Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 11}*

Bij de groep mensen zie ik Diana staan, ze probeert te zien wat er allemaal gebeurt. Ik loop naar haar toe, 'D.' zeg ik. Ze reageert niet, 'Diana' ga ik veder. Ik wring me tussen de mensen en kan net bij Diana komen, 'Diana' ze kijkt naar achter. 'Aria, ik ben er bijna' zegt ze, 'nee, wacht' ik kan haar net niet tegen houden voordat ze achter het doek verdwijnt. Als ik ook langs Stef ben gegaan, zie ik Diana stil staan. Het lijk van Julian wordt op een brancard, Diana's wangen worden roder en kleine druppels water verschijnen in haar ogen.

Vanaf nu gaat het langzaam om me heen.

Ik loop naar Diana om een arm om haar heen te doen, maar ze probeert uit mijn grip te komen. 'Diana, het spijt me' zeg ik, 'Julian' gilt ze. De tranen lopen om haar wangen heen, en ze wilt naar Julian maar ik hou haar tegen.

Net wanneer ik haar niet moet los laten, pakt iemand mijn hand vast. Waardoor ik Diana los laat, ik draai me om. Het is Max, 'Max wat doe je?' vraag ik. 'kunnen we praten?' vraagt hij, ik kijk richting Diana die naar Julian rent. 'het spijt me, Diana's broer. Ik bedoel soort van. Ik moet echt gaan' zeg ik uiteindelijk, 'Aria' zegt hij. 'ik móét nu echt gaan' ik ren naar Diana, ze zit in de ambulance.

Nu gaat het weer op normale snelheid.

'hij is dood' ze kijkt me aan, ze probeert adem te zoeken. 'hij kan niet dood zijn' ze kijkt weer naar Julian, 'Julian, kom op. Ga niet dood, je kunt niet dood gaan. Nog niet' ze begint te hyperventileren. 'Diana, ik wilde het je vertellen. Maar zag je niet' zeg ik, 'het is jouw fout' ze kijkt me aan. 'jij bent gekomen naar Whitemore en sindsdien zijn er zoveel dode, blijf uit mijn buurt' Diana neemt Julians hoofd op haar schoot, 'het komt goed' zegt ze tegen hem. 'nee Diana, ik wilde het vertellen alleen toen. Het spijt me' ik leg mijn hand op haar schouder, 'raak me niet aan, ga weg' zegt ze huilend.

Ik knik en verlaat de ambulance, ik loop door de menigte mensen heen. Ik loop de school, richting mijn klas.

De rest van de dag gaat snel voorbij, ik ga naar school, heb even pauze, ga weer werken en dan naar huis. Dit is nu een maand zo. Max en Jake zijn deze hele maand nog niet op school geweest, ook de leraren doen alsof ze nooit bestaan hebben. Gelukkig weet ik beter. Diana is een week afwezig geweest, maar daarna heeft ze niet meer met me gesproken. Ze is nu meer met Emma en haar groepje populaire mensen, soms zie ik haar door de gangen maar dan negeert ze me. Papa en Mel, zo mag ik haar noemen. Ze is een gemiddeld lange vrouw, met lange blonden haren. Waardoor ze totaal niet op mijn moeder lijkt. Ze is bij ons in huis getrokken, voor het eerst in mijn zeventien jarige leeftijd zie ik vader eindelijk blij. Ook ben ik druk bezig geweest deze maand, ik heb zelfs een bijbaantje gezocht. Hier zie je de detective van de politie, eerder zochten ze geen personeel. Maar omdat ik solliciteerde, hebben ze me aangenomen. Iedereen om me heen heeft hun leven opgepakt, alleen ik blijf hangen in het verleden. Want in plaats van geld te verdienen als detective, ben ik van plan uit te zoeken wie of wat Julian en de andere heeft vermoord. Ik wil niet de schuld krijgen van wat ik niet heb gedaan, en ik ben bijna op het spoor van de werkelijke dader. Maar of ik daar zo blij mee ben.

Een korte samenvatting met wat er gaat of is gebeurd met iedereen.