Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 2}*

Niet veel later ben ik buiten beland, maar omdat ik weer duizelig ben. Val ik onder een grote boom neer, precies in de schaduw. Ik adem rustig in en uit, mijn lichaamstempratuur wordt al langzaam kouder. Totdat ik hem weer zie, het gedoofde vuur in mij begint alle kant op te gaan. Ik pak al mijn spullen van de grond, en probeer zo snel mogelijk weg te komen. Helaas voor mij, val ik neer. Maar niet op het groene gras, maar in de arm van hem.

Zijn koude armen rond mij houden me stevig vast, en zijn ogen kijken in de mijne. Even hebben we een moment van stilte, een die duizenden woorden deelt. 'je bloed' zegt hij, kijkend naar mijn arm. Ik zie het ook en wring me uit zijn grip, 'het is maar een kleine schaaf wond' zeg ik.

'doet het pijn?' vraagt hij terwijl hij zijn hoofd naar de andere kant richt, 'nee, het gaat wel' zeg ik. Ik ga even over mijn schaafwond heen, maar al gauw kijk ik hem aan en verberg mijn schaafwond onder mijn shirt. 'ik ben Aria' ik haal een hand door mijn haren en glimlach, 'Jake' zegt hij terug. De bel klinkt over het schoolterrein, meteen richt ik me naar de school. Als ik terug kijk voel ik alleen een koude windvlaag langs me heen gaan.

Ik loop de gangen van school in, iedereen in de gangen staart me aan. Maar wanneer ik terug naar ze kijk, kijken ze weg. Ik besluit het te negeren en zoek mijn lokaal. Lokaal 018. Aan het einde van de gang zie ik een deur met daarboven het lokaal nummer, ik houd mijn rugtas steviger vast en loop de gang uit.

Mijn hand leg ik op de deurknop en maak de deur open, als ik binnen ben kijkt iedereen me aan. De klas wordt doodstil en zelfs de leraar stopt met zijn zin, ik kijk de klas even in. Die jongen met het leren jakje zit kijkt me aan, terwijl zijn vriendin iets in zijn oor fluistert. Het duurt niet lang voordat ze beiden in de lach schiet, 'mevrouw Wright?' vraagt de leraar.

Ik richt me op de leraar, 'ja?' ik kijk de leraar aan. 'u bent laat' zegt hij streng, 'het spijt me' zeg ik zacht. 'het is u vergeven, maar kom niet nogmaals te laat' zegt hij, ik knik. Hij richt zich nu naar de klas, 'jongens en meisjes, dit is Aria Wright' zegt hij wat luider. 'wil je wat over jezelf vertellen' hij kijkt me aan, zonder nog op antwoordt te wachten gaat hij op zijn stoel zitten. Ik slik en kijk de klas aan, 'loser!!!' hoor ik de jongen in het jakje "subtiel" door de klas kuchen.

Ik kijk de leraar aan, maar hij zit op zijn telefoon. Ik kijk de klas weer in, iedereen zit in een deuk te lachen. Behalve Jake, hij kijkt uit het raam en probeert zich ergens op te consentrenen. Ik neem een hap adem en verhef mijn stem, 'mijn naam is Aria Wright' begin ik. 'alsof we dat nog niet wisten' zegt het meisje naast hem, 'op mijn vijfde leerde ik fietsen zonder zijwieltjes, mijn moeder hielp me. Ze hielt mijn rug vast, en wat er ook gebeurden ze mocht me niet loslaten. Dat is wat ik tegen haar zei' na die woorden was de klas stil, maar ik was nog niet klaar. 'maar mijn moeder was nogal anders, ze was niet gek of gestoord' iedereen kreeg een glimlach op zijn of haar gezicht, zelfs Jake.

'haar manier van leren was anders. Ze wist wanneer ze me echt moest helpen, en wanneer ze me moest laten gaan' ik kijk de klas in. 'die dag, wat ik ook zei. Ze liet me gaan, en na die les kon ik als de beste fietsen. En zo heb ik dus leren fietsen' maak ik af, gelijk na mijn laatste zin klinkt de schoolbel. Ik hoor de leraar zuchten en hij haalt zijn voeten van de tafel, 'jullie mogen gaan' klinkt zijn stem als hij recht op de grond staat.

Ik loop de schoolkantine in, binnen in de kantine zie je voornamelijk wit en rood. Iedereen zit in groepjes met elkaar te praten, terwijl ik een beetje wisselvalig om me heen kijk. 'Aria, zeg ik het goed' hoor ik achter me, ik draai me om. Daar staat een meisje met rode haren en groene ogen, 'ja, je zegt het goed' zeg ik als antwoord.

'ik ben Diana, we zitten bij elkaar in de klas' zegt ze, ik kijk haar beter aan. 'ja, je komt me vaag bekent voor' zeg ik, 'zou je bij mij en mijn vrienden willen zitten?' vraagt ze. Ik glimlach, 'natuurlijk' zeg ik vriendelijk. Ze knikt en we beginnen te lopen, 'voordat je mijn vrienden ontmoet, je moet weten dat ze misschien op het eerste gezicht gemeen lijken. Maar zo zijn ze helemaal niet' zegt ze. 'oké' zeg ik langzaam, we lopen naar een tafel aan de andere kant van de kantine. Voordat we maar dan ook stil staat, hoor ik een prachtige madeliefjes stem.

'wat doet zíj nou hier?' hoor ik achter me, ik kijk haar aan. Ze gaat langs me op de stoel voor mijn neus zitten, 'Emma, ken je Aria al?' zegt Diana vragend. 'natuurlijk ken ik haar, ze gooide mijn drankje over me heen' zegt ze, terwijl ze in haar tas iets zoekt. Diana pakt mijn pols en trekt me mee naar nog twee lege stoelen aan de tafel, we nemen beiden plaats. Nadat Emma haar lipstick uit haar tas heeft gevist, en een hele lange ongemakkelijke stilte begin ik te praten.

'dus, jullie kennen elkaar' begin ik nog ongemakkelijker, 'ja, sinds dit schooljaar eigenlijk' zegt Diana. Emma negeert me en zet nog een dubbel laag lipstick, terwijl ze kijkt in haar kleine spiegel. 'het, emh het spijt me nog van daarnet. Ik wilde je kleding niet ver-' maar ze kapt me af door haar spiegeltje dicht te klappen. 'ik hoef je excuses niet, ga liever terug naar je moeder. Misschien wil zij je wel' zegt ze, ik slik. Ze kijkt me aan met een dodelijke blik, 'mijn moeder is twee jaar geleden overleden, dus ik kan niet naar haar toe' zeg ik.

Haar blik verandert niet, maar in haar ogen zie ik spijt. Ik kijk nu naar Diana die door moet laten dringen wat er daarnet is gebeurt, 'ik moest maar eens gaan' zeg ik. Ik gooi mijn tas op mijn rug en sta op, 'ik zie je wel in de les' hoor ik Diana nog achter me zeggen. Terwijl ik uit de kantine loop, kijk ik naar beneden. Totdat ik tegen iemand aan bootst, ik kijk op.

Voor me zie ik twee prachtige bruine ogen, hij heeft zijn armen om me heen zodat ik niet om val. 'Aria' zegt Jake zachtjes, 'sorry, maar ik moet gaan' ik wring me uit zijn grip en loop de kantine uit.