Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{True Mate - Hoofdstuk 17}*

P.O.V. Diana

'moet een van jullie hem niet tegen houden?' vraagt Noah, Jake rolt met zijn ogen. 'jij gaat antwoorden zoeken, ik zorg ervoor dat iedereen levend blijft' zegt Jake, 'en waarom moet ik het zware werk doen?' vraag ik.

'je kan ook achter een Arrogante weerwolf rennen de hele nacht' zegt hij, 'goed, ik praat met Valerie' zeg ik. We lopen de deur uit, 'wat moet ik gaan doen?' vraagt Noah. Jake en ik maken oogcontact en kijken dan naar Noah, 'jij gaat letten op Aria' zegt Jake. 'alweer?' vraagt hij, 'jij wilde wat doen' zegt Jake. Noah haalt zijn schouder op, en we verlaten alle drie het huis.

Dat ik me echt over heb laten halen door Jake, ik kijk om me heen. Waar zou Valerie zijn? Het is nu al bijna nacht en de zon is al onder gegaan, als ik tegen iemand aan bootst. Hoe ging dat ook al weer, praat over de duivel en de duivel zal komen. 'Valerie' zeg ik misschien iets te blij, 'Diana' zegt ze. Ze heeft haar armen vol tassen, 'wat zit er in die tassen?' vraag ik. Ze kijkt even naar haar eigen tassen, 'kleding, ik had wat nieuws nodig' zegt ze.

Ik ga met mijn tong over mijn lippen, 'je bent hier niet zeker om me tegen te houden om de verkeerde kledingstukken te komen, of niet soms?' vraagt ze. 'kunnen we misschien praten over dat moeder dochter ding, je lijkt me even oud als mij' zeg ik, ze glimlacht. 'je kan met me meelopen naar huis, dan kan ik je alles uitleggen' zegt ze, ik knik en we lopen naar een huis toe. Het huis is iets kleiner dan die van mij, maar daarmee niet heel klein. Ze opent de deur en ik loop naar binnen, dit huis komt me vaag bekent voor. 'je krijgt je herinnering terug, of niet?' zegt Valerie alsof ze mijn gedachten heeft gelezen, 'zoiets' zeg ik. Ze legt haar spullen op de grond en loopt naar de keuken, ik achtervolg haar. 'ik weet niet of ik het nog goed heb, maar vroeger hield je van chocolademelk met vijf marshmallows en als ik je te veel gaf of te weinig stak je het huis bijna in brand' zegt ze lachend, 'ja' zeg ik langzaam. Ze pakt twee mokken en schenkt er warme chocolademelk in, ze pakt een pak marshmallows en gooit er vijf in mijn mok.

'waar wil je beginnen?' vraagt ze, we gaan aan de eettafel zitten. 'bij het begin misschien?' zeg ik, 'oké, maar eerst moet je weten dat ik geen Valerie Hamilton heet' zegt ze. Ik kijk haar vragend aan, 'jaren geleden ben ik gestorven, door een auto-ongeluk. Je was dertien, maar net op tijd redden je vader me. Hij was en is een tovenaar, daarom ben jij een heks. Hij stopte me in een andere lichaam, op een maansverduistering. Dat lichaam was van iemand jonger dan mij, Valerie Hamilton' zegt ze. 'wat is je echte naam?' vraag ik, 'Amanda Wilson' zegt ze. Ik haal een hand door mijn haren, 'hoe kan het dan dat ik die naam nog nooit in mijn leven heb gehoord?' vraag ik. 'zoals ik zei, je vader is een tovenaar. Wat hij niet wist was wat Valerie een weerwolf was, elke volle maan moest ik dezelfde pijn leiden. Het deed zo pijn dat ik je vader verliet, misschien een van de stomste fouten ooit. Doordat ik hem verliet leed hij zoveel pijn, dat hij iedereen in het dorp liet geloven door een spreuk dat ik nooit heb bestaan' zegt ze, 'dus dat is de reden dat ik je niet kon vinden' zeg ik. 'ja, ik zou nooit willen dat je me zou vergeten. Misschien weet je het niet meer, maar we waren niet zomaar moeder en dochter. We waren vrienden, ik hield van je' zegt ze, 'waarom heb je dan de liefde tussen Max en Aria vernietigd?' vraag ik. Ze schud haar hoofd en staat op, 'snap je het dan niet, liefde is het meest krachtigste wapen dat je kan hebben. Al zou ik het willen, ik kan ze niet laten stoppen met van elkaar te houden. Ze hebben niet de liefde verloren, ze vonden haat' zegt ze. Ik sta ook op, 'oh, maar dat is beter' zeg ik sarcastisch. 'prima, als je echt wilt weten waarom ik Aria en Max elkaar liet haatte. Ik deed het voor hun eigen best wil' zegt ze, 'best wil? Valerie, Amanda. Wat je naam ook is, je hebt niet gezien hoeveel pijn ze leden zonder elkaar. Nu ze elkaar zijn vergeten, is het enige wat van ze over is haat. Als dat de reden is om hun te redden, kon je hun beter laten dood gaan' zeg ik. 'ik begrijp je bezorgdheid, maar als ze elkaar niet zouden haatte. Zouden ze iedereen waarvan ze hielden, vermoorden. Inclusief jij' zegt ze, 'zeg niet dat dit opeens mijn schuld is' zeg ik. 'dat is het wel, als jij die domme linkspreuk niet had gedaan. Zou het verleden zich nu niet herhalen' zegt ze, ik kijk haar vragend aan. 'waar heb je het over?' vraag ik, 'een mythe, over "true lovers"' zegt ze.