Wolves - True Mates = Omega {Voltooid}

*{Omega - Hoofdstuk 4}*

Een week geleden was Emma hier, ik heb haar papier nog steeds niet geopend. Mijn leven gaat zijn gangetje, net zoals tegenwoordig. Ik sta op, ga naar school, kom weer terug, kijk of ik een brief heb en ga slapen. Dan gaat mijn dag weer opnieuw, alleen heb ik nu ook een Dylan naast mijn zijden.

'welke les hebben we?' vraag ik, mijn vingers zijn gebonden in die van Dylan. 'Engels' zegt hij zuchtend, dat is de enige vak die ik zonder hem heb. 'zie ik je na school?' vraagt hij aan mij, ik knik en geef hem een korte kus op zijn wang. Ik loop mijn lokaal in en neem plaats naast Julia, 'jullie zijn echt klef, ik kan me niet voorstellen hoe je vroegere vriendin zich voelde' zegt ze. Ik denk terug aan Diana, 'ik ook niet' zeg ik.

De les begint en de leraar komt binnen, hij pakt een krijtje en begint op het bord te schrijven.

Vuur wordt vernietigt, vernietigt door vuur.

Fluistert mijn oren in, mijn ademhaling wordt heftiger en ik krijg geen lucht meer. 'Aria' hoor ik Julia naast me zeggen, maar ik negeer haar. Ik voel me onstabiel, mijn hoofd begint te tollen. Ik steek mijn vinger op, 'k-kan' begin ik. 'ik moet gaan' zeg ik, ik pak mijn spullen en loop het lokaal uit.

Ik loop de gangen in, maar sta stil als iemand tegen me aan bootst. 'hebben wij elkaar al ontmoet?' vraag ik aan hem, hij komt me zo bekend voor. 'sorry, Jason Young' hij beugt door zijn knieën, ik slik. 'jij bent hem, de weerwolf die op weerwolven jaagt' zeg ik met trillingen in mijn stem, 'ik ben bekent hier, en ik dacht dat hier alleen maar nerds waren' zegt hij. Hij staat recht voor me en komt naar me toe, 'je bent mooier dan ik dacht, zo jammer dat ik je pijn moet doen' nu pas merk ik dat hij een mes in zijn hand heeft. Ik slik, 'dat mes is niet voor mij, of wel soms' zeg ik. 'nee, knap en mooi. Zo heb ik mijn meiden graag, kun je rennen?' vraagt hij, ik zeg niets. Hij grijnst, 'weet je dat je vader thuis is, alleen en niet in staat te vechten' zegt hij. Voordat ik het weet is hij weg, ik kijk om me heen en probeer even hard achter hem aan te rennen. Een hard gegil komt mijn oor in en ik begin harder te rennen, ik storm mijn vader zijn huis in en kijk om me heen. Het gegil wordt harder boven, dus ren ik harder naar boven. Daar tref ik mijn vader in zijn slaapkamer, hij ligt op de grond. Ik kom naar hem toe gerend en leg mijn vader voorzichtig op zijn bed, hij kijkt me aan. 'het gaat goed, ga' zegt hij, ik bijt op mijn onderlip om mijn tranen in te houden. 'nee, ik blijf bij je. Totdat je dit overleefd' zeg ik, hij brengt zijn hand naar me toe. Ik kom naast hem op de grond zitten, 'we weten allebei dat mijn hart niet sterk genoeg is om dit te overleven' zegt hij. 'ja, dat doe je wel. We breng je naar het ziekenhuis, of ik kan je zelf proberen te helen' zeg ik, 'wat? Met je weerwolf krachten' hij glimlacht. Ik kijk hem met grote ogen aan, 'je wist het?' vraag ik. 'wat dacht je anders, je ging elke volle maan weg en je moeder was een weerwolfjager' zegt hij, 'het spijt me dat ik tegen je loog' zeg ik. 'loog?' hij pakt mijn hand vast, 'je deed zoveel dingen, je kwam op voor je vrienden, je gaf jezelf op voor mij. Je deed zoveel goede dingen, je loog niet. Je wilde me gewoon beschermen, dat is wat je doet voor familie' zegt hij. Een traan rolt over mijn wang, 'je kan niet doodt gaan, vader' zeg ik. 'ik wil bij je blijven, maar het is mijn tijd. Dus ga weg, ik weet dat hij terug komt. Ik wil niet dat hij andere nog meer vermoordt' zegt hij, 'ik weet niet waar ik heen moet' zeg ik. Hij probeert te glimlachen, 'je weet het wel, volg je hart' zegt hij. Ik knijp zachtjes in zijn hand, 'nog een ding, die jongen. Ik heb hem geen pijn gedaan om een reden, het is omdat' na die woorden stopt hij. Ik kijk mijn vader aan, hij staat verstijft stil. 'je vader is echt een dramaster' hoor ik Jason zeggen, ik kijk hem aan. 'jij monster!' schreeuw ik, 'awh, moet dat mijn hart pijn doen. Het spijt me' zegt hij. Ik laat mijn vader zijn hand los, en doe zijn ogen dicht.

Ik sta op van de grond en kom naar Jason toe, 'moet ik nu bang worden?' vraagt hij. Hij heeft een zilveren mes in zijn hand, met het bloed van mijn vader er nog op. 'hoe kon je? Waarom?' vraag ik, een traan rolt van mijn wang. 'ik wil dat jij hetzelfde pijn voelt als ik deed, ik wil jouw zien lijden' zegt hij, 'ik weet niet wie je bent? Wat zou ik dan gedaan moeten hebben?' vraag ik. 'jij deed niets, je moeder wel' zegt hij, hij veegt het bloed van het mes. 'dat is ook de reden waarom ik je niet ga vermoorden, ik zou nooit durven. Ik waarschuw je alleen, je kan niet weg rennen van het verleden' zegt hij, ik knipper met mijn ogen en hij is weg.

Ik loop de trap af naar beneden, ik graai me mijn hand in mijn zak. Het papiertje van Emma, ik maak hem open. Het is een foto, een foto van mij en Max, Noah en Diana, Emma en Jake. Allemaal op een foto, dat was nadat Valerie mijn lichaam uit was en we allemaal dronken werden. Ik bijt op mijn onderlip, zodat ik niet weer ga huilen.

'Aria, is alles goed? Ik zocht je en' als ik Dylan aan kijk stopt hij met praten, en neemt me in zijn armen. 'wat is er gebeurd?' hij kijkt me aan, maar heeft me nog steeds vast. 'mijn vader, hij is vermoordt' besluit ik te zeggen, 'het spijt me, wie was het?' vraagt hij. 'een jongen die je niet zal of wilt kennen' zeg ik, om hem zo ver mogelijk op afstand te houden. Dylan weet niet eens dat ik een weerwolf ben, laat staan dat er een weerwolfjager mijn vader heeft vermoordt.

Ik laat Dylan los en doe mijn jas dicht, 'wat ga je doen?' vraagt hij. 'naar een plek waar ik niemand naar toe wil nemen, als ik hier zou blijven kan er iemand anders gewond raken. En dat wil ik niemand aan doen' zeg ik, 'waar ga je naar toe?' vraagt hij. 'Whitemore' zeg ik, ik zie hem slikken. 'ik ga met je mee' zegt hij, ik schud met mijn hoofd. 'Whitemore is té gevaarlijke voor je, daar gebeuren dingen. Waarvan zelfs je nachtmerries bang voor zullen zijn, ik wil niet nog iemand verliezen' zeg ik, 'ik heb je beloofd niet weg te gaan, en ik mag dan misschien niet van deze tijd zijn. Een belofte mag je nooit breken' zegt hij. Ik glimlach, 'goed, maar beloof me. Wat je daar zal zien, als je weg wilt gaan' begin ik. 'nee, ik zal niet gaan' zegt hij, ik kom dichter naar hem toe. En ik kus hem.