Karanlıktan Gelen Aşk |Mavi ve Aşk Serisi1|

♣️16♣️ Despot!

Keyifli okumalar:)

Zülfü Livaneli - Kardeşin Duymaz

Gözlerimi açtığımda sıcak tüm ruhuma işlemişti. Odanın içerisinde yanan şömine, kış ayında yaz sıcağından farksız güneş ve tabii üzerimde ki örtü hepsi bayılacakmış gibi hissetmeme neden olurken yavaşça yerimden doğruldum. Dün gece uyumamıştım ve bunun acısı bayağı bir çıkmıştı. Ayaklarımı koltuktan aşağı sarkıttığımda belimde hissettiğim ağrı ile uzunca bir soluk verdim.

"Şans?"

"Karan, şömineyi neden bu kadar yaktın? Çok sıcak bayılacağım şimdi."

"Güzelim içerisi o kadar sıcak değil, örtündüğün için sıcaklamış olabilirsin."

"Olabilir. Biraz pencereyi açsak olmaz mı? Bayılacağım." Karan yanıma yaklaştığında ayağı kalktım.

"Karnım acıktı." Elinin tersini alnıma koyarken yutkundum. Gözleri açılırken sırtımdan aşağı terin aktığını hissettim.

"Ateşin var! Doktor bunun olabileceğini söylemişti. Sen otur şuraya ben sana bir şeyler hazırlamıştım. Onları yer ilacını içersin." Koltuğa tekrardan oturduğumda salondan çıkmıştı. Üzerimde ki kalın kazakta hiç yardımcı olmazken Karan elinde ki tepsi ile göründü. Arkasından da Alex gelirken arkama yaslandım.

"Birkaç lokma ye hemen ilacını iç sonra yemeye devam edersin." Ekmeğin köşesinden bir dilim koparıp hızlıca ağzıma attım. Çiğnemeye başladığımda midem isyan bayrağını çekmişti. Peynir ve domatesten de ağzıma atığımda küçük beyaz hap avucumun arasına girmişti.

"İç hadi, daha fazla çıkmadan önlem alalım."

Lokmamı yutup ilacı ağzıma attım. Su boğazımdan aşağı inerken bedenimin serinlediğini hissettim.

"Sen yemiyor musun?"

"Sen uyurken kahvaltı yaptım." Başımı sallayıp meyve suyundan bir yudum alıp ekledim.

"Eve ...."

"Hayır!"

"Neden? Biliyorum kendini zorunlu hissediyorsun ama hissetme hem Hakan Oftan öldü. Artık bir şey olmaz."

"Zorunlu hissettiğimi nereden biliyorsun?" dizlerimin dibine çöküp kucağımda ki tepsiyi kenarı koydu.

"Ben .."

"Ruhum oldun." Bir anda söylediği şeyler dudaklarım açılırken elini yanağıma koydu.

"Kalbim oldun." Gözlerini kapayıp dudaklarında hafifçe bir gülümseme belirdiğinde fısıldadı.

"Her şeyim oldun."

"Karan" sesim varla yok arası çıkarken gözlerini açtı.

"Sen ne dediğinin farkında mısın? Ateşi olan benim ama sen coştun." Kahkahası havaya
karışırken diğer elini de yanağıma koydu.

"Farkındayım güzelim. Her şeyin farkındayım."

"Sen?"

"Ben seni korkuttum, kırdım, tehdit ettim, dağ başına getirdim. Belki daha fark etmediğim birçok şey yaptım ama fark ettim ki ..."

"Karan lütfen, lütfen cümlenin devamını getirme."

Ellerimi yanaklarımda duran ellerinin üzerine koyup oradan da bileklerine indirdim.