Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 3}*

Ik loop naar buiten, de wind waait door mijn haren. 'heb je me wel gehoord?!' hoor ik iemand gillen, ik loop op het geluid af. 'natuurlijk heb ik u gehoord, alleen nú komt het niet goed uit' zegt een andere stem, ik ben bijna bij het geluid. Ik sta om de hoek van de school, ik gluur naar de twee. Beiden dragen ze een capuchon waardoor ik hun gezichten niet kan zien, maar ik weet dat het twee jongens zijn.

'misschien komt dit je niet goed uit' de eerste jongen slaat de andere zo hard dat hij op de grond komt te liggen. 'en als je het niet aan het einde van de maand klaar hebt, zal je onze volgende ontmoeting niet overleven' voordat ik het weet is de jongen weg, ik kijk even om me heen voordat ik naar de jongen op de grond toe loop. Ik doe mijn haren naar achteren voordat ik op mijn knieën ga zitten op de grond, 'gaat het' ik probeer zijn capuchon af te doen.

Maar hij draait zich op zijn rug naar me toe, 'ga weg' hoor ik hem zeggen. 'Jij? ik probeer je te helpen' voordat hij het weet haal ik zijn capuchon van zijn gezicht, ik schrik naar achteren. Maar al snel kom ik terug, zijn hele gezicht zit vol wonden. 'wat is er allemaal gebeurt?' vraag ik ernstig, 'dat hoef je niet te weten, ga gewoon weg' zegt hij. 'en jouw gewond achter laten?' vraag ik, ik help hem overeind.

'ik ben niet gewond' zegt hij, 'heb je jezelf wel gezien?' zeg ik. 'het geneest wel' zegt hij uiteindelijk, 'ja, ongeveer twee maanden' zeg ik. Hij zucht en rolt met zijn ogen, ik maak mijn rugtas open en haal er een servetje uit. Ik pak een flesje water en doe wat water op het servetje, voorzichtig duw ik het servetje tegen zijn gezicht. 'ah, dat prikt' zegt hij, 'wees nu geen mietje, ik moet je wonden eerst schoon maken' zeg ik. 'wonden mogen helen, de pijn zal er altijd blijven' zegt hij, ik haal het doekje weg en kijk hem aan.

'het spijt me nog van je moeder, ik ben mijn moeder ook verloren op een jonge leeftijd' zegt hij, 'ik ben haar niet verloren, ze werd vermoord' zeg ik terwijl ik op mijn onderlip bijt. Ik ga weer veder om zijn gezicht schoon te maken, hij bijt op zijn lip als ik het servet op een wond druk. 'zo zou het wel goed moeten zijn' ik sta op van de grond en veeg mijn kleding af, hij steekt zijn hand uit en ik help hem opstaan. 'nog bedankt' zegt hij, 'graag gedaan' zeg ik.

Ik draai me om en loop richting de school, 'Aria, wacht' ik draai me om en kijk hem aan. 'waarom hielp je me? Het is niet dat ik je geluk heb gebracht sinds je hier bent' zegt hij, 'mijn moeder kon na alles wat er was gebeurt, het goede zien in mensen. Ondanks hun verleden, laten we zeggen dat de appel niet ver van de boom is gevallen' ik draai me om en loop de school in.

'Aria, wat deed je met Max Rayon?' hoor ik iemand vragen, tot mijn opluchting is het Diana. 'hij had mijn hulp nodig' zeg ik, Diana laat het erbij en we lopen samen naar de les.

*****************************************

'dat is hoe deze stad is ontstaan, maar soms als je kijkt in het duisternis kun je het geschreeuw van de mensen in de hoeken horen' maakt de leraar af. Ik zit naast Diana in het geschiedenislokaal, en over een paar minuten zal de bel gaan en kan ik naar huis. Jake zat schuin achter me, hij keek me steeds aan. Maar wanneer ik terug keek, keek hij weg. Max heb ik sinds "het ongeval" niet meer gezien, waarschijnlijk is hij ziek naar huis gegaan.

Met een klap gaat de open, iedereen kijkt naar de deuropening. Waar Max plaats heeft genomen. 'meneer Rayon had blijkbaar tijd om naar mijn les te komen' zegt de leraar, achteren beginnen wat meisjes te giechelen. Ik kijk Max aan, maar wanneer hij mij ziet probeert hij weg te kijken.

Even houd ik mijn adem in. Mijn handen beginnen te trillen, en ik kan bijna geen adem meer krijgen. Gelukkig voor mij gaat de bel, voordat iedereen maar kan bewegen heb ik mijn spullen al gepakt en ren naar het dichtstbijzijnde toilet. Ik gooi mijn tas op de grond en hij de wasbak stevig vaste, langzaam adem ik in en uit.

Ik laat door me doordringen wat ik heb gezien, Max zag er vrij normaal uit. Misschien is dat het punt. Hij had geen enkele schrammetje van daarnet op zijn gezicht, het lijkt zelfs alsof hij niet eens gevochten heeft. Ik haal een hand door mijn haren, misschien gebruikte hij wel een speciaal middel om zijn wonden te verbergen. Sluit ik als conclusie. Ik pak mijn tas weer van de grond, er is niks om bang voor te zijn.