Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Omega - Hoofdstuk 7}*

'een vampier' zegt Diana, 'dat is wat ik zei' zegt Dylan. 'en hoe ben je' Diana bekijkt Dylan, 'het is een lang verhaal' zegt hij. Diana gaat zitten op de bank, 'wat heb jij het geluk dat we al de tijd hebben' ze vouwt haar benen over elkaar. We zitten in Valerie haar huis, blijkbaar heeft Valerie twee jaar geleden Whitemore verlaten. Samen met Tessa, Emma, Diana, Noah, Dylan en ik zitten we in de woonkamer. Dylan kijkt me smekend aan, maar om eerlijk te zijn ben ik ook benieuwt.

Hij zucht en neemt naast me plaats, 'mijn vader was een schepvaarder, hij zat bij de Hanze. Een Noordwest Europese handelssysteem' legt hij uit. 'op een dag mocht ik met hem mee, ik leerde die dag veel. Hoe je moest varen, bakboord en stuurboord. We kwamen aan bij een haven, er werd gezegd dat er een storm aan kwam. Dus bleven we daar een paar nachten logeren' hij stopt even. 'de Pest heerste, en mijn vader werd besmet. Hij ging binnen twee dagen doodt, ik had die hele week gehuild' Dylan pakt mijn hand en knijpt er zachtjes in, 'die dagen bleek het dat ik ook de Pest had opgelopen, het einde van mijn leven. Er gebeurde alleen iets anders dan ik had verwacht. Nadat ik dood ging, kwam ik weer terug. Er gingen roddels over wezens die Pest overleden, vampiers. Ik geloofde het toen nog niet, maar nu wel' eindigt Dylan.

'weet Jason dat vampiers bestaan?' vraagt Emma, ik zie iets in Dylan zijn blik veranderen. De rest merkt het niet, 'nee' zegt hij kort. 'we kunnen eindelijk Jason neerhalen, en ons dorp terug krijgen. Als Dylan ons wilt helpen' zegt Diana vol hoop, ze kijkt Dylan aan. 'ja, maar wat kan één vampier nou tegen een weerwolfjager/weerwolf doen?' vraagt hij, iedereen begint te lachen. 'je bent niet alleen, je hebt drie weerwolven, één heks en een andere jager' zegt Emma, Diana en ik wisselen een blik.

'twee, je hebt twee weerwolven' zeg ik, Emma kijkt me aan. 'ik ben niet langer een weerwolf, sinds ik op Harvard zit. Het was gewoon weg' zeg ik, Dylan kijkt me aan en ik glimlach zacht naar hem. 'dan heb je twee weerwolven, één heks en één jager' zegt Emma met een glimlach, 'dus wat jullie me willen zeggen, is dat ondanks jullie twee weerwolven, één heks en één jager hadden. Hem als nog niet konden verslaan' verduidelijkt Dylan hun. 'het gaat niet om te verslaan, we kunnen dat. Wat we niet kunnen is Max pijn doen' zegt Tessa, 'Max werkt samen met Jason?' hij kijkt me aan. 'ja, dus je hebt gelijk. We kunnen ze niet verslaan, het enige wat we willen is ons dorp terug' zegt Noah, 'op wat wachtte jullie dan?' zegt hij.

Na uren hebben we een plan verzonnen, het is nacht en ik ben doodt moe. 'is het goed als ik ga slapen?' vraag ik aan iedereen, Diana haalt haar schouders op en de rest negeert me. 'ik zie jullie morgen wel' zeg ik, ik loop de trap op naar boven. 'ik loop wel mee' zegt Dylan, ik glimlach en we lopen samen naar een slaapkamer. Als we boven zijn doe ik de deur dicht, 'je kent Jason' zeg ik. Hij kijkt me vragend aan, 'ik mag misschien geen bovennatuurlijk wezen zijn, ik heb bovennatuurlijke krachten als het om liegen gaat. Voor al als ik van diegene houd' zeg ik. Hij neemt plaats op een bureaustoel, 'Jason en ik' begint hij. 'ik ken hem écht niet, dat is de waarheid. Ik heb hier en daar weerwolven horen fluisteren over ene Jason waar ze bang voor zijn' zegt hij.

Ik kom naar hem toe en ga op zijn schoot zitten, ik kijk hem aan in zijn ogen. 'betekent het dat je als vampier niet tegen water kunt?' vraag ik, 'nee, ik kan gewoon douche' zegt hij vragend. 'waarom?' vraagt hij, 'omdat je écht ruikt naar de dood' zeg ik lachend. Hij kijkt me met open mond aan, 'dat neem je terug' hij tilt me op. 'ga jij een douche nemen?' vraag ik, hij legt me neer op het bed. Hij komt voor over naar me toe, en begint me te kietelen. Ik kan mijn lach niet in houden, 'Dylan, hou op' zeg ik lachend. 'neem je het dan terug?' vraagt hij, ik kijk hem recht in zijn ogen aan. 'nee, nooit' zeg ik, dus begint hij me verder te kietelen.

Maar ik pak zijn kraag vast en trek hem naar me toe, en kus hem. Terwijl ik hem kus draaien we om van plaats, zodat ík nu op hém lig. Hij wilt me terug kussen, maar ik trek me terug. 'weet je, volgens mij heeft Valerie hier nog een werkende douche. Je zou die echt moeten gebruiken' zeg ik, hij slaat met zijn hoofd tegen het matras. Ik rol naast hem op het matras, 'was Jason de persoon die je vader heeft vermoordt?' we kijken naar het plafon. 'ja, dat deed hij' zeg ik, 'we gaan hem vermoorden, morgen. Ik beloof het je' zegt hij. Ik glimlach, 'beloof me dan dat ik hem mag vermoorden' zeg ik.

Hij rolt op zijn zij, 'heb je al eerder iemand vermoordt?' vraagt hij. 'nooit, maar voor hem maak ik een uitzondering' zeg ik, ik kijk hem aan. 'vampiers drinken bloed, mensenbloed' zeg ik, 'ja, dat doen we' hij gaat met zijn hand door mijn haar. 'heb je nooit mijn bloed willen proeven?' vraag ik voorzichtig, hij trekt zijn hand terug en kijkt weer naar het plafon. 'ja, maar als ik begin kan ik niet meer stoppen. Steeds wanneer ik de dwang krijg om je leeg te drinken, besef ik dat ik niet zonder je kan' zegt hij, 'is dat nou een compliment?' vraag ik. Hij staat op van het bed, 'ja, zo iets' zegt hij. Hij loopt naar de deur, 'waar ga je naar toe?' vraag ik. Hij kijkt me aan, 'nou, als je vriendin héél subtiel vraagt of je gaat douche. Kan ik niet anders dan dat doen' zegt hij. Ik glimlach, hij loopt de deur uit en sluit hem.

Het raam vliegt open, ik schrik en sta meteen op. Max. Het ziet er anders uit dan vier jaar geleden, groter, sterker, maar vooral gebroken. 'Max' zeg ik nog net niet gebroken, 'welkom terug' zegt hij. 'als dat de enige reden is waarom je hier bent' ik wijs naar het raam, 'kun je weer vertrekken' zeg ik. Maar hij loopt door de kamer, 'het is fijn om je weer te zien, toen Jason zei dat je hier was. Geloofde ik hem eerlijk gezegd niet' zegt hij. 'nou, geloof het maar. Het zal het laatste zijn wat Jason je zou zeggen' zeg ik, 'waarom zo vastberaden?' hij kijkt me scheef aan.

'wat is er met je gebeurd, ik herken je niet meer' ik kom naar hem toe, 'jij ging uit mijn leven' zegt hij. 'ik was nooit klaar om je los te laten, maar het gebeurde' zeg ik, hij kijkt me aan als de oude Max. 'ik hield van je, ik vocht voor je. En toen liep ik weg' zeg ik, 'die dag moest je me tegen houden, de dag toen ik je het meest nodig had. Nu is het te laat' zeg ik. 'dus je bent klaar om voor me te vechten?' vraagt hij, 'ja' zeg ik. 'dan weet ik zeker welke kant ik kies, wees voorzichtig. Ik wil je geen pijn doen' zegt hij met een grijns, en hij is terug.

Op dat moment komt Dylan binnen, hij kijkt ons twee aan. 'en wie is dit?' vraagt Max kijkend naar Dylan, 'wie ben jij?' vraagt hij. Ik neem een hap adem, 'Dylan dit is Max, Max dit is Dylan mijn vriend' zeg ik. Dylan kijkt me met grote ogen aan, terwijl Max best neutraal kijkt. 'dus jij en Dylan' zegt Max langzaam, 'we zijn samen' zeg ik. Hij kijkt naar beneden, 'hou je van hem? Op dezelfde manier hoe je van mij hield' vraagt hij. 'nee, nooit. Onze liefde was anders' zeg ik, hij kijkt me aan. 'houd je nog steeds van mij?' vraagt hij, 'altijd, maar je bent het niet meer waard om voor te vechten' zeg ik. Na die woorden verdwijnt Max weer, Dylan komt naar me toe. 'ik houd ook van jouw' hij houdt me vast, 'ik zei niets' zeg ik. 'maakt niet uit, ik weet het' zegt hij.