Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{True Mate - Hoofdstuk 24}*

Ik open mijn ogen en lig op een bank, ik kijk om me heen. Bij de Rayons, wat verrassend. 'kun je niet gewoon dat hand op de grond ding doen?' hoor ik Noah zeggen, 'dat hand op de grond ding, noem men de Zoeking, en nee ik kan alleen mensen vinden. En omdat Max nu een hele wolf is, kan dat niet' zegt Jake. Ik ren in mijn weerwolvensnelheid naar Noah toe en geef hem een klap in zijn gezicht, nog net niet met al mijn kracht, maar het hoeft alleen pijn te doen. 'hoe kon je, na alles wat we voor je hebben gedaan. Zo een belangrijk geheim verbergen?' schreeuw ik naar hem toe, maar dan haalt Jake me van Noah af.

Ik kijk hem even aan, 'vertel het ze' zeg ik. Jake wisselt een blik van mij naar Noah, 'ik weet het al' zegt Jake. Ik kijk hem vragend aan, 'hij heeft het me verteld' gaat Jake verder. 'ik laat jullie wel alleen' zegt Noah, en loopt weg. 'en je bent niet boos op hem?' vraag ik, 'eerst wel, maar hij kan er niets aan doen en we hebben hem misschien nodig' hij loopt naar Emma toe en gaat naast haar zitten.

Ik kijk naar Diana, maar blijkbaar is ze weg gegaan. 'waar hadden jullie het eigenlijk over?' vraag ik. 'Max' zegt hij en laat zichzelf op de bank vallen, 'we hebben Max nog steeds niet gevonden' mengt Emma zich in het gesprek. 'en Valerie?' vraag ik, 'niets, de afgelopen week heeft ze zich koets gehouden' zegt Jake.

Ik hoor een vreemd geluid, maar negeer het. 'veder nog wat?' vraag ik, 'nee, behalve dat we nu naar school toe moeten' zegt Jake. Ik zucht diep, 'school, ooit was dat het enige normale in mijn leven' ik sta op en loop moe de deur uit. 'waar ga je naar toe?' vraagt Emma, 'huis, mijn boeken liggen daar nog' zeg ik. Ik loop de deur uit, ik kijk om me heen. Niemand. Daarom ren ik in weerwolvensnelheid naar huis, een paar straten voor mijn huis loop ik weer normaal. Ik wil mijn vader en Mel niet onder ogen komen, voordat ik een "goede" leugen heb verzonnen. Ik haat liegen, maar ik kan niet anders. Mijn slaapkamerraam staat op een kier, ik kijk om me heen of iemand me ziet en spring naar binnen. Ik pak snel mijn boeken en stop ze in mijn tas, net wanneer ik klaar ben loop ik terug.

Voorzichtig open ik mijn slaapkamerdeur, ik kijk net over de trap naar beneden. Ik ziet Mel en mijn vader op de bank zitten samen, ze kijken een film. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, ik voel iets door mijn aderen stromen. Ik kijk naar mijn handen, mijn aders in mijn handen worden donkerder. Mijn ogen worden groot en ik loop snel mijn slaapkamer in, ik sluit de deur en zak op de grond. Ik heb dit al een paar keer gehad, ik sluit mijn ogen en adem rustig in en uit. 'Aria?' hoor ik mijn vader zeggen, mijn ogen schieten open en ik doe mijn deur van het slot. Snel spring ik met mijn rugtas het raam uit en ik val op de grond, ik verstop me snel achter een boom in de tuin. Ik kijk achter de boom naar mijn vader, hij kijkt uit het raam. 'is ze er?' vraagt Mel, 'zal ze ooit terug komen?' vraagt mijn vader. Ze kijken elkaar aan en lopen weg van het raam, 'ooit, ik beloof het je' en volg mijn weg naar school.

'dat duurde lang' zegt Jake als ik aan ben gekomen op school, 'er kwam wat tussen' verzin ik snel. Het is inmiddels pauze en we lopen naar de kantine, 'ik mag hopen dat je niets ergs hebt gedaan' mompelt Jake naast me. Dan bootst iemand tegen me aan, een jongen met blonden haren. Ik heb hem nog nooit eerder gezien, ik kijk hem even aan. 'wat moet je?' vraag ik, ik hoor zijn hard sneller kloppen uit angst. Maar hij rent niet weg, het vuur begint door mijn aderen te stromen en ik val hem bijna aan. Bijna, want dan pakt Jake mijn hand vast. Ik kijk naar onze handen, mijn aderen zijn zichtbaar. Ik verstop mijn handen snel in mijn zakken en trek mijn vest omhoog, zodat het wat minder op valt. Snel wring ik me los uit Jake zijn grip en ren naar buiten, als ik buiten ben voel ik mijn tanden groeien. Alsof ik ga veranderen, want de pijn van die avond komt terug. Ik bijt op mijn lippen zodat niemand me hoort, ik zak neer op de grond.

'Aria' hoor ik iemand gillen, Emma. Ze komt samen aangerend met Jake, ze brengen me naar een boom veder op. Als ik afgekoeld ben en de pijn niet meer voel, doe ik mijn ogen open. 'je hebt het niet onder controle of wel soms?' vraagt Emma, 'heb ik wel' ik ga recht tegen de boom zitten. 'wat was dat daarnet dan?' vraagt ze, 'het gaat goed' zeg ik. 'Aria, de belangrijkste regel van weerwolven is: geen mens mag weten dat we bestaan. Je kent mensen, ze gaan alles doorvertellen. Met hun gefluister' zegt Jake aan de andere kant van me, 'sorry, maar ik was kort geleden ook nog een mens. En heb ik jullie geheim doorvertelt?' vraag ik. 'je hebt gelijk, maar je moet het onder controle houden' zegt hij, ik sta op van de grond. 'jij kan makkelijk praten, jij bent meneer ik-doe-alles-perfect. Maar nieuwsflits, ik ben niet zoals jouw' zeg ik, hij staat nu ook op. 'waar heb je het over?' vraagt hij. 'niets, ik zorg dat het niet nog een keer gebeurd in het openbaar' zeg ik snel, en volg mijn weg de school in.

Blijkbaar liepen Jake en Emma achter me, want als ik stop met lopen bootsten ze tegen me aan. 'Jake' je hoort trillingen in mijn stem, 'ja?' vraagt hij achter me. 'hoeveel procent kans heb je als weerwolf die het heeft uitgeschakeld, het weer terug geschakeld krijgt?' vraag ik aan hem, 'weet ik veel, zes' zegt hij. 'goed, dan hebben we een probleem' zeg ik slikkend, zijn ogen worden groot als hij ziet waar ik naar kijk. 'oh. My. Hell' zegt hij naast me langzaam, 'precies dat' zeg ik. We kijken naar een tafel met een groep jongens, en alle aandacht wordt gericht op een enkele jongen. Max.