Too Much Trouble

Κεφάλαιο 23

Τρέχω έξω από την πολυκατοικία κλαίγοντας. Γυρίζω το βλέμμα μου προς το παράθυρο του και τον βλέπω που με παρατηρεί. Μόλις όμως αντιλαμβάνεται ότι ξέρω τι κάνει κλείνει την κουρτίνα.

Ηλιθια!

Είσαι χαζή!

Γιατί του το είπες;

Δεν έπρεπε να το μάθει. Δεν σε θεωρεί τίποτα το σημαντικό!

Η ντροπή μου έχει χτυπήσει κόκκινο αυτή την στιγμή.

Δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.

Με τι μούτρα θα τον ξανά αντικρίσω;

Το κινητό μου χτυπάει.

Χτυπάει σαν τρελό.

Κοιτάζω την οθόνη.

Αλεξ.

Τηλεφωνεί ξανά και ξανά.

Ειδοποιήσεις πως αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή εμφανίζονται συνεχώς στο κινητό.

Το βάζω μεσα στην τσέπη μου και συνεχίζω να προχωράω προς μια άγνωστη κατεύθυνση για μένα. Παίζει να έχω χαθεί. Τι παίζει; Είμαι σίγουρη ότι έχω χαθεί.

Δεν ξέρω τους δρόμους εδώ.

Είναι τελείως άγνωστη περιοχή για εμένα.

Έχω απομακρυνθεί πολύ από την πολυκατοικία του Αλεξ. Ούτε ξέρω πως μπορώ να γυρίσω πίσω σε αυτή ώστε να βρω τον δρόμο για το σπίτι μου.

Μέσα στην σύγχυση μου έστριψα σε κάτι στενά που δεν ξέρω καν που οδηγούν.

Παίρνω βαθιές ανάσες.

Τα δάκρυα δεν έχουν σταματήσει να κυλάνε στα μάγουλα μου.

Καθομαι σε ένα πεζουλακι και σφίγγω τα μπούτια μου μεταξύ τους γιατί κρυώνω. Τραβάω τα μανίκια από το μπουφάν μου όσο πιο πολύ μπορώ να για ζεστάνω τα κρύα μου χέρια.

Η ώρα περναει, κοιτάζω το κινητό και δείχνει 1:38. Ξεφυσαω. Τα βλέφαρά μου απειλούν να κλείσουν από την νύστα αλλά κουνάω το κεφάλι μου.

Θα τον πάρω τηλέφωνο.

Τουλάχιστον να με πάει σπίτι, έχω χαθεί εδώ πέρα.

Αρχικά ανοίγω τον τηλεφωνητή και ακούω με σειρά όλα τα μηνύματα που μου έστειλε.

"Εύα ξέρω ότι βλέπεις τις κλήσεις μου. Απάντηση μου θέλω μόνο να ξέρω ότι είσαι καλά."

"Σηκωσε το σε παρακαλώ. Αν θες να μιλήσουμε μπορούμε να το κάνουμε οποία στιγμή θες"

"ΕΎΑ ΓΑΜΩΤΟ Η ΏΡΑ ΕΊΝΑΙ 12 ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΉΜΑΤΑ ΜΟΥ. ΘΈΛΩ ΑΠΛΆ ΝΑ ΞΕΡΩ ΌΤΙ ΓΥΡΙΣΕΣ ΚΑΛΆ"

"ΜΑ ΤΟ ΘΕΌ! ΑΝΗΣΥΧΏ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; ΕΊΣΑΙ ΚΑΙΝΟΎΡΓΙΑ, ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ"

Σταματάω να τα ακούω, μιας και ξέρω ότι και τα υπόλοιπα το ίδιο θα λένε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καλώ το νούμερο του.

Πλευρά Αλεξ.

Γιατί εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου

Ερωτευμένη μαζί σου .

Μαζί σου.

Αυτές οι λέξεις τριγυριζουν στο μυαλό μου τις τελευταίες ώρες.

Δεν απανταει στα τηλέφωνα μου. Και αν...αν έπαθε κάτι;

Δεν ξέρει τους δρόμους σε αυτή την περιοχή.

Αν χάθηκε;

Γαμωτο θα με στείλει καμία ώρα αυτή η κοπέλα.

Θα πεθάνω από την αγωνία.

Μα γιατί νοιάζομαι; Εγώ δεν έδινα δεκάρα για καμιά. Τι με έπιασε;

Ακούω την δόνηση του κινητού μου και πετάγομαι πάνω. Το ψάχνω ανάμεσα στα μαξιλάρια που το πέταξα προηγουμένως από τα νεύρα μου.

"Που στον διαολο είσαι μου λες; Κόντεψα να πεθάνω από την αγωνία μου, είσαι καλά; που είσ-" σταματάω απότομα όταν ακούω έναν λυγμό.

Κλαιει;

Κλαιει!

"ΠΟΥ ΕΊΣΑΙ;" φωνάζω ενώ βάζω τα παπούτσια μου. Θα πάω να την βρω!

"Δεν...δεν ξέρω...εχω χαθεί"

"Κλείσε θα σε έρθω να σε βρω"της λέω με ήρεμη φωνή και κλείνω το τηλέφωνο.

Παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου, βγαινω έξω από την πολυκατοικία και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο μου. Μπαίνω μέσα και αρχίζω να οδηγώ εδώ τριγύρω.

Που στο καλό είναι;

Που πήγε αυτή η κοπέλα;

Σφιγγω το τιμόνι στα χέρια μου.

Γαμωτο.

Γιατί την άφησα να φύγει;

Που είναι 2 η ώρα τα χαράματα;

-oliaaaa