Too Much Trouble

Κεφάλαιο 34

"Απλά μην με ακολουθείς" του λέω ενώ τρέχω μακριά του.

Ξέρετε τι έγινε;

Ήμασταν για φαγητό με τα παιδιά και εκεί που τρώγαμε ήρεμα και ωραία, έρχεται μια κοπέλα. Του πιάνει την συζήτηση και λέει "Η σχέση μας τελείωσε λίγο άδοξα, δεν συμφωνείς;".

Καλά καταλάβατε.

Ήταν η πρώην του.

Εκείνος δεν της είπε καν ότι έχει κοπέλα, συνέχισε την κουβέντα μαζί της με εμένα και τα παιδιά να τον κοιτάμε έκπληκτοι.

Πάρα τους ενδοιασμούς της Ζωής, εγώ έφυγα από εκεί μέσα.

Δεν μπορούσα να τον βλέπω να μιλάει με την πρώην του. Στην τελική αν η σχέση τους τελείωσε τόσο άδοξα, να την συνεχίσουν. Κανένα πρόβλημα. Μόνο να μου το πει για να τελειώνουμε.

"Τι νομίζεις ότι κάνεις ε;" πιάνει με δύναμη το μπράτσο κολλωντας με πάνω του.

"Άσε με! Συνέχιζε την κουβεντούλα σου με την κοπέλα, μην ενοχλώ" του λέω με ειρωνικό ύφος και τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληραινουν.

"Δεν γουστάρω τέτοιες μαλακιες με ζήλιες, το κατάλαβες;"ο τόνος του με τρομάζει αλλά ταυτόχρονα νευριαζω με αυτό που λέει.

Μαλακιες που ζηλεύω;

Όταν το κάνει αυτός τι είναι δηλαδή;

"Α ναι; Μαλακιες; Τι έπρεπε να κάνω δηλαδή; Να καθίσω να σας ακούω σαν να μην τρέχει τίποτα;"τον ρωτάω και νιώθω να σφίγγει με περισσότερη δύναμη το μπράτσο μου. "Οι δικές σου ζηλες με τον Στέφανο δεν είναι μαλακιες;" συνεχίζω με την φωνή μου να δυναμώνει ελαφρώς.

"Αυτό είναι άλλο!"γρυλλίζει με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο.

"Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα! Μόνο που ο Στέφανος δεν μου την πέφτει μέσα στα μούτρα μου και εγώ κάθομαι" φωνάζω καθώς ελευθερωνομαι από το κράτημα του.

"Δεν το ξέρω αυτό!"

Γουρλώνω τα μάτια μου.

Δηλαδή νομίζει ότι ανταποδίδω σε ότι πιστεύει ότι μου κάνει ο Στέφανος;

Δεν μου έχει εμπιστοσύνη.

"Ε δεν σε πιστεύω Αλεξ! Δεν σε πιστεύω"παίρνω μια βαθιά ανάσα και με γρήγορα βήματα φεύγω από κοντά του.

Σκουπιζω τα υγρά μου μάτια πριν προλάβουν να τρέξουν νέα δάκρυα.

Δεν είμαι στεναχωρημενη, νευριασμενη είμαι από την συμπεριφορά του.

[...]

Ειμαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου από το μεσημέρι. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που θα με κάνουν να ξεχαστω. Δοκίμασα να μάθω κάποια χορογραφία ή να κάνω την φυσική που έχω για αύριο όμως το μυαλό μου είναι συνεχώς σε εκείνον.

Ξεφυσαω.

Θα βγω λίγο έξω.

"Μαμά, θα είμαι έξω. Αν χρειαστείς κάτι φώναξε με" της λέω καθώς κατεβαίνω στα σκαλιά με λίγο ανεβασμένο τόνο ώστε να με ακούσει από την κουζίνα.

"Εντάξει κορίτσι μου" ανοίγω την πόρτα και απλα κάθομαι στα σκαλοπάτια.

Ρίχνω το κεφάλι μου προς τα πίσω και κλείνω τα μάτια μου.

Ενας κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου.

" Ευακι;"ακούω μια φωνή.

Κάποιος με πλησιάζει.

Στέφανε...

"Στέφανε;" τον ρωτάω χαμογελώντας αχνά.

"Πάλι στεναχωρημενη είσαι;" κάθεται δίπλα μου ενώ ακουμπάει το χέρι του πάνω στο δικό μου.

"Μαλωσαμε με τον Αλεξ...Ξανά" του απαντάω με λύπη και γυρίζω να τον κοιτάξω.

"Έτσι σε κάνει χαρούμενη αυτός; Από τότε που τον γνώρισες Εύα, έχεις χάσει το χαμόγελο σου"

Σιωπή.

Δεν ξέρω να απαντήσω.

"Στέφανε, είμαι μια χαρά. Απλώς σαν όλα τα ζευγάρια είχαμε έναν τσακωμό. Δεν είναι κάτι σημαντικό"

Κι όμως είναι.

Είναι σημαντικό το ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη.

" Είσαι σίγουρη; Δεν θέλω να στεναχωριέσαι γιαυτόν"

"Είμαι καλα Στέφανε, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον" του λέω και πάω να τον αγκαλιάσω όμως κάνει μια απότομη κίνηση κολλωντας τα χείλη του πάνω στα δικά μου. "Τι κάνεις; Σταμάτα" μουρμούριζω καθως προσπαθώ να τραβηχτω. Οι λαβές του όμως με κρατάνε κολλημένη πάνω του.

" Τι στον πουτσο;"ακούω μια φωνή. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει δυνατά. Τα μάτια μου βουρκωνουν.

Δεν είναι δυνατόν.

Οχι.

Οχι.

Δεν γίνεται αυτό.

Αλεξ...

-oliaaaa