Geçmişin Yaraları (BxB & Yarı Texting)

53

*Batuhan'dan*

"Ben Emir'i 3 yıldır seviyorum Özlem Abla."

Bakışlarımı Özlem Abla'nın şaşırdığını belli eden surat ifadesinde dolaştırdıktan sonra başımı önüme çevirerek derin bir nefes aldım.

"Peki ya Emir?"

Özlem Abla'nın sorduğu soruyla beraber refleksle bakışlarımı ona çevirdikten sonra hızlıca gözlerimi ondan kaçırdım ve bakışlarımı ellerime çevirdim.

"O beni yaklaşık 4 aydır tanıyor."

Verdiğim cevabın ardından kısa bir sessizlik oluştuğunda Özlem Abla'nın derin bir nefes aldığını duydum.

"Peki Emir senin 3 yıldır onu sevdiğini biliyor mu?"

Özlem Abla'nın sorusuyla bakışlarımı ellerimden çektikten sonra gözlerim dalgınca salonun içinde dolaşırken başımı onaylarcasına salladım.

"Biliyor."

Bakışlarım odağını kaybetmiş bir şekilde salonun içinde dolaşırken gerginlikten parmaklarımla oynuyordum. İçimde daha önce bu konuları kimseyle konuşmamış olmanın verdiği garip bir his vardı ve ben kafamı toparlamakta zorlanıyordum.

Yavaşça derin bir nefes aldım ve aldığım nefesi aynı yavaşlıkta dışarı verdim.

Verdiğim cevabın ardından oluşan sessizlik her geçen saniye benim daha fazla gerilmeme neden oluyordu ama bu sessizliği nasıl bozmam gerektiğini de bilmiyordum.

Sadece susuyordum.

"Ne zamandır birliktesiniz?"

Özlem Abla'nın aramızdaki sessizliği yarıp geçen sesiyle beraber bakışlarımı ona çevirdiğimde Özlem Abla yüzündeki anlayışlı gülümsemeyle ve gözlerindeki ilgili bakışlarla bana bakıyordu.

Onun yüzündeki bu gülümseme gerginliğimi bir nebze azalttığında oynadığım parmaklarımı birbirine kenetleyerek yüzüme bir gülümseme yerleştirdim ve sakince Özlem Abla'nın sorusunu yanıtladım.

"3 ay olacak. Yani birbirimize itiraf edeli neredeyse 3 ay olacak."

Özlem Abla verdiğim cevapla beraber şaşkınlığını gizleyemeyerek bana baktığında bakışlarımı onun gözlerinden ayırmadım.

"Emir'in bu kadar kısa sürede birine açılabileceğini hiç tahmin etmezdim."

Özlem Abla'nın şaşkınca söylediklerini başımla onayladıktan sonra bakışlarımı önüme çevirdim ve derin bir nefes aldım.

Açıkçası Emir'i dışardan izlediğim zamanlarda bende aynı şekilde düşünüyordum. Emir'in kolay kolay kimseye güvenmeyeceğini, hatta güvenmeyi bırak Akın dışında kimseyle konuşmayacağını ya da tanımadığı insanların mesajlarına cevap vermeyeceğini sanıyordum.

Ancak yanılmıştım.

Emir dışarıdan yüksek duvarlara sahip buzdan bir kale gibiydi ama kalenin buzdan duvarlarının aksine içi sımsıcaktı ve ben o sıcaklığa kabul edilmiştim.

"Bende öyle."

Bakışlarımı salondaki eşyaların üzerinde gezdirirken gözlerimin önünden geçen anı karelerinden Emir'i ilk gördüğüm güne ait anıları yakalayarak derin bir nefes aldım ve daha önce kimseye anlatmadığım, anlatamadığım hikâyemi Özlem Abla'ya anlatmaya başladım.

"Açıkçası onu ilk gördüğümde Emir dışarıdan bakıldığında tam bir kapalı kutu gibiydi. Okuldaki hiç kimse onun hakkında hiçbir şey bilmiyordu ve Emir'in yakın olduğu tek kişi de Akın'dı."