Karanlıktan Gelen Aşk |Mavi ve Aşk Serisi1|

♣️15♣️ Uçurum

Keyifli okumalar:)

"Bir kadın yalnız kalmaz, yalnız olmayı tercih eder."

Turgut Uyar

Karan

Lanet olsun!

Çok fena batırmıştım! Hakan Oftan'a olan sinirimi Şansa yansıtmıştım. O sadece bir soru sormuştu birde benim yaptığıma bak? Onu sabah eve götürmemi istemişti ama asla bunu yapamazdım, yapmayacaktım. Elimi omuzunda hafifçe gezdirip mırıldandım.

"Şans?" ses vermezken onu kendime döndürmek için hamle yaptım. Omuzu hafifçe sallandığında yüzüm allak bullak olmuştu.

"Ağlıyor musun?"

"Hayır." Yüzümde hafif bir tebessüm oluşurken koluna dikkat ederek kendime çevirdim.

"Sinirim sana değildi, sadece işler istediğim gibi gitmiyor o kadar." Gözlerini yavaşça kapatırken elimi kolundan ittirdi. Bakışlarım koluna kaydığında yerinde doğruldu.

"Sorun değil. Alex'e mamasını verdim. Başka bir şey de yapmadım. Şimdi yukarı çıkıp uyumak istiyorum."

"Şans" kolunu tekrar kavradığımda açık olan televizyondan son dakika haberi duyulmuştu.

Bir son dakika ile karşınızdayız sayın seyirciler. Ünlü iş adamı Hakan Oftan aracıyla geçirdiği kaza sonucunda hayatını kaybetti. Ormanlık bir arazide bulunan aracın içerisinde ise sayısız alkol şişeleri bulunuyor. İlk bulgular intihar yönünde bizde tüm ailesine sabırlar diliyoruz.

Yayın giderken Şansın masmavi gözleri buz kesmişti. Dudakları şaşkınlıkla açılırken koltuktan aşağı inip bir adım geriye gitti.

"Sen? Sen yaptın değil mi?" daha da geri giderken elimi uzattım.

"Dur! Daha fazla geri gitme!"

"Sen? Sen lanet olsun öldürdün mü o adamı?" ona doğru ilerlediğimde yemek masasının arkasına geçti.

"Bana sakın yaklaşma, katilsin! İğrençsin!"

"Dinle"

"Hayır!" Çığlığı salonda yankılanırken telefonumum sesi Şansın hıçkırıklarını bölmüştü.

"Evet."

"Karan"

"Söyle Cahit"

"Bu haber pek hoşuna gitmeyecek fakat Hakanı elimizden kaçırdık. Geri zekâlı bizi atlatıp arabasına binip gitti. Yakalayamadan da ağaca çarptı." Kulaklarım duyduğuna inanamazken belki de ilk defa istediğim bir şeyin olmamasına sevindim. Ölmüştü ama benim yüzümden değildi. Telefonu hoparlöre açıp mırıldandım.

"Bir daha söyle Cahit."

"Sen iyi misin?"

"Söyle!" direttiğimde bana söylediği şeyleri tekrardan söylemişti. Telefonu kapatıp koltuğa attığımda eliyle gözyaşlarını sildi.

"Ellerinden kaçmış umurumda değil. Sen neden oldun!"

"Şans!" Sesim benden bağımsız yüksek çıkarken çığlık atıp salon kapısına doğru koştu.

"Gelme peşimden" birkaç dakika sonra üst katta ki odalardan birinin çarpma sesi gelirken kendimi koltuğa atıp şöminenin önüne yatmış Alex'e baktım.

"Tam işleri yoluna koydum diyorum karanlığım engel oluyor. Nasıl düzelteceğiz bu işi, ha oğlum?" hoşnutsuz sesler çıkarırken kafamı koltuğa dayayıp gözlerimi kapattım.