Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 21}*

Ik doe de voordeur achter me dicht, 'Aria, je bent eindelijk thuis' hoor ik mijn vader zeggen. 'ja, maar ik moet zo naar mijn werk. Ik heb Stef belooft dat ik hem zou helpen met een onderzoek' zeg ik, 'wat word je toch snel groot' zegt hij.

Ik loop naar mijn spullen op de salontafel, 'ik dacht eraan om vanavond uit eten te gaan met ze alle, jij, ik, Mel en Max je vriendje' mijn vader krijgt het laatste woord bijna niet uit zijn mond. Ik kijk hem aan, 'ja, waarom niet' zeg ik. 'mooi zo, dan zie ik je vanavond om half zeven?' zegt mijn vader, 'tot dan' zeg ik. Ik loop met mijn mappen weer het huis uit, ik gooi de mappen in mijn auto en stap in.

Mijn telefoon pak ik tevoorschijn, ik druk op Max zijn nummer. 'hey Max' zeg ik als hij opneemt, 'Aria, alles goed?' vraagt hij. 'ja, met jouw?' vraag ik, 'nou, Jake is nog steeds boos. Hij is zelfs nog niet naar huis gekomen' zegt hij. 'het komt wel goed' zeg ik, 'ik mag hopen van wel, waarom belde je eigenlijk?' vraagt hij. 'mijn vader wilt uit eten gaan en vroeg zich af of jij ook wilde komen' zeg ik, 'een familie diner, lijkt me leuk' zegt hij. 'zie ik je dan om half zeven, doe wat leuks aan' zeg ik, 'ik zal mijn best doen' zegt hij. 'en Max?' zeg ik, 'ja?' vraagt hij. 'ik hou van je' zeg ik, 'ik ook van jouw' ik hang op en start de motor.

'mevrouw Stevens, Amanda Stevens' ik leg het dossier op het bureau van Stef, 'je hebt het' zegt hij blij. 'ja, alleen weet ik niet of je zo blij bent met de uitslag' zeg ik, hij pakt de grote envelop snel open. Hij scant de tekst even met zijn ogen, 'ze is vermoord' zegt hij.

'twee jaar geleden' antwoord ik, 'dader onbekend' zegt hij. 'sorry, maar veder dan de moord staat nergens geschreven' zeg ik, 'bedankt dat je het in ieder geval hebt geprobeerd' zegt hij. Hij zakt neer op zijn stoel, 'was ze een bijzondere dame?' vraag ik. 'ze was mijn vrouw' zegt hij, 'ik kwam op een avond thuis, en toe zag ik haar lichaam samen met die van haar broer in de woonkamer' zegt hij. 'het spijt me' zeg ik, 'ik heb gezworen de dader te vinden, maar nu. Twee jaar later, ik ben politie en heb niks gevonden' zegt hij.

'dan beloof ik nu, dat ik samen met jouw de dader zal vinden' zeg ik, 'meen je dat?' vraagt hij. 'ja, de dader zal boete voor wat hij heeft gedaan' zeg ik, 'dank je, ooit op een dag. Had ik gewild dat mijn dochter ook zo sterk en moedig is als jij' zegt hij.

'hadden jullie een dochter?' vraag ik, 'ja, ze was die avond bij haar moeder. Alleen ik heb haar niet kunnen vinden, ze is waarschijnlijk vermoord door dezelfde dader' zegt hij. 'het spijt me, nogmaals' zeg ik.

'Stef, Aria. Ik heb jullie nodig' hoor ik de Sheriff zeggen, we kijken elkaar even aan en lopen naar de Sheriff. 'een moord, bij het café' zegt de Sheriff, 'niemand heeft wat gezien' maakt ze af. 'de bewakingscamera's?' vraag ik, 'kort voor de moord is de storm uitgevallen' we lopen naar buiten naar de auto.

'dan is het geen toeval, maar expres gedaan' zegt Stef naast me, 'wie is er vermoord?' vraag ik. We stappen de politiewagen in, 'twee mannen van dertig' zegt de Sheriff. 'zijn het bekende van de politie?' vraag ik, 'nee, helemaal geen spoor' zegt de Sheriff. Ze start de auto en we rijden naar het café, als we er zijn stopt ze de motor. Alles is al ontruimt en er staan mensen buiten, we lopen het café in.

Er liggen twee lijken op de grond, het bloed ligt overal en nergens verspreid op de grond, 'kijk uit voordat je op het bewijs materiaal staat' fluistert Stef in mijn oor. 'zou het dezelfde moordenaar kunnen zijn als alle andere moorden?' vraag ik aan de Sheriff, 'eerlijk gezegd, ja. Ze zijn door de zelfde spullen dood gemaakt, klauwen' zegt ze.

'we moeten hem zo snel mogelijk op pakken voordat hij het hele dorp verwoest' zegt Stef, 'heeft de dader een spoor achter gelaten?' vraag ik. 'ja, een klein stukje haar. Het bleef hangen aan de deur' ze laat het zakje zien, Donkerbruin. Ik pak het zakje aan, 'ik onderzoek het wel' ik stop het stukje in mijn tas. Ik loop naar de lijken, er ligt een lichte spoor van afdrukken op de grond. Ik volg de afdrukken, ze leidde naar de keuken. Voorzichtig maak ik de deur open, ik zie Jake.

Hij zit opgekropen naakt op de grond, ik kijk weg. 'Jake wat doe je hier?' vraag ik, 'ik heb geen idee, het ene moment liep ik het huis uit en het andere moment zit ik hier naakt' zegt hij. Ik kijk om me heen en zie een short liggen, ik gooi hem naar hem toe.

Hij trekt hem aan maar blijft zitten, ik kijk hem aan. 'kan het zo zijn dat je in een wolf bent verandert?' ik loop naar hem toe, verwarrend kijkt hij om zich heen. 'misschien' zegt hij, 'weet je toevallig of je tijdens je wolf zijnde iemand of meer hebt vermoord?' vraag ik. Hij sluit zijn ogen en denkt na, 'ik herinner me wel iets vaags over gillende mensen, maar niet van moorden' zegt hij.

'maar wat doe jij hier?' vraagt hij, 'er zijn twee mannen vermoord, ik zoek de dader uit' ik haal het zakje haar uit mijn tas. 'is dit misschien van jouw?' ik geef het zakje aan hem, hij bekijkt het zakje goed. 'sorry, maar ik weet het echt niet' zegt hij, 'weet je nog iets anders nadat je het huis bent uit gegaan?' vraag ik.

Hij knikt, 'ik zag jouw, je zat angstig op de grond' zegt hij. 'gisteravond' zeg ik, 'wat?' vraagt hij. 'gisteravond zag ik je transformeren in een wolf en toen wilde je me aanvallen, maar in plaats daarvan kwam je naar me toe zodat ik je kon aaien' zeg ik. Hij kikt me aan, 'Aria, ik moet je wat vertellen' zegt hij.

'Aria, heb je wat gevonden?' hoor ik Stef zeggen, 'emh nee' zeg ik. 'Jake, verstop je' zeg ik, 'waar?' vraagt hij. 'verstop je achter die kast' ik wijs naar de kast achter hem, hij knikt en verschuilt zich daar achter. Stef komt binnen, 'met wie sprak je?' vraagt hij. 'niemand' zeg ik, 'maar ik hoorde je praten' zegt Stef. 'ja, ik sprak. Met mezelf, ik kan beter onderzoeken als ik in mezelf praat' zeg ik, 'oké' zegt hij langzaam.

Achter de kast hoor je Jake lachen, 'wat was dat?' vraagt Stef. Hij wil naar de kast lopen, maar ik hou hem tegen. Ik begin te lachen, 'ik, ik moet zo erg lachen omdat ik in zo een gênante situatie terecht ben gekomen' zeg ik lachend kijkend naar Jake die gestopt is met lachen. 'kinderen van tegenwoordig worden steeds vreemder' mompelt Stef in zichzelf, 'we gaan, kom je?' vraagt hij aan mij. 'ja, ik moet alleen nog even wat doen' zeg ik, Stef knikt en loopt weg.

Ik geef Jake een seintje dat hij achter de kast vandaan kan komen, 'lachen in een gênante situatie, hé' zegt hij lachend. 'wees maar blij dat ik je gered hebt, trouwens jij bent degene die hier naakt staat' zeg ik, 'touché' zegt hij.

Jake brengt zijn handen naar zijn oren en valt op de grond, 'Jake, wat is er?' vraag ik. 'ahh, laat het stoppen' zegt hij, 'Jake' zeg ik. 'mijn hersenen' zegt hij, bloed begint uit zijn oren te stromen. Zijn ogen beginnen rood te worden, de kleur van zijn wolf. 'het gepiep, laat het stoppen' zegt hij, hij ligt op de grond te kreunen.

Ik pak een paar doekjes om het bloed van zijn oren weg te vegen, 'Jake kijk me aan, het komt goed' ik leg mijn handen op zijn wang. 'laat het stoppen' ik zie tranen in zijn ogen, hij knijpt zijn ogen dicht. 'Jake, Jake hey. Kijk me aan, het komt goed' zeg ik, hij opent voorzichtig zijn ogen en kijkt me aan.

Hij haalt zijn handen van zijn oor, en ook zijn ogen krijgen de normale kleur. 'het is weg, het is gewoon weg gegaan toen ik je aan keek' hij staat op. 'ik moet je denk ik bedanken' zegt hij, ik glimlach. 'wat was het, ik hoorde namelijk geen gepiep' zeg ik, 'het was een soort geluid wat zo hoog is dat alleen wolven het kunnen horen' zegt hij.

'waarom zou iemand dat doen?' vraag ik, 'het is niet iemand, het is een iets, een heks om precies te zijn. Ik voelde het. De kracht, de energie. Alleen heksen kunnen dat' zegt hij, ik kijk om me heen. Diana is er niet, ze zit thuis. 'maar als het een heks is' begin ik, 'heeft Max de laatste Wilson niet vermoord' maakt Jake af.

Er is een nieuwe heks in Whitemore aan gekomen en heeft het gemunt op weerwolven, of alleen Jake. Hoe dan ook iemand enige idee wie de laatste Wilson is? En of Max nog meer geheimen heeft?