Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya Bölümden Kesitler..💫
❄️
Beni pasifleştiriyordu. Ya da onun o lafı ile gaza geleceğimi düşünüyordu. Fakat çok yanılıyordu. Çünkü gerçek bir dostun bu denli ezikleyici olmaya çalışarak konuşmayacağını bilen biriydim. Yanlış atı oynamıştı bu sefer. Artık bana karşı nasıl davranacağını bilmiyordum. Onun için her an zırhımı kuşanmış bir şekilde her türlü lafına kendimi hazırlamıştım.
Açılayı ilk defa bu kadar sinirlenmiş olarak görürken ona baktığımı anlamış gibi anında yüzünü ifadesizleştirdi ve benden bakışlarını kaçırdı. Selin sessizliğini korumaya başlarken dediğim lafın altında kalması ile doğru bir niyet beslemediğini anlamıştım.
Ayağa kalkıp kenardan telefonumu alırken Açılay'ın da kalkıp benimle beraber mutfağa geçmesi ile açılaydan öfkemi gizleyerek ona doğru döndüm ve "Kahve içer misin?" Diye sordum. Olayı kaynatmaya çalışmamı anladığı an başta kaşları çatılsa da sonradan rahatsız olduğumu anlamış olacak ki olumlu bir şekilde baktı.
Kahvelerimizi yapıp verandaya çıkarken Selin'in içeride onda daha önce görmediğim bir keyifle televizyon izlerken görmemle kalbimde ki öfke büyüdü. Ne olmuştu da birden bu kadar değişmişti anlamıyordum.
Açılay öfkelendiğimi anlamış gibi elimde ki kupanın birini alırken sandalyemi çekti ve oturmam için bir işaret yaptı. Sırtım seline dönük bir şekilde otururken açılay da ona sırtını dönerek oturdu ve sanki onu boş vermemi ister gibi konuyu değiştirdi. "Bana resimlerinizi göstersene..?"
Elleri ustaca derdini anlatırken dudaklarımda koca bir tebessüm oluştu ve savaşın telefonundan bu sabah kendime attığım bütün fotoğraflarımızı açtım. İçlerinde dışarıdan oldukça garip duracak olanlar olsa da umursamadım ve ilk fotoğraftan göstermeye başladım.
Yarım saat kadar sonra hala bir sürü bakılmamış resim varken Açılay birden beni durdurdu ve resimibüyülttü. Bakışlarım anlamazca resime kayarken Almanya da ki ilk -güzel- günlerimiz aklıma geldiği için dudaklarımda bir tebessüm oluştu. Açılay'ın yüzünde ki sinsi ifade ile anında aklıma gelen şeyle utançla resmi değiştirecekken anında telefonumu eline aldı ve bir şeyler yapmaya başladı.
Yüzümde bir kızarıklık hissederken Almanya da lunaparkın önünde demirlere oturduğum an aklıma gelmişti. Oldukça kalabalık bir alan olduğu için savaş beni demirlerin üzerine oturtturmuştu ve o boşlukta ben yine en sevdiğim açılardan yüzünü çekmeye çalışıyordum. O sırada ise gezgin olduğu sırtında ki koca çantadan belli olan orta yaşlarda bir adam biz atışırken bize şahit olmuş ve çekmemesi gereken bir resmimizi çekmişti. Orada insanlar çok daha değişikti. Yani adam orada resim çekmek istediğimi aslında direk anlamıştı.
