Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Omega - Hoofdstuk 2}*

'je ziet er prachtig uit' Dylan steekt zijn hand naar me uit, hij draagt een strak zwart shirt met een V-hals en een donkere broek. 'dank je' zeg ik, ik pak zijn hand vast. We lopen naar het studenten huis verder op waar het feest is, 'ik had nooit gedacht dat je met me mee zou gaan' zegt hij na een stilte. 'ik heb jouw gevraagd, weet je nog' zeg ik met een lichte glimlach.

Voor het huis staat Dylan stil, 'kom je?' ik steek mijn hand naar hem uit. De muziek is al hard te horen van af buiten, langs me loopt een meisje die me vaag bekent voor komt. Ik wil achter haar aan lopen, maar Dylan pakt mijn hand. Even kijk in naar onze handen, dan kijk ik in zijn ogen. Zachtjes op mijn schouder vallen regendruppels, 'we moeten naar binnen gaan, het wordt koud' zeg ik. 'wacht heel even' zegt hij, ik kijk hem aan.

'ik houd van je, Aria' hij legt zijn hand op mijn wang. Ik leg mijn hand op zijn pols, koud als altijd. 'ik houd ook van jouw, maar straks worden we nat' zeg ik, 'ik houd van je op de manier dat geen ander ooit van je zou houden' zegt hij. 'vertel me dan, op welke manier houd je van me?' vraag ik, hij doet een stap naar voren en kust me. Ik sluit mijn ogen en kus hem terug, terwijl regendruppels neer komen op mijn schouder. Langzaam laat ik hem los, 'beloof me een ding, loop niet weg. Ga niet weg' zeg ik. 'altijd, ik zal naast je blijven staan. Beloofd' zegt hij, ik glimlach en druk nog een korte kus op zijn lippen.

Samen met Dylan loop ik naar binnen, 'wil je wat drinken?' vraagt hij. Ik knik, hij laat mijn hand los en loopt naar de bar. Ik loop verder de zaal in en kijk om me heen, overal om me heen zijn mensen aan het dansen of zich vol te drinken. In de menigte mensen zie ik een bekent persoon, iemand die me heel erg bekent voor komt. Ik loop naar haar toe, 'Emma?' vraag ik. Ze draait zich naar me om, 'god zij dank, ik heb je gevonden' zegt ze. 'wat doe je hier? Hoor jij niet in Whitemore te zijn?' ik kijk om me heen of Dylan ergens te bekennen is, 'ja, maar niet zonder jouw' zegt ze.

Ze trekt me mee naar buiten, 'wat is er aan de hand? Ik heb jullie verteld dat ik niet terug wilde' zeg ik. 'je moet wel' zegt ze, 'er is niets meer voor mij in Whitemore' zeg ik. 'je leven is in Whitemore, net als je vrienden' zegt ze, 'nee, die verloor ik toen ik een weerwolf werd' zeg ik. Ze zucht en haalt een hand door haar haren, 'Jake leeft nog' besluit ze te zeggen. Mijn ogen worden groter, net wanneer ik iets wil zeggen onderbreekt Dylan me. 'daar ben je, ik zocht je overal' zegt hij, 'Dylan' zeg ik een beetje ongemakkelijk. Hij komt naast me staan en doet een arm om me heen, 'wie is dit?' vraagt hij. 'dit is Emma, een oude vriendin' zeg ik, 'Dylan' zegt hij tegen haar. 'hier is je drinken' zegt hij, hij geeft me een rode plastic beker. 'ik laat jullie wel even alleen, jullie hebben vast nog veel te bespreken' zegt hij, en loopt weg.

Als hij weg is kijkt Emma me aan, 'is hij je' begint ze. 'soort van, we hebben gekust' zeg ik, ze glimlacht. 'hij is een goede jongen, ik wil niet terug naar Whitemore Emma. Ik hou van deze plek, de mensen hier' zeg ik, 'weet hij dat je een' begint ze. 'nee, niemand' zeg ik, 'mooi zo' zegt ze. Ze pakt een papiertje uit haar tas, 'ik ben hier gekomen om je terug naar Whitemore te nemen, mijn vlucht vertrekt morgen vroeg. Als je je nog bedenkt, je kan mee komen. Als je nog een reden nodig hebt om te komen, lees het' zegt ze. Ze geeft me een knuffel, en loopt vervolgens weg.

Ik neem de moeite niet om op het papiertje te kijken, ik wil niet terug naar Whitemore en ik zal blijven bij dat besluit. Ik vouw het papiertje op en stop hem in mijn zak, daarna ga ik weer naar binnen.

'jij bleef niet lang weg' ik kom Dylan tegen bij een plek waar bijna niemand is, 'ik had niet veel te bespreken' zeg ik. Hij komt dichter naar me toe, ik glimlach voorzichtig. 'kom, laten we dansen' zegt hij, hij pakt mijn hand en loopt richting de muziek. Midden op de dansvloer staan we stil, hij legt mijn hand om zijn nek en ik doe mijn andere hand er ook om heen. Langzaam bewegen we met de muziek mee, 'zijn we nu, samen?' vraagt hij voorzichtig.

De uitstalling van Dylan is mysterieuze en een tikje eng, maar vanbinnen is hij een verlegen jongen. 'als jij dat wilt' zeg ik, ik kom dichter naar hem toe. 'vertel me dan, wat is er gebeurd in Whitemore?' vraagt hij, 'een heleboel dingen' zeg ik. 'het heeft je gebroken, niet?' vraagt hij, 'ja, dat deed het' zeg ik. 'is dat waarom je nauwelijks mensen in laat?' vraagt hij, 'een van ze' zeg ik. 'wat bedoel je daarmee?' vraagt hij, 'hoe dichterbij je bij mensen komt. Hoe meer pijn je ze kan geven, maar het meeste geldt voor jezelf' zeg ik. 'weet je' hij draait me rond, 'soms is helen het beste wat je kunt doen' zegt hij. 'ja, dat is waarom ik hier ben' zeg ik, 'weet je dat zeker? Ik kan je ook pijn doen' zegt hij. 'dat is anders, hij belofte me geen pijn te doen. Maar dat deed hij, en ik wil niet terug naar die plek' zeg ik, 'ik hou van je' fluistert hij in mijn oor. 'ik hou ook van jouw' zeg ik, zachtjes kus ik hem op zijn lippen.