Geçmişin Yaraları (BxB & Yarı Texting)

52

"Alın bakalım çocuklar. İçiniz ısınsın biraz."

Annem elindeki iki bardağı önümüzdeki sehpaya bıraktıktan sonra kendi bardağını mutfaktan alıp gelerek karşımızdaki koltuğa oturduğunda onun yüzünü yıkamış olduğunu fark ettim.

Yüzünü yıkamıştı yıkamasına ama yine de gözleri ağladığını belli edercesine kırmızılardı.

Annem karşımızdaki koltuğa oturduktan sonra bir şeyi yeni hatırlamış gibi şaşkınca bir nida çıkartarak bakışlarını Batuhan'la benim aramda gezdirdi.

"Ah dalgınlıktan sormayı unuttum ama aç mısınız? Size bir şeyler hazırlamamı ister misiniz?"

Annemin sorusuyla beraber anında başımı iki yana salladım çünkü şu anda hiç aç değildim. Sadece odama gitmek ve Batuhan'la beraber uyumak istiyordum.

"Ben aç değilim. Sen aç mısın Batu?"

Bakışlarımı Batuhan'a çevirdiğimde Batuhan'ın bakışları elindeki çay bardağındaydı ve ona sorduğum soruya rağmen bakışlarını bana çevirmeden başını iki yana sallamıştı.

"Bende aç değilim. Teşekkür ederim."

Batuhan'ın kısık sesiyle beraber bakışlarımı anneme çevirdiğimde annemin anlayışlı bakışlarla Batuhan'a baktığını gördüm. Annemin Batuhan'a olan bu bakışı beni rahatlattığı sırada annem kısa bir anlığına bana baktığında gözlerinde onay isteyen bir ifade vardı.

Gözlerimi yumup açarak anneme istediği onayı verdiğimde annemin Batuhan'ın ne kadar gergin olduğunu bildiği ve az önce olanları gördüğünden dolayı ona bu kadar dikkatli yaklaştığını biliyordum.

Annem bakışlarını Batuhan'a çevirdikten sonra yüzündeki hafif gülümsemeyle konuşmaya başladığında bende bakışlarımı yavaşça Batuhan'a çevirdim.

"Batuhan oğlum?"

Batuhan annemin ona seslendiğini duyunca aniden başını kaldırıp anneme baktığında annemin yüzündeki gülümseme büyüdü.

"E-Efendim Özlem Abla."

Batuhan'ın titreyen sesi kalbimin de titremesine neden olduğunda onu bu hale getirenlere içimden bir kez daha küfrettim.

"Her şeyden önce sana söylemek isterim ki benim yanımda olduğun gibi davranabilirsin Batuhan. Kendini kısıtlamana ya da benden çekinmene gerek yok. Seni henüz tanımasam da sadece çevre ve toplum baskısının bile bir insanı ne hale getirebileceğini çok iyi biliyorum."

Annemin söyledikleri bakışlarımı ona çevirmeme neden olduğunda annemle ikimiz göz göze gelmiştik ve göz ucuyla Batuhan'ın da bana baktığını görebiliyordum.

Annem bana kısa bir bakış attıktan sonra bakışlarını tekrar Batuhan'a çevirerek yüzündeki anlayışlı ifadeyle gülümsemeye devam etti.

"Bu yüzden de en azından burada rahat olmanı istiyorum, tamam mı oğlum?"

Hemen yanımda oturduğu için aldığı derin nefesin sesini rahatlıkta duyabildiğim Batuhan sessizce başını onaylarcasına salladığında annem yüzündeki gülümsemeyi büyüttü.

"Bu konuyu da aradan çıkarttığımıza göre artık klasik anne sorularına geçebilirim değil mi? Şimdi söyleyin bakayım nerede ve nasıl tanıştınız?"

Annemin sorduğu soruyla beraber içtiğim çay genzime kaçınca hafifçe öksürdükten sonra boğazımdaki acıyı gidermek için sertçe yutkundum.