Too Much Trouble

Κεφάλαιο 46

Πλευρά Αλεξ.

"Μαλακα είσαι δυνατός, μείνε δυνατός για να το ξεπεράσεις" μου λέει ο Άγγελος λίγο πριν μπούμε μέσα στην εκκλησία.

"Αγόρι μου!" η μαμά μου με αγκαλιάζει σφιχτά. Δάκρυα κυλάνε από τα μάγουλα της. Δείχνει κομμένη. Εξαντλημένη.

"Να ζήσετε να τον θυμάστε κυρία Αθανασια"της λέει ο Άγγελος και εκείνη του χαμογελάει ελάχιστα.

"Να σαι καλά παλικάρι μου!Να σαι καλά"

Τα δύο μου αδέρφια με κοιτάνε με μισό μάτι. Ιδιαίτερα ο μεγάλος μου αδερφός. Πότε του δεν με πήγαινε.

"Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να σε δω σήμερα. Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν" ξινίζει την μούρη του ενώ μου μιλάει.

"Άφησα στο παρελθόν ότι έγινε με τον μπαμπά, Γιαννάκη."

"Το ξέρεις ότι εσύ τον έφτασες σε αυτό το σημείο. Αν δεν ήσουν ανώριμος και δεν ανέβαζες την πίεση του κάθε τρεις και λίγο, δεν θα ήμασταν σε αυτή την θέση"

Μπορεί σε ότι μου έλεγε μέχρι τώρα να μην του έδινα ποτέ σημασία αλλά τα λόγια του με χτύπησαν σαν μαχαιριές.

Το ξέρω ότι εγώ του δημιούργησα προβλήματα με την καρδιά όμως..ομως ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη.

"Φλώρε κόψε! Δεν ήρθαμε εδώ για να του ρίξεις ευθύνες" του λέει εχθρικά ο κολλητός μου.

"Παιδιά δεν θα τσακωθείτε τώρα. Η μαμά είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και δεν βοηθάτε καθόλου" τέλεια. Αυτός ήταν ο μεσαίος μου αδερφός ο Κώστας.

Ο Γιάννης μας ρίχνει μια τελευταία απαξιωτική ματιά, φτιάχνει λίγο το γιακά από το μαύρο πουκάμισο που φοράει και προχωράει προς το εσωτερικό της εκκλησίας.

"Μην δίνεις σημασία σε ότι λέει. Πάμε μέσα τώρα" ακουμπάει τον ώμο μου συμπονετικα.

Γνέφω καταφατικά.

Η μαμά μου, μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και πιάνει το χέρι μου.

Υποθέτω μπαμπά ότι τώρα λέμε το τελευταίο μας αντίο.

Συγγνώμη για όλα.

[...]

"Πως είσαι;"με ρωτάει το κορίτσι μου και κάθεται δίπλα μου. Χαϊδεύει το μπράτσο μου.

"Αν σου έλεγα ότι είμαι καλά, θα με πίστευες;" την ρωτάω αλλά γνέφει αρνητικά."Τότε δεν είμαι" συνεχίζω μετά από λίγο.

"Ξέρω ότι κατηγορείς τον εαυτό σου για ότι έγινε όμως είμαι σίγουρη ότι και εκείνος θα ήθελε να έχετε καλύτερες σχέσεις. Σκέψου ότι τώρα είναι πιο ήρεμος"

Ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στον καναπε. Κλείνω τα μάτια μου.

Σκέφτομαι διαφορά.

Μυρίζω το άρωμα της.

Καρύδα.

"Θα μείνεις εδώ το βράδυ; Να κοιμηθούμε μαζί;"την ρωτάω χαμηλόφωνα. Θέλω απλά να ξαπλώσω μαζί της.

Να μην γίνει τίποτα παραπάνω.

Απλά να μείνουμε αγκαλιά.

Την αγαπάω. Έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μου, ξαφνικά εγώ που δεν έκανα σχέσεις, που δεν νοιαζομουν για τίποτα, άρχισα να κάνω το εντελώς αντίθετο.

Πως όμως να της πω ότι την αγαπάω;
Δεν...δεν μπορώ.

"Θα μείνω" μου απαντάει με την απαλή φωνή της και χαμογελάω.

Μόνο εσύ με αντέχεις ρε Ευακι.
Μόνο εσύ.

Την παίρνω από το χέρι κατευθυνοντας την στο δωμάτιο.

"Πήγαινε κάνε ένα μπάνιο,να χαλαρώσεις" γνέφω καταφατικά. Ναι, ίσως ένα μπάνιο με βοηθήσει. "Πάρε ρούχα από την ντουλάπα άμα θες να αλλάξεις. Δεν θα αργήσω" της δίνω ένα πεταχτο φιλί στο μάγουλο και πηγαίνω γρήγορα στο μπάνιο.

Στηρίζω τον εαυτό μου στον νιπτήρα.

Κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέπτη.

Σκατα τα έκανες πάλι μαλακα.

Εσυ φταις για όλα.

Τους καταστρέφεις όλους.

-oliaaaa