plamie waniliowej kawy i zamoczyłam w niej gofra.

„Ja pierdolę" to za mało, by opisać sytuację.

Mój telefon zaczął wydawać milion wkurwiających dźwięków powiadomień z Messengera.
To Gojō Satoru napierdalał w klawiaturę.
G: Przepraszam za ten odpał!
G: Wybaczysz mi? 😢
G: Odpokutuję!
G: Możesz mnie powiesić za klejnoty albo wydziarać mi na czole kutasa! 👃
G: Postawię ci wszystko z wszystkich cukierni w Japonii!
G: Gdzie kupujesz to mleczko w kartoniku?
G: Zarąbiste było!
G: Miałem kiedyś uczulenie na migdały, ale po twojej szmince nic mi nie jest!
G: W sumie to są chemiczne migdały
G: Jeśli dalej czujesz się samotna, mogę przyjechać i sprawdzimy, czy mam alergię na migdały!
G: W sensie orzechy, a nie na twoją szminkę 😅

Pojebie mnie zaraz.

N: To była halucynacja wywołana smrodem zielska
G: Czyli nie jesteś zła?
N: Jestem wkurwiona
G: A ja martwy?
N: Muszę kupić nowy notatnik, więc masz kurwa szczęście
G: 😎
G: Naprawdę mi głupio...
G: Nie powiesz Ryōmenowi?
N: On na wyjebaniu wyruchałby na moich oczach cały świat
N: Poza tym nie widzę potrzeby, by mówić mu o halucynacjach
G: Słyszałem, że cierpisz na bezsenność
G: Ja też, więc jak coś, to możesz pisać
N: Dzięki, ale nocami gadam tylko z moją insomnią
N: A teraz idę się schlać

Wylogowałam się, zanim zdążył odpisać.
- Co za kurwa pojebany świat!
Z obrzydzeniem tarłam usta, by zmyć z nich resztki ust Gojō Satoru.

Gojō jest pierwszym człowiekiem, z którym się całowałam i pierwszą osobą, która mnie dotknęła od 3 lat.
Żyłam samotnie, nie wchodząc z nikim w kontakt fizyczny.
Nie przeszkadzało mi to, a wręcz było ostoją.

Pocałunki Sukuny były agresywne, despotyczne, wymagające, obleśnie mokre i intensywne. Wpychanie jęzora do gardła to była norma.
Gojō też całował intensywnie, ale z ekscytacją, trochę infantylnie i z zawadiacką zmysłowością.
Zwykła chęć dania komuś pieszczoty, wynikającej z pocałunku.
Nie jestem przyzwyczajona do czegoś takiego, bo znam tylko zjadanie mi ryja.
Jego usta były delikatniejsze (pewnie ciągle używa pomadek nawilżających) i, o dziwo, miały więcej wyczucia, niż te agresywne wary Sukuny.

Siedziałam na podłodze w kałuży kawy aż do świtu, ściskając kartonik po mleku, jak zabawkę antystresową.
- Wypieprzaj ode mnie!
Gwałtownie wstałam, przez co prawie wyjebałam się na mokrej podłodze.
Zamknęłam wszystkie rolety dzień-noc w oknach, aby żaden promień wschodzącego słońca mnie nie dosięgnął.

Nienawidzę wschodów słońca, bo podczas jednego z nich Sukuna mnie ruchał.
Gwałcił.
Przez te 3 lata każdego jebanego dnia pragnęłam cofnąć się w czasie, by pójść do Shibuyi i obejrzeć, jak Ryōmen Sukuna zdycha.

- Nienawidzę cię, Sukuna! Sprawiłeś, że nienawidzę wschodów słońca, które uważałam za jedyne ładne zjawisko na świecie! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię! Nienawidzę cię!