Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Bütün gün Savaşla bir çok yeri gezmiştik. Buraları gerçekten de çok sevmiştim. Yeni sokaklar, yeni caddeler, yeni insanlar, yeni lezzetler.. Şimdi ise Savaşla beraber eve doğru dönüyorduk. Yarın gece için içimde çok değişik bir heyecan vardı. Savaş yarın gece ki planı anlatmıştı. Milena ve Bulut ismi ile orada bulunacaktık. Bir de beni fazlasıyla geren bir detay vermişti.. Birbirimize delilerce aşık evli bir çift rolünü üstlenecektik.
Yarın gece için üzerimde öyle bir heyecan vardı ki Savaşa belli etmemek için kendimle savaşıyordum. Eve yaklaştığımızı yavaşlayan araba ile anlarken Savaş çok yemiş olacak ki "O son pretzel'iyemeyecektim." Dedi. Pretzel çubuk kraker gibi bir yiyecekti. Fakat o kadar çok çeşidi vardı ki Savaş hepsinden denemek için hem beni hem kendini kurban vermişti. Elimi kahkaha atarken karnına doğru koydum ve alayla konuştum. "Tabii bir tek o. Onu yemeseydin hiç bir şey olmayacaktı."
Karnında ki elimi alıp dudaklarının üstüne koyarken "Aynen öyle bebeğim." Diye kendi ile alay ederek konuştu. Onunla o kadar güzel bir gün geçirmiştik ki Münih'te kentin en önemli meydanıMarienplatz çok hoşuma gitmişti. Tarihi geçmişi etkileyiciydi. Özellikle şehrin kalbi oluşu beni çok etkilemişti. Önceden suçluların idam edildiği bir meydanmış. Şuan ise bir çok mağazanın da bulunduğu dopdolu bir alan..
Gözlerinin içi gülerek bana bakarken elimi dizimin üzerine koydu ve arabayı park ettikten sonra elimi bırakıp dışarı çıktı. Bende seri bir şekilde dışarı çıktığımda Savaş arka koltuktan çantalarca poşetleri çıkarttı ve hepsini tek elinde toplayıp elini bana uzattı. Elini tutmak yerine koluna girerken üzerimde ki bakışlarını umursamadım ve ortamda ki havayı dağıtmak için elimi kaldırıp bizim olduğunu bildiğim evi bilmezkikten gelerek "Burasıydı değil mi?" Diye sordum.
Bakışlarımı ona kaldırdığımda bana derince bakıyor olmasını umursamadan imalı bir şekilde "Hı.. hı evet orasıydı.." Dediğinde sanki dediğini duymamış gibi ona yakaştım ve başka bir konu açtım. "Elin çok ağır oldu ver bana bir kaçını" Bana tek kaşını kaldırıp bakarken alayla konuştu. "Benim süper kızım gücünü toplamış sanırım" Bu dediğine ufak bir kıkırtı çıkartıp "Yaraların var zorlama kendini" dediğimde kolumu kolundan çekti ve beni kolunun altına alırken başını bana eğip kalbimin delice atmasına neden olacak bir ses tonuyla konuştu. "Yaralı Raven'in şimdi seni de kucağına alırsa şaşırma.. Yaralı olsak da ölmedik"
