Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya Bölümden Kesitler..💫 (Aşağıda ki açıklamayı okuyun lütfen..)🤍
️❄️
1 hafta sonra..
Karşımda ki aynada üzerimde ki beyaz sırtında dövmemi açık bırakacak ve dövmenin üzerinden geçen beyaz askıları olan zarif elbise ile dudaklarımda bir tebessüm oluşurken olduğum yerde kibarca döndüm. Elbisenin geniş kumaşı olan eteği anında havalanırken kalbimde ki heyecanla gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım.
Yaklaşık bir haftadır yüzünü doğru dürüst görememiştim savaşın. Gündüzleri güneş doğarken kalkar ve gece geç saatlere kadar ortadan yok olurdu. Bazen de gün ortası eve gelir duş alıp yeniden giderdi. O kısacık sürede de göz göze bile gelmezdik. Bazen eve geldiğinin bile farkına varamıyordum.
Başında onca iş vardı.. Ve bu süreçte kafası oldukça bulanıktı. Dikkatinin dağınık olması işime geldiği için bu gün haftalardır aklımda olan teklifi gerçekleştirecektim. Günler boyunca bu anı kafamda kurmuştum. Kalbim her düşündüğümde daha büyük bir hızda atıyordu.
Barış bana savaşı yanıma bu gece olabildiğince erkenden getireceğini söylemişti. Bunu başarabileceğini sanmasam da ümidim vardı. Bakışlarım makyaj masasının üzerinde ki yüzüklerimize kayarken salaş topuzumdan kayan bir kaç tutam saçı geri gönderdim ve yüzükleri avucuma aldım. Kalbim öyle bir atıyordu ki ayaklarım yerden kesilmiş gibi hissediyordum. Buz tutan ellerim ve ayaklarım bana hiç yardımcı olmuyordu. Yüzüm heyecandan yanmaya ve kırmızılaşmaya başlamıştı.
Aynada ki ifademe bakışlarımı çevirdiğimde stresten kemirdiğim rujuma kötü bir bakış attım ve bordo ile koyu kahve tonları arasında ki ruju elime alıp dudaklarımda kibarca gezdirdim.
Barış bana sabah yeni bir telefon vermişti. Yangından sonra bir kez daha telefonum olamamıştı. Daha doğrusu telefona gerek duymamıştım. Şimdi ise savaşın geleceğini söylemek için bana yeni bir telefon vermişti. Elimde ki ruju masaya bırakırken sırtımda ki ipleri son kez düzelttim ve yaptığım salaş topuza ufak bir göz gezdirdim.
Dakikalar sonra üzerimle ilgilenmeye çalan telefon ile bir son verirken barışın aradığını gördüğüm an kalbim daha önce atmadığı kadar hızlı atmaya başladı. Olduğum yerde öylece dururken daha fazla böyle dikilmemek adına telefonu direk açtım. Telefonu açar açmaz barış acele ile "Kapının önünde. Birazdan onu arıyacağım." Dediğinde heyecandan sesimi bile çıkartamadım ve öylece kapatana kadar bekledim.
Telefon kapandığı an elimde ki yüzüklerle acele ile aşağı inerken ayaklarımda ki topuklu ayakkabılarla zorlukla dengemi sağladım ve hızlıca aşağı indim. Bakışlarım terasta bize hazırlanmış olan masada takılı kalırken elimde ki yüzüklerle direk balkon kapısının yanında ki vitrine ilerledim ve elimde ki yüzükleri direk ufak çekmecenin içine koydum.
