Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Wolves - Hoofdstuk 9}*

De muziek is al te horen bij de parkeerplaats van school, we stappen de auto uit en lopen naar de achter kant van de school. 'misschien heb je gelijk over Rosalie, het is en blijft de vrouw die me heeft opgevoed tot wie ik ben' zegt ze terwijl we naar het feest lopen, ik knik.

Ik kijk om me heen, ik zie dansende mensen, zingende mensen en mensen die zich vol drinken met drank. 'zo rustig lijkt dit dorp anders echt niet' zeg ik met een glimlach, 'feesten en speciale dagen zijn uitzonderingen' zegt ze terug.

'daar staat Noah, misschien moet je naar hem toe gaan' zeg ik, 'wat zei je? De muziek staat te hard' zegt ze. 'ik zei...' begin ik, maar ze onderbreekt me. 'ik ga naar Noah, hij staat daar' schreeuwt ze, 'ja, doet dat vooral' ik knik zodat als ze me niet verstaat ze het kan zien. Ze steekt twee duimen om hoog en loopt naar Noah.

Ik kijk veder om me heen, als Noah de vriend van Max er is. Zou er dan een kans zijn dat Max er ook is. Ik begin te lopen en kijk veder, plots boots ik tegen iemand. 'Jake?' zeg ik vragend, 'is dit ons ding? Elkaar letterlijk tegen het lijf lopen?' zegt hij vragend.

Ik wil mijn mond open doen, maar Jake is me voor. 'dit is volgens mij al de derde keer' zegt hij glimlachend, 'ja, zo iets, ik wist niet dat je zou komen' zeg ik. 'nou aangezien ik een leerling ben van deze school, en ik anders niks te doen had. Ben ik gekomen. Maar nu jij er bent, is dat misschien mijn reden' zegt hij, 'dank je, denk ik' zeg ik.

'maar eigenlijk kwam ik voor...' begin ik, 'blijf uit haar buurt' er komt een jongen voor me staan. 'we waren alleen aan het praten, meneer eigenwijs. Trouwens, was jij niet degene waar ze werkelijk bang voor moet zijn. Je vermoorde haar bijna' zegt Jake, 'i-ik' begint hij.

'Max laat maar, ik weet wat er gebeurde. Maar de volgende keer mag je jezelf reden' zegt Jake, hij draait zich om en loopt weg. Max kijkt me aan, 'heeft hij je pijn gedaan?' vraagt Max die me van top tot teen bekijkt. 'nee, Max. Waar ging dat over?' vraag ik, 'nergens' zegt hij. Ik kijk hem aan, 'echt totaal niks belangrijks' zegt hij.

'ik weet niet of' ik zoek naar de woorden die ik wil zeggen, 'je bent gekomen, krijg ik nog een dans?' hij steekt zijn hand naar me uit. 'je bent gekomen van wege het gratis eten, tot nu toe zie ik nog geen eten' zeg ik kijkend om me heen, 'ik weet wat beters' hij pakt mijn hand en neem me mee van het feest.

'waar gaan we naar toe?' vraag ik, hij stopt met lopen. 'wat? Vertrouw je me niet?' vraagt hij, 'misschien' zeg ik. Hij zucht en loopt veder, 'zijn we er bijna?' vraag ik. 'jij stelt echt veel vragen voor een meisje' zegt hij, 'en wat wil je daarmee zeggen?' vraag ik. 'niks' zegt hij snel, na een tijdje moet ik mijn ogen dicht doen.

'oké, ga op mijn stem af' zegt hij, ik knik. 'nog een klein stukje' zegt hij, waarna we stil staan. 'doe je ogen maar open' zegt hij, een hemel verlicht met sterren zie ik. 'een prachtige sterrenhemel' zeg ik, 'kijk nu maar waar je echt bent' zegt hij. Ik kijk om me heen, ik sta in een veld met allemaal bloemen met soms wat grassprietjes.

'hoe komt het dat je deze plek gevonden hebt?' vraag ik, 'ik werd een keer eruit gestuurd uit de klas, ik verveelde me. En vond deze plek' zegt hij. 'dat is nogal...Anders' zeg ik, hij glimlacht.

Ik kijk veder om me heen, 'het is bijna onmogelijk om' ik stop mijn zin als ik zie dat Max me aanstaart. 'is er wat?' vraag ik, 'nee, ik zie niemand die zo geniet van de natuur als jij' zegt hij.

'en je vriendin?' vraag ik, 'mijn vriendin?' herhaalt hij. 'Emma' zeg ik, 'Emma zou deze plek nooit kunnen waarderen, het enige waar zij naar kijkt is haar uiterlijk' zegt Max.

Hij ontwijkt mijn blik en kijkt naar beneden, ik zet een stap naar hem toe. 'hoe zit het met die dans?' ik pak zijn handen, en leg ze om mijn middel. Zelf doe ik mijn hand om zijn nek, ik leun met mijn hoofd op zijn schouder en beweeg langzaam op de muziek van het feest.

'Aria' fluistert hij in mijn oor, hij draait me een rondje en vangt me dan weer op. 'het spijt me' gaat hij veder, 'voor wat?' vraag ik. Max is een stukje groter dan mij, dus ik kijk om hoog. 'dat ik je gister pijn heb gedaan, dat ik zo raar tegen je deed. Eigenlijk voor heel de dag gisteren' zegt hij, hij draait me nog een keer rond. 'ik weet niet eens waarom je nog met me wil dansen, ik ben een vreselijk persoon' zegt hij, ik stop met dansen.

'dat ben je niet' ik leg mijn hand op zijn wang, 'een vreselijk persoon biet geen excuses aan, noch ergens spijt van hebben' ik pak zijn andere hand en ga veder met dansen. 'zie je die maan daar hangen in de duisteren lucht?' vraagt hij, ik kijk over zijn schouder naar de maan en knik. 'dat zijn jij en ik, jij bent het licht in mijn duisteren leven' fluistert hij in mijn oor, ik voel mijn wangen rood worden.

'het spijt mij ook' zeg ik, 'waarom?' vraagt hij. 'dat ik je vergeef' zeg ik, ik kijk in zijn ogen. Geel. Zijn pupillen zijn nu ook zwarter dan normaal, met mijn vinger ga ik onder zijn ooglid. 'j-je ogen' zeg ik, Max draait zich om en wrijft in zijn ogen. 'gaat het wel?' vraag ik, na even gewreven in zijn ogen kijkt hij me weer aan. 'we kunnen beter terug naar het feest' zegt hij, ik knik en we lopen terug.