Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden Kesitler..💫
Aşağıda ki açıklamayı okumadan geçmeyin lütfen..💫
❄️
Bedenimi kucaklayan suyun soğuduğunu hissederken kapının nazik bir şekilde çalınması ile hafifçe doğruldum. Gözlerimde ki yaşları sakince geri yollarken savaşın yumuşacık sesi ile kesik bir nefesi ciğerlerime çektim. "Güzelim.." Hafifçe boğazımı temizleyip "Çıkıyorum şimdi" diye sessizce konuştuğumda Savaştan bir kez daha ses gelmedi. Fazla acele etmeden bedenimi durulayıp üzerime bir havlu sardım ve dışarı çıktım.
Dışarı çıkar çıkmaz camın önünde bekleyen savaşla göz göze geldiğimizde bana doğru yaklaştı ve elini yanağıma koyup gözlerimin içine baktı. Onun geçmişi bildiğinden eminken onun gözlerine bakamazdım ki ben..
Beni kendine çekip "Esin.." diye gözlerine bakmamı ister gibi konuştuğunda "Sende biliyordun değil mi?" Diye içimde ki kanayan yarayı gizlemeden sordum. Gözlerimin içine fazla net bakarken "Ben bir şey bilmiyorum" diye yalan konuştu. Yalan konuştu çünkü ondan uzak durmamı ve hatta susmamı istemiyordu.
Gözlerimden yaşlar akarken hiç bir şey demedim ve bu oyunu devam ettirip yüzümü boynuna gömdüm. Beni kolları sıkıca sararken derin nefes seslerimden başka hiç bir ses duyulmuyordu. Duyulmasındı da zaten..
Ona her saniye daha sıkı sarılırken sırtımda ki eli beni sakinleştirmek için elinden geleni yapıyordu. Beni bir kaç saniyeliğine bıraktığında dolaba yürüdü ve içinden en uzunlarından bir tişörtünü alıp yanıma geldi. Elinde ki tişörtü kenara bırakıp saçlarımda ki havluyu düzelttiğinde tekrar tişörtü eline aldı ve kollarımdan ağrı üzerimde havlu olmasına rağmen geçirdi. Dizlerime kadar gelen tişörtünü içimde ki ıslak havluyu çıkartarak rahat bıraktığında beni kendine çekti ve başını boynuma gömüp derin bir nefes aldı. Gözlerimden akan sessiz sedasız yaşlar omzunu ıslatırken mırıldandım. "Ne olacak şimdi..?"
Aklım o kadar karışıktı ki, kendimi ne yapacağını, nereye gideceğini, nasıl yaşayacağını bilmeyen bomboş biri gibi hissediyordum. Bizi koltuğa çekip oturttuğunda başımı göğsüne koydum ve konuşmasını bekledim.
Dakikalar sonra derin bir nefes alıp başını koltuğun sırtına yaslarken kısık sesle mırıldandı. "Bir şey olmayacak.. Hayatında hiç bir şey değişmeyecek.. Sadece daha rahat ve bilinçli yaşayacaksın." Bunu böyle demesi hoşuma gitmezken başımı dizlerine indirdim ve bacaklarımı kendime çekip olduğum yerde küçülürken bakışlarımı boşluğa çektim.
Eğer içimden geçen duyguların bedenimi yönetmesine izin verseydim bu gece bambaşka geçebilirdi. İçimde ki nefret ve kin her an o kadar çok birikiyordu ki suskunluğum her şeyi daha çok tetikliyordu.
