Odaya girdiğimde uyuyordu. Kapıyı kapattım. Bir anlığına durup gözlerimi kapattım. Hissettim onu. Kokusunu... Arka cebimdeki telefonun titrediğini hissetmemle gözlerimi açtım ve telefonu cebimden çıkardım.
Sevda arıyor...
Meşgule alıp klasik şablon mesajlarından birini attım. Sonra telefonu tamamen kapatıp kenara koydum. Kimse bizi rahatsız etmesin istiyordum. Sadece biz olalım. Yusuf ve ben...
Yanına yaklaştım. Yatağa oturup onu izlemeye başladım. Bir an saçlarına dokunmak istedim, elimi uzattım. Sabahki sözleri yankılanınca kulağımda, elimi yumruk yapıp indirdim. Öylece başında oturuyordum. Yatağın üstünde bağdaş kurup onu izlemeye devam ettim.
Bir yarım saat sonra, hafiften kıpırdanmaya başladı. Önce öbür tarafa döndü, sonra yavaşça doğruldu. Benim olduğumu farkedince yüzüme bile bakmadı.
Y: Ne işin var burda?
Gözleri kıpkırmızıydı. Yanakları ıslak olduğundan parlıyordu. Benim için canını verebilecek olan bu adama bunları yaşattığım için içimden kendime defalarca lanet ettim.
M: Seninle konuşmaya geldim.
Y: Bekle.
Ayağa kalktı ve odadan çıktı. Birkaç dakika sonra Nasibe Teyze'yle odaya geri döndü. Yatakta oturuşumu düzelttim. İkisi de yatağa oturduktan sonra konuşmaya başladım.
M: Yusuf, ben hamile değilim. İstersen Nasibe Teyze'ye de sorabilirsin.
Nasibe Teyze başıyla onaylıyordu beni.
M: Raporlar karışmış. Zaten raporda isim ve soyisim dışında başka hiç bir şey uyuşmuyor. Şimdi beraber hastaneye gidelim, gerekirse doktoru başhekime şikayet ederiz.
Başından beri beni dikkatle dinleyen Yusuf sonunda konuştu.
Y: Yok o kadar da değil şikayet falan olmaz.
M: Olur Yusuf, olur. Onlar benim hayatımla oynadı. Ben onlar yüzünden sevdiğimi kaybettim. Şimdi sıra bende. Ben de onların hayatlarıyla oynayacağım. Sen hiç merak etme.
Yusuf güldü.
Y: Kız sen de ne abarttın, gören de elinden yaşama hakkını aldılar sanacak.
M: Aldılar zaten.
Hiç kimse konuşmuyordu. Nasibe Teyze Yusuf'a baktı ve çıktı.
Y: Hayır almadılar, alsalardı yaşayamazdın.
M: Yaşayamıyorum ki zaten şuan.
Elini elimin üzerine koydu.
Y: Hala sevgiliyiz bunu biliyorsun dimi?
M: Sen ciddi misin?
Y: Ciddiyim tabii, benden kolay kurtuluş yok.
Lafını bitirince kahkaha attı. Boynuna atladım. Sıkı sıkı sarıldım. Sanki elimden kayıp gidecekmiş gibi.
Y: Ne yani, bir kere kavga ettik diye ayrılacak mıyız hemen?
Güldüm.
M: Hayır tabii ki.
Ayrıldık ve birbirimizin yüzüne bakmaya başladık.
M: Çok mu ağladın?
Y: Biraz. Ama sen benden daha çok ağlamışsın o belli.
M: Çok korktum biliyor musun? Bir daha sana sevgilim diyememekten, bir daha sana dokunamamaktan, senden mahrum kalmaktan o kadar korktum ki.
O anda gözümün önüne hastanede Yusuf'u öpmeye çalışmam geldi. Bana dokunma dediği yankılandı tekrar kulaklarımda. Elini yanağıma koydu ve okşamaya başladı.
