Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden Kesitler..💫
❄️
Bedenim ona yaslı bir şekilde öylece neredeyse uzanırken bacaklarımı kendime doğru çektim ve bedenimde güç kalmadığı için göz yaşlarımı sakince akıtmaya devam ettim. Yanağımda ki sıcak nefes beni iyi hissettiren tek şeykensavaş sakinkeştiğimi anlamış gibi ellerimi sıkmayı bıraktı ve kibarca ellerimi tutup tenimin üzerinde parmaklarını gezdirdi.
"Gidelim mi güzelim?" Bir kaç saniye sonra fısıltı şeklinde gelen sesi ile başımı ona doğru kaldırdığımda olumlu anlamda baktım ve beni koltuk altlarımdan tutup kaldırmasına izin verdim. Beni kolunun altına çekip ilerletirken ay ışığının aydınlattığı mezarlarda bakışlarım ayakta gezen bir ölü gibi her birinin üzerinde gezdirdim.
Biliyordum Nihan da babam da buradaydı.. Daha önce gitmemiş olmasam da burada olduğunu biliyordum. Savaşın yüzümde ki bakışları içimde ki korkuyu ve boşluğu doldururken fısıltı şeklinde yumuşacık sesi ile yorgunca başımı ona doğru kaldırdım. "Onu mu arıyorsun?" Başımı olumlu şekilde sallayıp bakışlarımı tekrar yola çevirdiğimde Savaş kenarda açılan yoldan bizi soktu ve bizi onun mezarının önünde durdurdu. Boynumda ki tasma beni boğarken babamın mezarına göz ucuyla bile bakmadan boynumda ki ihanetin tasmasını canımı yakarak çıkartmak için çekiştirdim.
Savaş ağzından sinirli bir mırıltı çıkartıp "Dur yardım edeyim!" Diye kızıp saçlarımı sırtımdan çekerken boynumda ki kolyeyi ustaca çıkarttı ve avuçlarıma düşmesini sağladı. Elimde ki kolyeyi avucuma alıp savaşın kolunun altına girdiğimde 'gidelim' der gibi baktım ve onun kolunun altına tekrar girip ilerlerken mezarın üstüne hıncımı almak ister gibi kolyeyi attım.
Ruhumun çekildiğini hissederken bakışlarım tek bir noktada ilerliyordum. Gecenin derin sessizliği sakinlememe neden olurken Savaş bizi mezarlıktan çıkarttı ve arabanın yanına geldiğimizde ben oturduktan sonra üzerime eğildi ve şefkatle mırıldandı. "Eve gitmek istemediğini biliyorum ama şuanda tek güvenli yer orası.." Sessizce akan göz yaşlarımı umursamadan gözlerinin içine bakarken göz yaşlarımı sildi ve onay bekler gibi baktı.
Ona sakince olumlu anlamda gözlerimi açıp kapadığımda kapıyı kapattı ve kendi tarafına geçti. Kısa bir süre sonra yola çıktığımızda aklıma gelen şey ile üzerimde ki büyük durgunlukla başımı Savaş'a çevirdim. Savaş sanki bunu anlamış gibi saniyelik bana baktı ve konuşmamı bekledi. "Pars.. Pars merak etmiştir. Telefonun yanında mı?"
Omuzları gerilirken yumuşak bir sesle "Veranda da masanın üzerinde kaldı.." diye mırıldandı ve bakışlarını bir kaç saniye bana çevirdikten sonra rahat olmamı ister gibi konuştu. "Az kaldı yolumuz zaten.." Üzerimde ki ceketine sıkıca sarılıp gözlerimi kapattığımda uykum olmasa bile cama yaslandım ve yolun bitmemesini diledim.
