Geçmişin Yaraları (BxB & Yarı Texting)

58

*Yazar'dan*

"Yani bunu yapmamdan rahatsız olmayacaksın öyle mi?"

Gülizar daha 'Neyi?' diye soramadan Batuhan Emir'e dönerek onu kendine çevirmiş ve ellerini onun yüzüne yerleştirerek dudaklarını birleştirmişti bile...

Emir Batuhan'ın yaptığı hareketle beraber şok olmuş bir şekilde kapalı gözleriyle onu öpen Batuhan'a bakıyordu.

Batuhan'sa dudaklarını bastırdığı dudakların sahibinin yaptığı bu hareket karşısında şok olduğunu biliyordu ama yaptığı şeyden zerre kadar pişman değildi.

Gülizar'sa oğlunun başka bir erkeği öptüğünü gördüğünde ilk başta şaşırsa da bu görüntü onu rahatsız etmemişti çünkü oğlunun ilk kez böyle bir hareket yaptığını görüyordu. Batuhan çocukluğundan beri her zaman sakin karakterli biriydi ve oğlu ilk kez ona sevdiği birini gösteriyordu.

Gülizar hafifçe gülümsedi.

Oğlu büyümüştü.

"Benim biriciğim büyümüş..."

Gülizar'ın sesini duyan Batuhan gözlerini açarak Emir'in şaşkın bakışlarıyla karşılaştıktan sonra geriye çekilerek ellerini Emir'in yüzünden indirdi ve bakışlarını yüzündeki tebessümle ona bakan kadına çevirdi.

"Lanet okumayacak mısın?"

Gülizar başını yavaşça iki yana salladı. Oğlunun düşündüğünün aksine hiçbir zaman oğluna lanet okumamıştı. O sadece ne yapacağını bilemediğinden sessiz kalmıştı ve ne yazık ki bu sessizliğinin aslında Batuhan'a yapabileceği en kötü şey olduğunu çok geç fark etmişti.

"Sana söyledim ya oğlum. Artık her şeyi biliyorum. Ben eski Gülizar değilim ve bundan sonra da sadece senin yanında olmak istiyorum."

"Ama ben senin yanında olmak istemiyorum."

Batuhan'ın verdiği kesin cevapla beraber Gülizar'ın yüzündeki tebessüm solduğunda Batuhan boş gözlerle ona bakmaya devam ediyordu. Gülizar oğlunun biraz olsun ona karşı yumuşadığını sanmıştı ama anlaşıldığı üzere yine her zaman olduğu gibi yanılmıştı.

"Oğlum-"

"Sana... Yani bir anneye yıllar önce ihtiyacım vardı. Babam olmasa da olurdu ama sensiz olmazdı..."

Batuhan kısa bir an duraksayarak konuşmasına küçük bir ara verdiğinde Emir yavaşça Batuhan'a doğru bir adım attı.

Batuhan Emir'in ona yaklaştığını hissederek derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya kaldığı yerden devam etti.

"Yani o zamanlar sensiz yaşayamayacağımı düşünüyordum ama sen bana sensizde yaşayabileceğimi zor yoldan da olsa öğrettin ve bilirsin ben her zaman iyi bir öğrenciydim."

Batuhan bir kez daha konuşmasına kısa bir ara verdiğinde kendini o kadar yorgun hissediyordu ki bu yorgunluğunu kelimelere dökemezdi.

"Demem o ki Gülizar Hanım artık bir anneye ihtiyacım yok. Hem zaten artık kendi aileme sahibim."

Batuhan konuşmasının sonunda bakışlarını Emir'e çevirdiğinde Emir ona güven verici gözlerle bakıyor ve ona yanında olduğunu hissettirmeye çalışıyordu.

Batuhan Emir'in gözlerindeki ifadeyle çok hafifçe de olsa tebessüm etti ve gözlerini Emir'in bir gece kadar karanlık gözüken gözlerinden çekmeden konuştu.

"Beni ben olduğum için sevdiklerine inandığım bir aileye sahibim."

Batuhan yüzündeki küçük tebessümü silerek bakışlarını karşılarındaki kadına çevirdikten sonra seslice iç çekti ve yorgun gözlerle karşısındaki kadının gözlerinin içine baktı.