Tamamlandı ✓
SİYAHIN ESİRİ SERİSİNİN 2. KİTABI
❝Elleri bedenimde ki gücünü kaybederken korku ile ondan ayrıldım ve ellerimi yanaklarında yara olduğundan dolayı boynunun iki yanına koyup korku ile ismini fısıldadım. "Savaş Mir.." Gözleri yarım bir şe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Bölümden Kesitler..💫
❄️
Hızla atan kalbimi hissetmemesi için büyük çaba gösterirken başını kalbimden kaldırmıyordu. Sanki kalp atışlarımın normale dönmesini bekliyor gibiydi.. Ellerini kaldırıp iki yanıma koyduğunda başını yavaş yavaş kaldırdı. Kollarımı boynuna dolayıp az önce ki sorusuna karşı olumsuzca bakıp "Ben duyduğumu hatırlamıyorum." Diye mırıldandığımda kaşlarını anladığını belirtir gibi kaldırıp başını salladı ve ruhunu aynen dediği gibi ayaklarımın altına serdi.. Fakat izin almadı.. "O zaman eşeklik etmişim.. Çünkü ben senin en çok kalbine aşık olmuşum.."
Böyle konuşması bütün dengelerimiyıktığında bir kez daha bir şey diyecekken kendini yaşadığı duyguları belli etmek için bile olsa öyle konuşması hoşuma gitmediği için ani bir şekilde boynunda ki kollarımı sıklaştırdım ve dudaklarına dudaklarımı bastırdım.
Onu öpmeye cesareti olmayan yanım dile gelirken Savaş sanki bunu anlamış gibi sakin bir şekilde üzerimde hakimiyetini kurduğunda sanki bu durum hoşuna gitmiş gibi dudakları ufak bir kıvrım kazandı.
Kalbim her an daha da hızlı atarken gözlerimi yumuşacık bir hisle kapattım ve o anın, saniyelerin hiç bitmemesini diledim. Sanki savaş bunu hissetmiş gibi dudaklarımı sakinliklekavradığında ona iyice yaklaştım.
Her bir hareketi ölüm fermanımı yazıyor gibiydi.. Ruhum bedenimden çekiliyordu sanki.. Ona uçuyordu, ona kaçıyordu.. Onda huzur buluyordu. Bir tek onu buluyordu ve onun oluyordu. Bütün hücrelerim bana isyan edip ona kaçıyordu.
Kalp atışlarımın bir önemi yoktu.. O an dizlerimin titremesinin bir önemi yoktu.. O an benim ölecek gibi olmamın bir önemi yoktu. Tek önemi olan şey her öptüğünde beni bana daha özel hissettirişiydi. Bazen belimde ki bir eli, bazen ruhuma dokunan sözleri, bazen bir bakışı, bazen öpüşü ayaklarımı yerden kesmeye yetiyordu. Ve o bunu çok iyi biliyordu.
Saniyeler hızlıca geçip beni iyice savaşa esir ederken birinin gelmesinin bir önemi olmadığını farkettim. Umrumda bile değildi birinin gelmesi. Sanki savaşta bunu hissetmiş gibi keyfinden bir gram eksiltmezken gelen mesaj sesi ile bir an duraksadı. Kaşlarım anında çatılırken ona daha sıkı sarıldım ve onu öpmeye devam ettim. Bir kaç saniye sonra gelen ikinci mesaj sesi ile savaş beni kendinden ayrıp "Bir saniye bebeğim.." diye mırıldandığında bakışlarımı gözlerinden kaçırdım.
Elinde ki telefonun ışığını açıp kadının attığı mesajı okuduğumda gözlerimi devirdim ve isyan ederce konuştum. "O kadar da önemli değil kafamda ki iki tutam saç! Ucunda ki ufak hasarları ben de onarabilirim." Kadın gelmek üzere olduklarını söylüyordu. Başını telefonundan kaldırmayıp bana ters bir bakış attığında sorarca başımı salladım ve arkamda ki masaya oturdum.
