Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Omega - Hoofdstuk 12}*

Ik open mijn ogen, maar ik het enige wat ik zie is licht. Moet dit de hel zijn? Ik loop heen en weer, maar ik zie Max nergens. 'hallo? Max? Jake? Enge persoon die in de hel leeft' zeg ik, dan verschijnt er iemand voor me. Ik. 'hoe?' vraag ik, ik loop om haar heen. Ze ziet er precies uit als mij, 'niet zo eng als je denkt hé?' zegt ze. 'waar is Max?' vraag ik, ze steekt haar hand uit om iets te doen. Maar er gebeurd niet, ze kijkt vragend naar haar hand. Ze probeert het nog eens, maar er gebeurd niets. Ze sluit haar ogen en zegt iets, maar veel verandert er niet.

'wat is er mis? Waarom gebeurd er niets?' vraagt ze, 'sorry, maar waar is Max?' vraag ik. 'je bent een magisch wezen, maar nog steeds een mensen. Je hebt genoeg woede om iemand te vermoorden, maar nog steeds heb je dat niet gedaan. Je hoort hier niet thuis' zegt ze, 'dank je, denk ik' zeg ik. 'je snapt het niet, je hoort hier niet te zijn. Als iemand weet dat je hier bent, ben je doodt' zegt ze, 'ik ga niet weg zonder Max en Jake' zeg ik. 'je hebt een zuivere ziel, ga of het zal je bezuren' zegt ze, 'niet zonder Jake en Max' zeg ik. Ze kijkt me aan, 'je bent hard handig, je doet me aan mezelf denkt. En ik doe mezelf dít niet aan, pak wie je wilt. Maar zeg niet dat ik je niet hebt gewaarschuwd' zegt ze. Na die woorden verdwijnt ze, zomaar uit het niets.

In de verte zie ik iemand zitten, ik loop naar hem toen. De achtergrond verandert naar een oever en een rivier, ik zie een jongere verzie van mijn vader. 'vader' zeg ik blij, ik kom naar hem toe en omhels hem. 'Aria? Ben jij het? Wat doe je hier? Zeg me niet dat je doodt bent' zegt hij, 'nee, ik leef nog' mijn tranen beginnen te stromen.

'wat doe je dan hier?' vraagt hij, 'zoeken naar Jake, als ik wist dat je hier was. Misschien kan ik jouw ook redden' zeg ik. Hij glimlacht, maar schudt met zijn hoofd. 'het komt goed met mij' hij pakt mijn hand vast, 'zo lang ik weet dat mijn kleine meisje groot wordt' zegt hij. Hij staat op van de oever, er verschijnt een vel licht. 'je kan niet gaan' ik kijk om hoog, 'los laten is het beste wat je kunt doen' zegt hij. Hij loopt over het water heen naar het licht, 'ik houd van je' zeg ik. Maar hij loopt verder, zonder om te kijken. Als mijn vader verdwijnt, verdwijnt de achtergrond ook.

'het spijt me' hoor ik naast me, het is Noah. 'het geeft niet, hij moest verder gaan' zeg ik, 'het komt goed met hem' zegt Noah. 'ik hoop het' zeg ik, Noah kijkt naar zijn hand die langzaam begint te verdwijnen. 'ik dacht dat dit langer zou duren' zegt hij, 'het is oké, ik vind Max en dan vinden we Jake' zeg ik. 'Aria' begint hij, maar daarna verdwijnt hij. 'Noah?' zeg ik, 'Noah?' maar ik weet dat hij weg is.

'ga weg!' hoor ik iemand schreeuwen, ik kijk om me heen. Het is al uren dat ik loop te zoeken, hopelijk is de zonsverduistering nog niet afgelopen. Ik zie Jake, ik ren naar hem toe. 'ik heb je gemist' zeg ik, 'Aria? Ben je dat echt?' vraagt hij. 'ja, kom we moeten gaan. Max vinden' zeg ik, ik wil zijn hand vast pakken. Maar ik ga er door heen, ik kijk hem vragend aan. 'ben ik te laat?' vraag ik, 'nee, je bent niet doodt' zegt hij opgelucht. 'ik ben gekomen om jouw terug te krijgen' zeg ik, 'door dat we gebonden zijn? Heel geniaal, alleen je kan niemand die doodt is meer aanraken' zegt hij. 'dat betekent dat ik hier voor niets ben gekomen' zeg ik, 'dat lijkt er op' zegt hij. 'waarom jij? Je hebt nooit iets slechts gedaan, je probeerde de wereld alleen beter te maken' zeg ik, 'het spijt me dat je voor niets gekomen bent' zegt hij. 'nee' zeg ik, 'het was de moeite om jouw nog te zien' zeg ik.

'hoe gaat het met je studie?' vraagt hij, ik glimlach. 'ik heb iemand gevonden' zeg ik, hij kijkt me aan. 'zijn naam is Dylan en hij is een vampier' zeg ik, 'woaw, dat is wat anders' zegt hij. 'ja' ik ga op de grond zitten, de oever komt terug. 'maar je bent gelukkig?' hij komt naast me zitten, 'ja, nee. Ik weet niet, het is anders. Iets wat er altijd was, is opeens weg' ik kijk hem aan. 'alsof je hart naar iets zoekt, het er al was. Maar opeens weg ging' ga ik verder, 'ik weet hoe je je voelt, maar wat mis je?' vraagt hij. 'de reden waarom ik in Whitemore wilde blijven, ik ben weg gegaan en kwam terug. Eerst wist ik niet waarom' zeg ik, 'waarom ben je terug gekomen?' hij laat mijn blik niet los.

'er zou een reden moeten zijn om je terug te krijgen, en na alles wat je voor me hebt gedaan. Was ik je dat verschuldigd' zeg ik, 'misschien moest Luna Jonathan kiezen, in plaats van Mathias. Hij heeft altijd van haar gehouden, en dat doet hij nog steeds' zegt hij. Ik kijk over het water, 'Emma zei dat ik je moest aan raken, maar misschien bedoelde ze wat anders' zeg ik. 'het dode rijk is een plek vol vreemde dingen, je moet gewoon anders denken' zegt hij, ik kom dichter naar hem toe. 'misschien moet je alleen iemand voelen, in de vorm van gevoelens. Misschien stuurde Emma me niet omdat ik met je gebonden ben, maar omdat ze wist dat je nog gevoelens voor me had. Sterk genoeg om de doodt te overwinnen' zeg ik, hij slikt. 'we hebben de doodt al eens overwonnen, samen. We moeten het gewoon opnieuw doen' zeg ik, 'maar hoe?' vraagt hij. Ik wil mijn hand op zijn wang leggen, maar dat gaat niet werken dus trek ik hem terug. Alleen houdt Jake me tegen, we lijken allebei verrast te zijn dat het werkt. Even kijk ik hem aan, en kus hem. Ik voel zijn zachte lippen gedrukt op die van mij, en hij kust me terug.

'Aria?' fluistert hij, ik kijk hem aan. Langzaam vervaagt hij, 'het werkt' zegt hij. 'ik wist het' zeg ik, hij drukt een laatste kus op mijn lippen en verdwijnt dan.

#Jaria