Dweller Of Hell

🔥دوزخی3🔥 قسمت نود و پنج

فصل سوم

در هر سویی از قصر، اوضاع متفاوت بود.

خون آشامان، همگی بیدار و هوشیار بودند.

آن موجودات خون خوار و جذاب که ذره ای نیاز به خواب نداشتند در بستر خوابشان، نشسته و یا دراز کشیده بودند و تنها به تجدید قوا می پرداختند.

در میان جمعیت زیادی که در اتاق ها و در گوشه ی راهرو ها وجود داشت، تعدادی از خون آشامان و جادوگرانِ نگهبان، مشغول تردد بودند تا علاوه بر آن که به نیاز سایرین رسیدگی می کنند، مراقب باشند تا مشکلی برای کسی ایجاد نشود.

ییبو دقایقی را در کنار کارای می گذراند.

کارای در میان گروهی از زنان و دخترانی بود که یا همراه با خانواده هایشان بودند و یا به دلیل حوادثی که در روز های قبل رخ داده بود، همراهان و همسران خود را از دست داده بودند.

کارای در بسترش، به پهلو و به سمت ییبو که در کنارش نشسته بود، خوابیده و با او صحبت می کرد.

آن دختر، به شدت خسته، آزرده و ترسیده به نظر می آمد و همین موارد، اجازه نمی دادند او به آسودگی استراحت کند.

ییبو که به او در آماده کردن بستر خواب، کمک کرده بود دقایقی را آن جا ماند تا به کارای، قوت قلب ببخشد و او را مجاب کند برای ساعاتی، آرام بگیرد.

ییبو پس از آن که پتو را به روی بدن کارای کشید، پیراهن خود را که به او داده بود نیز به روی پتو پهن کرد و گفت: سعی کن یه کمی استراحت کنی...من بازم میام بهت سر می زنم.

کارای که نسبت به ساعات پیش، حالش بهتر شده و مقداری از انرژی اش را به دست آورده بود، با گرفتگی از او پرسید: پس، شما چی؟

ییبو با نرمی اما صدایی پایین، بی آن که بخواهد مزاحمتی برای کسی ایجاد کند، گفت: من خسته نیستم.

اما کارای چنین نظری نداشت.

ییبو با آن که نگران و مضطرب می نمود و لحظه ای آرام نمی گرفت، اما کارای به خوبی متوجه ی خستگی او شده بود.

کارای از او پرسید: ملکه رو دیدید؟

ییبو به آرامی سرش را به نشان مثبت حرکت داد.

اما آن جا بود که چشمان ییبو در برابر دیدگان کارای، گرفته و غمگین گشتند.

پیش از آن که کارای بخواهد علت را بپرسد، ییبو لب به سخن باز کرد و گفت: مانچو...مانچو کشته شد.

چشمان کارای با شنیدن جمله ای که هیچ انتظار شنیدنش را نداشت، به وضوح درشت و وحشت زده شد.

ییبو در ادامه گفت: دنبال پدرش می گشت...هم خودش هم برادراش...ولی...نمی تونستم حقیقت رو بهشون بگم.