Karanlıktan Gelen Aşk |Mavi ve Aşk Serisi1|

♣️49♣️ Yüzük!

Keyifli okumalar:)

           
Saniyeler, dakikalar birbirini kovalarken yapacağım bir hamle bizim geleceğimizi belirleyecekti. Kendimi buna hazır hissediyor muydum? Hissediyordum ama korkuyordum. Etrafımızda bu kadar kötü olaylar olurken bir de evliliğimizin üzerinden kötü insanların faydalanmasını istemiyordum. Dudaklarımı araladım biliyordum sesim çıkmayacaktı ama denemeye değer değil miydi?

" ..."

Karan bakışlarımda ki huzursuzluğu görmüş olacak ki yavaşça ayağı kalktı. Yüzük kutusunu yavaşça kapatırken başımı eğdim ve unuttuğum sesimi tekrardan çıkarmaya çalıştım.

"..."

"Kendini zorlama, eğer istemiyorsan sorun değil.." dudaklarımın içini ısırıp Karana baktığımda benden birkaç adım uzaklaşmıştı. Gözlerimiz buluştuğunda hafifçe gülümseyip mırıldandı.

"Gerçekten sorun değil" derin bir nefes alıp ardından devam etti.

"Hadi gidelim."

Başka birisi yanımızda olsaydı muhtemelen bana nankör veyahut aptal derdi, ama bunun nankörlük ya da aptallık ile bir alakası yoktu ki.. Ben sadece kaybetmekten korkuyordum. Nefes aldığım her gün kaybetme korkusunu hiçbir zaman hissetmemiştim. Şu an ise bu duyguyu iliklerime kadar hissediyordum. Olduğum yerde dururken Karan evin içini aydınlatma lambasına basarak etrafı kararttı. Dışarıda ki aydınlatma evin içine usul usul vururken derin bir nefes alıp ellerimi birleştirdim. Gitmek istemiyordum.

"Sadece korkuyorum anlıyor musun?" dudaklarımın arasından çıkan bu cümle ortalığa bomba gibi düşerken Karan başını büyük bir hızla bana çevirdi. Sağ elimi yavaşça boğazıma koydum. Aylardır çıkmayan sesim eskisi gibi olmasa da çıkmıştı. Karan biraz önce bizi ayıran adımları tekrardan bana doğru atarken hayatım boyunca nefes almamışım gibi derin bir nefesle ciğerlerimi doldurdum. Aramızda bir adım boşluk bırakarak durduğunda o adımı da ben kapatıp ellerimi omuzlarına yakın bir yere koyup parmaklarımın ucuna yükseldim.

"Seni seviyorum." Sesim pütürlü çıksa da o beni anlamıştı ve ellerini belime dolamıştı.

"Seninle evlenmek," diye mırıldandığımda belimde ki elini saçıma getirerek önümde duran saçları arkaya attı.

"Seninle evlenmek hayatım boyunca yaptığım ve yapacağım en iyi şeylerden biri olacak. Ama ben korkuyorum." Kahverengi gözleri bana büyük bit hüzünle bakarken bakışlarımı ondan kaçırdım.

"Bebeğimizi kaybettiğimiz gibi seni de kaybetmekten çok korkuyorum. Önceden korkum yok muydu? Vardı, ama şu an ki gibi değildi." Elimi belinde duran silaha indirip ceketinin üzerinden kabzasını tuttum.

"Bir tarafın aydınlıksa diğer tarafın çok karanlık.." beni daha sıkı sarıp alnıma öpücük kondurduğunda tekrardan fısıldadım.

"Seni seviyorum." Ve karşılığında gelen cevap dudaklarımda gülümsemeye neden olmuştu.

"O silah hiçbir zaman kaybetmemize neden olmayacak!"

Kaybetmekten ne kadar korksam da içimde bir yerlerde o his kendisini belli edercesine duruyordu; Karan verdiği sözleri mutlaka tutardı. İçeriye vuran ışıkla Karana daha çok sarılırken o da başıma öpücükler konduruyordu.

"Yüzüğüm, onu görmek istiyorum." Karan başını arkaya atıp büyük bir kahkaha koparırken bende başımı eğmiştim. Çünkü yüzüğümü görmek istiyorum derken kendimi arkaya atmıştım düşecekken Karan kolumu sıkıca kavramıştı. Bir de bu yetmezmiş gibi hayvan gibi adamın ayağına basmıştım.