Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Proloog}*

Mijn vader heeft na de dood van mijn moeder een moeilijke tijd achter de rug. Hij begon eens in de week aan alcohol, later werd het elke dag. Ook al het drugs leek hem niet voorbij te gaan, elke middag toen ik thuis kwam had hij wel een kater. Zo was elke dag van mijn leven, ik wist anders niet beter. Tot die ene dag, blijkbaar had mijn vader nog genoeg geld achter gehouden, ik gok van mijn studie. Want afgelopen vrijdag, ging alles anders.

'pa, ik ben thuis' schreeuw ik als gewoonlijk door het hele huis, ik trek mijn jas en schoenen uit en loop het huis in. Wat mij meteen opvalt, is dat de geur van alcohol verminderd is, en ik hoor het geluid van braaksel niet. In plaats daarvan ruik ik een zacht aroma geur die in het huis wordt verspreid, het doet me al snel denken aan mijn moeder. Ik loop de gang door, maar stop als ik een merkwaardig geluid hoor.

Als ik het goed hoor, klinkt het als het geluid van de tv. Ik doe een paar stappen naar achter, en stop voor de woonkamer. De normaal gesproken tv die de woonkamer versierd, staat na jaren aan. Ik loop veder de woonkamer in, maar nergens zie ik een spoor van mijn vader.

'Aria, je bent eerder thuis dan ik had verwacht' hoor ik achter me, ik draai me om. Ik zie mijn vader van de trap aflopen, samen met twee goed gevulde koffers. Na jaren noemt mijn vader me eindelijk weer zo, en niet alleen dat, ik zie ook een glimlach verspreid over zijn lippen. 'hoe was school?' hij drukt een kus op mijn voorhoofd en legt de twee zware koffers op de grond. 'waarom die koffers?' ik kijk van mijn vader naar de koffers, 'ja, over dat' begin hij twijfelachtig. 'ik heb besloten dat we gaan verhuizen' zegt hij daarna simpel weg, 'v-verhuizen?' vroeg ik. 'Aria, ik weet dat het moeilijk is om nu te verhuizen, vooral omdat het midden in het jaar is. Maar ik denk dat het beter is om dit alles' hij kijkt om zich heen, 'achter ons te laten' zegt hij. 'je wilt het laatste beetje dat ik van mijn moeder nog heb, achter me laten?' ik keek mijn vader aan, 'nee, zo bedoelde ik het niet. Aria je moeder zal altijd een speciaal plekje in je hart hebben, dat zal ze ook in die van mij doen. Maar soms als iemand in je hart zit, en je weet dat hij er voor altijd zal blijven. Ongekend wat er ook zal gebeuren. Zal je soms die persoon moeten los laten, dat is het beste wat je kunt doen' zegt hij.