Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{True Mate - Hoofdstuk 8}*

12 sms'en.

20 gemiste oproepen.

10 berichten.

Allemaal van één iemand, Max.

'het is nu twee weken geleden, je moet met hem gaan praten' zegt Diana, 'hij brak mijn hart' zeg ik. 'je kunt op zen minst iets tegen hem zeggen of een bericht sturen' zegt ze, 'ik ontwijk hem nu al twee weken, contact zoeken zou een klein beetje vreemd zijn' zeg ik. We lopen naar Noah die aan een tafel op ons zit te wachtte, 'Noah kun je alsjeblieft tegen Aria zeggen dat ze Max niet voor eeuwig kan blijven negeren?' zegt Diana. Hij kijkt ons tweeën aan, terwijl we aan tafel komen zitten. 'je kan Max niet blijven negeren, je zult met hem moeten praten' zegt hij zoals Diana had gezegd, ik wil wat zeggen. Maar de deuren van de kantine vliegen open, net als elke pauze komen ze naar binnen.

Max samen met Tessa en Emma, achter hun staan nog wat random mensen. Diana zei dat het hetzelfde is als "eerst", voordat ik kwam. Alleen erger. Max zijn kledingstijl is weer terug verandert in populaire sukkel, hij draagt zijn "prachtige" rode jack met zijn naam achterop. 'ik denk niet dat dat nodig is' zeg ik, ik sta op en loop langs Max weg. We maken kort oogcontact, ik bijt op mijn onderlip zodat ik niet naar hem toe ga lopen. Hij steekt zijn hand uit om me tegen te houden, maar laat hem om een of andere reden zakken.

Ik kijk weer weg en loop de gang op naar buiten, even heb ik wat frisse lucht nodig. Net wanneer ik struikel over een lossen stoeptegel, vangt iemand me op. 'Jake' zeg ik, je hoort mijn hartslag kloppen. 'dit doet me denken aan je eerste schooldag' zegt hij, hij zet me recht neer. 'ga je dit keer ook verdwijnen' vraag ik droogjes, hij glimlacht.

'het is mijn broertje, is het niet?' vraagt hij, 'gaat mijn leven ooit niet over hem?' vraag ik. 'je moet met hem gaan praten' zegt hij, ik zucht. 'je klinkt net als Diana of Noah, en waarschijnlijk de rest van de wereld' zeg ik, 'ik weet niet of het helpt, maar hij wilde je niet kwetsten. Soms is het beter te liegen, dan de waarheid onder ogen te zien' zegt hij. 'hij heeft me niet nodig' ik kijk via een raam de kantine in, daar zit Max lachend met zijn nieuwe vrienden. 'laat je niet misleiden door zijn lach' zegt hij, 'ik laat me niet misleiden door zijn lach, hij lijkt me veel gelukkiger zonder mij' zeg ik.

'en jij? Is dit hoe Aria zonder Max is. Een saaie nerd die alleen hoge cijfers haalt, niet naar buiten gaat. Iedereen van zich af duwt' hij noemt allemaal dingen op, totdat ik hem onderbreek. 'het gaat goed' zeg ik, hij haalt zijn wenkbrauw om hoog. 'laten we gaan spijbelen' zegt hij plots, 'spijbelen?' herhaal ik hem. 'nu wordt ze bang' zegt hij met een grijns, 'ik mag niet meer spijbelen' zeg ik. 'je mag niet spijbelen' hij denkt even na, 'dan ontvoer ik je' zegt hij. Voordat ik het weet tilt hij me legt me op zijn schouder, ik beweeg met mijn benen. Maar weet dat het niet veel gaat werken, hij is immers een weerwolf. 'waar gaan we naar toe?' vraag ik, 'weet ik veel, maar alles is beter dan school' zegt hij. Hij zet me neer op een bankje in het park, 'dit is al de tweede keer deze maand dat ik ontvoerd ben' zeg ik.

'maar deze keer ben je niet door een vreemde ontvoerd' zegt hij, 'door een vriend ontvoerd worden, dat is leuk' zeg ik sarcastisch. 'waarom mag je niet spijbelen?' vraagt hij, 'ik kan een beurs krijgen, van Harvard' zeg ik. 'Harvard? Dat is in het noordwesten' zegt hij, 'yep' zeg ik. 'en honderd kilometers verwijderd van Whitemore' zegt hij, 'yep' zeg ik. 'is dat de reden dat je niet naar Max toe gaat' zegt hij, 'een van ze' zeg ik. Ik leg mijn handen op elkaar, 'laten we praten over jouw liefdesleven' zeg ik. Hij lacht ongemakkelijk, mijn ogen worden groter.

'vertel, alles' zeg ik met een glimlach, hij rolt met zijn ogen. 'ze vindt me niet leuk' zegt hij, 'is het Valerie?' vraag ik. 'nee' zegt hij, 'ben ik het?' vraag ik. 'nee' zegt hij, 'dan moet je haar vragen' zeg ik. 'het is Emma' zegt hij na een lange stilte, mijn ogen worden nog groter. 'is ze niet met ene Timothy?' vraag ik, 'ja' zegt hij zuchtend. 'pijnlijk' zeg ik, 'moet je mij vragen' zegt hij. 'Cupido schiet de verkeerde pijltjes' zeg ik lachend, hij begint ook te lachen.

'we kunnen beter terug gaan, de pauze zou bijna afgelopen zijn. Je wilt immers naar Harvard' zegt hij, ik knik en sta op. 'vanavond is het volle maan' zeg ik na een stilte, 'wil je komen?' vraagt hij. 'het is beter als ik thuis blijf, veilig voor alle weerwolven in Whitemore' zeg ik, 'je moest eens weten' zegt hij. 'Jake, denk je dat Emma écht verliefd is op Tim?' vraag ik, 'ze lijkt me gelukkig' zegt hij.

'"laat je niet misleiden door haar lach" dat doet me aan iemand denken' zeg ik, ik geef hem een duwtje tegen zijn schouder. Maar voel zelf de pijn, 'je voelde dat ook?' vraagt hij. 'ja' zeg ik verwarrend, 'sla me' zegt hij. 'ik ga je niet slaan' zeg ik, 'kom nou, sla' voordat hij zijn zin af maak sla ik hem hard in zijn gezicht. De pijn van zijn klap voel ik zelf, 'laat mij nu wat proberen' ik pak een scherp stokje van de grond. Langzaam snij ik hem in mijn hand, ik kijk naar Jake zijn hand. De zelfde wond neemt plaats op zijn hand, 'komt dit door die spreuk van Diana?' vraag ik.

'dat is de enige logische oplossing die ik kan bedenken' zegt hij, 'dus wanneer jouw wat gaat overkomen' begin ik. 'zal dat jouw ook overkomen' maakt hij af, 'Jake, vanavond is het volle maan' zeg ik angstig. 'dat zei je al' zegt hij, 'dat is toch het moment waar je het meeste pijn zal krijgen' zeg ik nog banger. Zijn ogen lichten op als hij begrijpt wat ik bedoel, 'jij gaat dezelfde pijn als mij voelen vanavond' zegt hij.