Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Omega - Hoofdstuk 6}*

'we zijn er' zet de chauffeur voor ons, ik knik en geef hem het geld. 'weet je zeker dat dít Whitemore is?' vraagt Dylan als we uitgestapt zijn, 'ja, nou ja. Vier jaar geleden zag het er heel anders uit' ik kijk om me heen. We staan letterlijk in the middle of nowhere. Alleen maar bos, en straat. Ik kan me nog wel herinneren dat er een bord stond met Welcome in Whitemore, wat is er de afgelopen vier jaar gebeurd?

'misschien moeten we terug gaan' Dylan loopt heen en weer, 'ik bedoel, er valt hier...' dat is het laatste wat hij zegt. Want toen verdween hij, gewoon uit het niets. 'Dylan!' schreeuw ik, ik pak mijn tas van de grond en loop naar de plek waar ik Dylan voor het laatste zeg. Net als ik over de grens wil, voel ik een soort onzichtbaar krachtveld. Diana, zij moet dit gemaakt hebben. Alleen waarom zou ze dat doen?

Ik raak al mijn moed bij elkaar en loop door het krachtveld heen, daar tref ik een verbaasde Dylan. 'wat is er zo juist gebeurd?' hij begint me allemaal vragen te stellen, terwijl ik om me heen kijk. Dit is Whitemore niet, althans dat hoop ik. Het is hier uitgestorven, alle planten smeken om water en ik zie hier en daar een auto in de fik.

'is dít echt de plek waar je het over had?' vraagt Dylan naast me, 'wat heeft Max gedaan?' fluister ik zo zacht dat alleen ik het kan horen. 'Aria, voordat we verder gaan. Moet ik je iets vertellen' zegt Dylan ongemakkelijk, ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Maar dan gaan mijn ogen naar iets achter hem, daar staan Tessa, Emma en Diana. Ik ren naar Diana toe en neem haar in mijn armen, 'ik dacht dat je doodt was' zeg ik. Na een tijdje omhelst ze me terug, 'ik kon over jouw hetzelfde zeggen' zegt ze terug.

Ik laat Diana los, 'ik hoop dat ik niet te veel stoor' zeg ik ongemakkelijk als ik de spanning tussen iedereen merk. 'heb je Jason gezien?' besluit Emma te vragen, ik kijk haar even aan. 'mijn vader, Jason heeft hem vermoordt' zeg ik, het is stil. 'je hebt hem gezien, maar je leeft nog. Dat is onmogelijk' zegt Tessa, 'het is waar, en ik wil mijn wraak op hun nemen' zeg ik. 'ben je alleen gekomen?' vraagt Emma, 'nee, Dy-' ik breek mijn zin als ik Dylan niet meer zie.

'is Dylan hier?' vraagt Emma, 'ja, zo'n vijf minuten geleden was hij er nog' zeg ik vragend om me heen. Iedereen kijkt elkaar, 'is dat een probleem?' vraag ik. 'misschien heb je het al gezien, maar ik heb een spreuk gedaan' begint Diana, 'ja, een krachtveld' zeg ik. 'Max wilde dat niemand deze stad nog zou zien, ik heb dat gedaan. Onder één voorwaarde' zegt ze, ik kijk haar aan. Ik word gek wanneer iedereen zo mysterieus doet, 'wat wil je daar mee zeggen?' vraag ik nog net niet geflipt. 'er kunnen alleen bovennatuurlijke wezens Whitemore in, voor mensen is het praktisch onmogelijk' maakt Diana af, ik haal een hand door mijn haren.

'wil je me vertellen dat Dylan een weerwolf is?' vraag ik aan haar, 'dat, of een tovenaar' zegt Diana. 'dat is waarom ik Dylan er zo verdacht vond uitzien' zegt Emma meer tegen zichzelf dan tegen ons, 'het is niet waar, ik ken Dylan al langer dan vier jaar' zeg ik met hoop in mijn stem. 'heeft hij zich dan nooit vreemd gedragen?' vraagt Tessa, ik ga terug naar elk moment dat hij vreemd deed. Bij elke aanraking is hij wel koud, en hij komt nauwelijks buiten in de zomer. Maar dat hoeft toch niet meteen te betekenen dat hij een weerwolf is?

'ik moet met Dylan praten' zeg ik, ik kijk om me heen en zoek met mijn ogen naar Dylan. 'Aria, wacht' zegt Emma, ik draai me naar haar om. 'wees voorzichtig' zegt ze, ik glimlach. 'Max zal me geen pijn meer doen, hetzelfde geldt voor Jason' zeg ik, ik zie Dylan in de verte. Hij staat bij een rivier, ik ren naar hem toe.

Ik kom dichter naar hem toe, 'ik ben niet wat je denkt dat ik ben' hij kijkt over het water heen. 'ik weet wat je bent, een weerwolf' zeg ik, hij maakt een kort geluidje met zijn tong en glimlacht. 'ik ben geen weerwolf' zegt hij, ik kijk hem vragend aan. 'ik heb je niet vertelt wat ik ben, omdat ik weet dat Max je al zoveel pijn heeft gedaan' hij kijkt me eindelijk aan, zijn hand legt hij in mijn nek.

'je wist dat hij een weerwolf was?' vraag ik, 'eerst niet, toen Emma langs kwam wist ik het om een of andere reden' zegt hij. Ik kom dichter naar hem toe, 'wat ben je?' vraag ik. Hij kijkt me aan, maar niet in mijn ogen. 'een vampier' zegt hij, zijn stem klinkt rustig en kalm. Langzaam ga ik uit zijn grip, 'hoe oud ben je?' vraag ik verstelt. 'ik ben geboren in 1464' zegt hij, ik slik. Hij kijkt me aan, 'je bent boos, en ik snap het. Maar ik kon het je niet vertellen' zegt hij. 'j-je loog tegen me' zeg ik, het komt er meer vragend uit dan ik bedoelde. 'ik heb het alleen niet vertelt omdat' hij komt dichter naar me toe, maar ik wijk naar achter.

'er zijn dingen gebeurd tussen weerwolven en vampiers, die ík zelfs niet begrijp' zegt hij, ik bijt op mijn onderlip. 'waarom ben je dan hier?' vraag ik, 'om jouw' hij pakt mijn hand en dit keer hou ik hem niet tegen. 'voor eeuwen heb ik niets gevoeld, maar toen kwam jij. Het was alsof mijn hart weer begon te kloppen, ik houd van je Aria' zegt hij, hij komt dichter naar me toe. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen, hij loog. 'ik houd ook van jouw, ik kan gewoon niet nog iemand verliezen. Alweer' zeg ik, 'je zult me nooit verliezen' zegt hij.

*******************************************************************

Ik kreeg een idee, aangezien ik ga stoppen met Wolves dacht ik aan een kleine spin-off. Niet een over weerwolven, maar over vampiers. Ja, ik weet het. Ik heb te veel fantasie, maar wat moet ik anders met mijn leven? Reageer als jullie een spin-off willen en wat jullie van Daria vinden. Love you's