Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Büyük bir eksiklikle geçen bir yıl.. Mutlu olduğum fakat çok yarım kaldığım bir yıl.. Hayatımda çok büyük değişiklikler olan bir yıl.. Zaman tükenmisti. Benim gidişim ölüşüme yer hazırlamıştı. Ruhum bir mumun narince yanışı kadar ışık saçıyordu. Bencillik omuzlarıma taşıyamayacağım bir yük bindirmişti.
Gelen telefon sesi ile bakışlarımı masanın üzerinde ki telefona çevirdiğimde dudaklarımda bir tebessüm oluştu. Savaşın arıyor oluşu ile telefonu direk açtığımda yumuşacık sesini duydum. "Güzelim başka bir isteğin var mı?"
Böyle cümleler tam olarak kalbime oturuyordu. İçimde bir yerlere taht kuruyordu hatta. Bana sıcaklık veriyordu. Aile sıcaklığı.. Hastalıklı zihnime bile iyi gelen bir sıcaklık..
Savaşın ismimi tekrarlaması ile daldığım düşüncelerden çıkarken sadece "Yok.." diye mırıldandım ve ani bir kararla konuşmasını bölüp "Sadece hemen gel.." diye mırıldandım. Hemen gelmeliydi çünkü.. Bilemiyorum.. Yalnız kalmak istemiyordum.
Savaş ufak bir kahkaha attığında "Yapamıyorsun değil mi beş dakika" Diye homurdandı. Kaşlarım çatılırken huysuzca bir ifade ile konuştum. "Çok fena alıştırdın beni şimdi de şikayetçi olma!" Savaş bir kahkaha daha attığında büyük bir rahatlıkla konuştu. "Şikayetçi falan olduğum yok.. Bende alıştım zaten.. Sende beni çok fena alıştırdın.."
Kalbim hızlıca atarken sessiz kalmama karşı Savaş mırıldandı. "Anlaşıldı, bazı şeylere alışsan da buna hala alışamadın sanırım." Yeniden sesimi çıkartmazken derin bir iç çekti ve hala alışamadığım şekilde konuştu. "Beş dakikaya geliyorum. Seni seviyorum." İşte tam olarak bu an.. Ruhumda gezinen kelebeklerin kalbime tırmandığı bu an..
Alışamadım. Alışamazdım.. Bu adamın kalbimde bıraktığı izlere alışamazdım. Sesim soluğum kesilirken Savaşın homurdanma sesi ile elimde ki telefonu karnıma bıraktım. "Bir kere de duysam şu sesini.." Bir tek o gece.. Beraber o çiftle buluşmaya gittiğimiz gece söyleyebilmiştim. Telefonu karnıma bırakıp bakışlarımı tavana çektiğimde duymayacağını düşünerek durgunca mırıldandım. "Bende seni seviyorum sevgilim.."
Telefondan yeni gelen kapanma sesi ile ağzımdan büyük bir küfür savurduğumda koltukta heyecanla ayağa kalktım ve telefonun yeni kapanmış olduğunu görmemle elimde ki telefonu koltuğa bırakıp "Bıktım kendimden ya!" Diye ağlarca konuştum. Duymamıştı değil mi o?! Duymamış olmalıydı! Duymamış olsundu!
