Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 4}*

Ik loop over straat richting huis, de school is net afgelopen. Ik kijk om me heen naar welke kant ik op moet, aan de overkant van de straat zie ik een groepje mensen. Met daarom heen twee ambulances en politiewagens, ik kijk links en rechts en steek de straat over. Er is een groot doek op gehangen, waardoor je alleen op een manier naar kan kijken.

'jullie moeten twee meter afstand houden' hoor ik een zware stem van een man zeggen, hij staat samen met een andere agent de wacht te houden, ik probeer boven de mensen te kijken. 'laat me naar mijn zoon gaan' hoor ik een oudere vrouw zeggen, maar de man houd haar tegen. 'twee meter afstand' zegt de man weer, de vrouw steekt haar hand uit naar iets wat ik niet kan zien en begint te huilen.

Ik doe een paar stappen naar achteren, en kijk of ik een andere ingang kan zien. Maar iemand bootst tegen me aan, ik kijk op. Een jongdame die zwart geleed is, 'sorry, ik keek niet uit' zeg ik. 'ben je familie van de overledenen? Of gewoon te nieuwsgierig' vraagt ze, 'het laatste' zeg ik met een glimlach.

'wat is er gebeurd?' vraag ik terwijl ik me naar haar toe richt, haar bruine haren waaien in de wind. 'een ongeluk, dat kan iedereen toch overkomen' zegt ze simpel weg, 'maar...' begin ik.

'zocht jij geen betere plek om te kijken, rechts om de hoek is een kleine scheur in het doek. Daar kom je vast wel in' na die woorden vertrekt de jongedame, ik laat het voor wat het is en zoek de scheur.

Na even zoeken zie ik de scheur, ik pas er net door heen. Druk zie ik allerlei mensen heen en weer lopen, 'waar is de Sheriff?' hoor ik iemand zeggen. 'ze komt straks wel' antwoordt een andere, 'hij stikt' hoor ik iemand anders zeggen. Ik loop naar hem toe, een man ligt op de grond. Terwijl de twee dokters erom heen alles eraan doen om hem nu te reden.

Ik kijk om me heen naar sporen, ik zie band afdrukken richting het water. Mijn blik gaat naar de man, zijn kleding is nat. Ik ga ernaar toe, er staan drie mannen heftig te overleggen. 'mag ik even storen? Wat is er gebeurd?' vraag ik aan ze, 'de man zat in de auto, toen er iets aan kwam en kwam toen in het water terecht' zegt een van de mannen. 'precies wat ik dacht' zeg ik terwijl ik naar de twee dokters loop, 'hé, wie bent u eigenlijk?' hoor ik achter me.

Ik buig me neer naast de dokters, 'emh, mevrouw u mag hier niet komen' zegt een van de twee. 'geef me een AED' zeg ik tegen de dokters, ze kijkt me vreemd aan. 'snel een beetje, er gaat hier iemand dood' herinner ik ze, een van de twee loopt naar de ambulances en pakt een AED eruit. Ik scheur het shirt van de man open, de dokter kijkt me aan. 'dit gaat niet werken, hij is gestikt. Zijn hart staat niet stil' zegt de man naast me, 'daar komen we zo achter' de andere dokter geeft me de AED.

Ik druk vijftig volt aan op het apparaat, ik pak de AED en druk het tegen zijn borstkast. De man gaat een stukje omhoog, maar ademt nog niet. 'honderd volt' zeg ik tegen de dokter, hij typt het in. Ik wrijf de AED tegen elkaar aan en druk het tegen de man zijn lichaam, hij komt nog een stuk om hoog. Maar veder gebeurt er niks, 'tweehonderdvijftig' zeg ik tegen de dokter. De dokter typt het in en ik wrijf de AED weer tegen elkaar aan, maar de dokter naast me houd me tegen.

'als het blijkt dat hij gestikt is en jij hem nu dood maakt, kan dat ergen problemen veroorzaken. Mevrouw' zegt hij, 'dan moet ik dat risico maar nemen'. Ik druk de AED tegen de bloten borstkast van de man, hij gaat om hoog. Terwijl hij zijn ogen opent en naar adem zoekt, ik doe de AED af en doe een hand door mijn haren. 'je hebt hem gered' zegt de dokter versteld naast me.

'je hebt hem gered, dank u' hoor ik een vrouwelijke stem zeggen, ik kijk omhoog en zie er een mevrouw in een politie-uniform staan. Ik sta op, 'ik heb iemand zo als jou nog nooit hier gezien? Mag ik vragen wie je bent?' gaat de mevrouw veder. Ik steek mijn hand uit, 'Aria Wright, ik ben hier pas naar toe verhuist. Sheriff...' ik kijk op haar naam plaatje. 'Sheriff Hill' zeg ik, 'aangenaam' we schudden elkaars handen.

Ik kijk de Sheriff beter aan, 'u komt me bekent voor, kan het zijn dat ik u eerder ben tegen gekomen?' vraag ik. 'nee, dat zou onwaarschijnlijk zijn. Maar misschien ken je mijn dochter, ze zit op Whitemore High' zegt de Sheriff, 'ja, misschien is dat het' zeg ik. 'emh Sheriff Hill, kunt u even mee komen' een man komt bij ons staan, 'ja, natuurlijk Stef' zegt ze. 'nogmaals bedankt dat je zijn leven heeft gered, dan zie ik je misschien een andere keer weer' zegt de Sheriff tegen mij, vlak daarna loopt ze met Stef mee.

Ik zie haar druk in gesprek met de oude dame, waarschijnlijk de moeder van het slachtoffer. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht, ik heb iemand gered gaat door mijn hoofd. Met een kwartslag draai ik me om en volg mijn weg richting huis. Tegen een boom veder op zie ik die jongedame waar ik tegenaan ben gebootst weer, ze heeft haar armen om elkaar geslagen terwijl ze glimlacht.