Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya Sav & Es yüzükleri - bölümden Kesit..💫
️❄️
Bedenim boşlukta sallanırken savaşın kollarına bıraktığım bedenimi ona teslim ettim. İçimde ki umutlar bedenimi bir sarmaşık misali sararken gözlerimi huzurla kapattım. Savaş kollarından kaymamam icin beni daha sıkı tutup bedenlerimizi birleştirirken boynuma değen nefesi ile bana doğru iyice eğildiğini anlamıştım. "Hadi anlat.." Fısıldayarak mırıldanması ile gözlerimi açmadan, saçlarımın boşlukta sallanmasını umursamadan ilk adımı attım. "Her şey geçip bitse.. Bu yangından biz sağlam çıksak.. Yanan umutlarımız, hislerimiz değil de imkansızın ta kendisi olsa.. Kısaca biz bütün bu değişen şeyler karşısında değişmeden kalabilsek.."
Bedenimi yavaş yavaş doğrultup beni göğsüne çekerken kollarımı kaldırdım ve omuzlarına koyarken devam ettim. "Geçmişi geçmişte bırakabilsem.." Bırakabilsem demiştim çünkü bırakamıyordum.. Beceremiyordum bir türlü.. Gözlerim hala kapalıyken ona doğru iyice sindim ve devam ettim. "Yok olsa bütün anılar, geride sen ve ben kalsak.. Bana onca yanlışın içinde tek doğru gelen biz kalsak.. Beraber kalsak.. Çok şey istiyorum biliyorum ama.. Engel olamıyorum. Bazen kurduğum hayallere en büyük ihaneti kendimin ettiğini düşünüyorum. Bazen bize ihanet ettiğimi düşünüyorum. Ama biliyor musun..? Ne düşünürsem düşüneyim sonumuz aynı oluyor.."
"Ne oluyor sonumuz?" Bedenimi daha sıkı kavrayıp içinde ki çıkmazlarla konuştuğunda ona iyice sindim ve daha kendime bile söylemediğim bir şeyi söyledim. "Aynı sen gibi.. İnatçı, güçlü, delikanlı, ayakları yere sağlam basan, burnunun dikine giden, kendi doğrusuna giden, istekleri ile savaşan.." Devamını getiremiyordum. Sanki bir his sarmıştı bedenimi. Saydığım şeylerin kime ait olduğunu ikimizde çok iyi biliyorduk.. Çünkü en az benim kadar hızlı atan kalbinden anlayabiliyordum bunu..
"Oğlumuz mu oluyor..?" Sanki kulağıma bir sır verir gibi fısıldaması ile göğsünde ki ellerimi tenine iyice yaklaştırırken içimde ki cesaret ile başımı ona kaldırıp sessizce mırıldandım. "Güzel olmaz mıydı..?"
Kalbim öyle bir uçuyordu ki hiç bir şey hissedemiyordum. Sadece adını koyamadığım bir ses kulağımda bana dememesi gereken şeyleri diyordu. Hayal kurarken bile geçmiş yapışıyordu yakama, boğuyordu beni.. Alıyordu bütün umutlarımı benden.. Çalıyordu bendimi.. Tıpkı bir yıl önce ki gibi.. Kanımda dolaşan zehrin hiç bir tedavisi olmamıştı. Ve kimi zaman nüksedecek kadar uç noktada hissediyordum kendimi.
Kalbimi bir korku sararken sanki bir tehlikedeymişiz gibi ona doğru iyice sindim ve gözlerimi konuşması ile kapattım. "Ne kadar güzel olacağını sorguluyor musun..?" Böyle konuşmuş olması hoşuma giderken ona sıkıca sarıldım.
