Too Much Trouble

Κεφάλαιο 12 (S.B)

"Επιτέλους ρε επιτέλους. Τουλάχιστον τώρα θα έρθεις στα λογικά σου" αναφωνεί ο Άρης μόλις μας βλέπει να στεκόμαστε στην πόρτα του διαμερίσματος του.

Παραξενεύομαι.

Τι έχει γίνει;

Ο Αλεξ του κάνει ένα νόημα του τύπου μην μιλήσεις άλλο, κάτι που ο φίλος του καταλαβαίνει αμέσως.

Χωρίς δεύτερη κουβέντα, μπαίνουμε μέσα όπου βρίσκεται και η Ζωή με τον Άγγελο.

"Καλώς τα παιδιά τα δικά μας που είχαν εξαφανιστεί όλη την μέρα" μας λέει η Ζωή τραγουδιστά και μας κοιτάει όλο υπονοούμενο.

"Εμείς...εμείς μιλούσαμε και συζητήσαμε" άρχισα να τους λέω τραυλίζοντας όμως συνέχισαν να με κοιτάνε κάπως περίεργα.

"Μην παιδεύεσαι Εύα, σας είδαμε το μεσημέρι στο δωμάτιο σου. Ωραία συζήτηση κάνατε." μας λέει γελώντας  ο Άγγελος και νιώθω τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν.

"Σου είπα ότι έπρεπε να κλειδώσουμε" ψιθυρίζω με νεύρο στον Αλεξ ο οποίος έχει ξεραθεί στα γέλια.

Αναίσθητε.

Με το που πάμε να καθίσουμε, το κουδούνι χτυπάει.

"Περιμένουμε και άλλον;" ρωτάει με απορία η Ζωή.

"Οχι. Αλλά μπορεί να είναι η διαχειριστρια για τα κοινόχρηστα" της απάντησε ο Άρης και προχώρησε προς την πόρτα. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ακούμε να λέει μετά από λίγο.

"Είπα να περάσω να δω το μωρό μου" η κοπέλα κυριολεκτικά τον σπρώχνει και έρχεται προς το μέρος μας. Πιάνει τον Αλεξ από την μπλούζα και του δίνει ένα παθιασμένο φιλί.

Εκείνος γουρλωνει τα μάτια του και προσπαθεί να την απομακρύνει.

Βέβαια εγώ τα είδα όλα.

Σηκώνομαι απογοητευμένη από τον καναπέ όμως η φωνή του με σταματάει.

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις" λέει όσο προσπαθούσε να την απομακρύνει από πάνω του αλλά εκείνη είχε κολλήσει σαν βδέλλα.

"Συνηθισμένη ατάκα...δεν νομίζεις;" τον ρωτάω με μια δόση πίκρας στην φωνή μου και προχωράω προς την πόρτα.

Τα παιδιά μου φώναζαν να μην φύγω. Να μείνω να κάνω τι; Να τον βλέπω με κάποια άλλη ενώ υποτίθεται ότι πριν λίγες ώρες τα ξανά βρήκαμε;

"ΦΎΓΕ ΡΕ ΝΙΝΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΠΟ ΠΆΝΩ ΜΟΥ"τον ακούω να φωνάζει όταν βγαίνω από το διαμέρισμα και αρχίζω να κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.

"Εύα, Εύα περίμενε σε παρακαλώ"

Τον αγνοώ και σκουπιζω τα μάγουλα μου. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί, έπρεπε να το είχα σκεφτεί. Δεν γίνεται από την μία να ήταν τόσο αδιάφορος και ξαφνικά να ήθελε να τα ξανά βρούμε.

Έχει κοπέλα.

Δεν έπρεπε να είχα κάνει τίποτα παραπάνω μαζί του.

Είχα δίκιο εξαρχής που έλεγα ότι πρέπει να τον ξεπεράσω και να προχωρήσω παρακάτω.

Δεν ωφελεί πουθενά. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει.

"Περίμενε γαμώτο σε παρακαλώ" τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου και το χέρι του να ακουμπά το μπράτσο μου.

"Άσε με. Τώρα!" του λέω μέσα από τα δόντια μου και με αφήνει κατευθείαν.

Φαίνεται θυμήθηκε ότι χτες με είχε πονέσει.

"Να σου εξηγήσω θέλω!" ζητάει και πάει να με ακουμπήσει όμως απομακρυνομαι.

Εκείνος με κοιτάει με ένα βλέμμα που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

"Έκανα τεράστιο λάθος που πίστεψα ότι μπορούσε να φτιάξει το πράγματα. Μεγάλο λάθος." του λέω απογοητευμένη και πάω να φύγω όμως με σταματάει.

"Τι εννοείς;" με ρωτάει με τρεμαμενη φωνή.

"Εννοώ πως καλύτερα να μην συνεχιστεί αυτό που πήγε να δημιουργηθεί. Έτσι και αλλιώς φαίνεται πως έχεις προχωρήσει την ζωή σου"

-oliaaaa