Too Much Trouble

Κεφάλαιο 20

"Θες να μείνεις εδώ απόψε;" με ρωτάει και τον κοιτάω απορημένη.

Που είναι ο Αλεξ που ήξερα;

"Τι;Νόμιζα ότι απλά ξέρεις ήθελες μόνο το σεξ" λέω χαμηλόφωνα ενώ εκείνος χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Κόψε τις παπαριες!Λοιπόν θα κοιμηθείς εδώ ή θα πάρω πίσω την προσφορά μου;"με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου.

"Θα μείνω"

Άλλο που δεν θες.

Πετάγεται το υποσυνείδητο μου.

Με σηκώνει πάνω και με πιάνει από το χέρι. Προχωράμε στον μικρό διάδρομο και μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο του.

Κάθομαι στο κρεβάτι ενώ εκείνος ψάχνει κάτι στην ντουλάπα του. Βγάζω το μπουφάν μου και το αφήνω σε μια πολυθρόνα ενώ εκείνος έρχεται προς το μέρος μου κρατώντας μια φόρμα και ένα φούτερ.

"Ορίστε, φορά αυτά για να είσαι πιο άνετα" λέει και μου τα δίνει. Επεξεργαζομαι λίγο αυτή του την κίνηση.

Επαναλαμβάνω, που πήγε ο Αλεξ που ήξερα;

"Γύρνα να αλλάξω" εκείνος γελάει και ξαπλώνει στο κρεβάτι.

"Δεν είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Άλλαξε μπροστά μου μικρό τιγράκι"

Σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάω.

"Εντάξει γυρίζω" λέει ηττημένος και γυρίζει πλευρό. Αλλάζω γρήγορα τα ρούχα μου με αυτά που μου έδωσε για να ξαπλώσω.

"Ετοιμη" ξαπλώνω δίπλα του στο κρεβάτι και γυρίζει ώστε να με κοιτάει.

Σιωπή επικρατεί.

Απλά κοιταζομαστε.

Κάνεις δεν μιλάει στον άλλον.

Εκείνος περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου και κλείνει τα μάτια του.

Δείχνει τόσο ήρεμος, τόσο γαλήνιος.

Μπορώ να πω οτι είναι από τις λίγες φορές που τον βλέπω έτσι.

[...]

Φωνές.

Πνιχτες φωνές.

Κλαψουρισματα.

Ανοίγω διστακτικά τα μάτια μου και τα τρίβω ελάχιστα για να μπορέσω να καταλάβω τι συμβαίνει.

Ο Αλεξ από δίπλα μου είναι ιδρωμένος και όλες οι φωνές προέρχονται από εκείνον.

Κουνάει το κεφάλι του ελάχιστα δεξιά-αριστερά και τα χείλη του τρέμουν.

"Αλεξ..."λεω χαμηλόφωνα αλλά δεν σταματάει. Αν τον ξυπνήσω θα τρομάξει περισσότερο. Έτσι λένε τουλάχιστον για τους εφιάλτες.

Περνάω τα δάχτυλα μου μέσα στα κοντά μαλλιά του και χαϊδεύω ελάχιστα το κεφάλι του.

Φαίνεται να ηρεμεί.

Βασικά όχι φαίνεται, όντως το κάνει!

Η ανάσα του δεν είναι πια τόσο κοφτή. Τον...τον ηρεμώ;

Πλησιάζω περισσότερο δίπλα του χωρίς να πάρω το χέρι μου και κλείνω τα μάτια μου.

Ακούω την καρδια του να χτυπάει δυνατά και προσπαθώ να κοιμηθώ.

[...]

Το επόμενο πρωί ξύπνησα γύρω στις 7 και έτρεχα σαν κυνηγημένη στους δρόμους επειδή είχα σχολείο. Έπρεπε να πάω σπίτι, να πάρω την τσάντα μου και να παω.

Υποτίθεται ότι θα εμένα στην Δανάη. Αυτό τους λέω βασικά κάθε φορά που μένω σε εκείνον.

Μπαίνω από την πίσω πόρτα,τελείως αθόρυβα στο σπίτι μου και ανεβαίνω γρήγορα στο δωμάτιο.

Υποτίθεται ότι την είχα πάρει χτες μαζί μου.

Βάζω μέσα στην τσάντα τα βιβλία που πρέπει να πάρω και ξανά φεύγω από την πίσω πόρτα. Ευτυχώς ο μπαμπάς μου είχε πάει ήδη στην δουλειά και η μαμά μου ήταν στην κουζίνα και μαγειρευε για το μεσημέρι οπότε δεν άκουσε τίποτα.

Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου.

7:45.

Ισα ίσα προλαβαίνω να πάω σχολείο και να μην χάσω την πρώτη ώρα. Τρέχω στον δρόμο ώσπου σταματάω απότομα.

Κοιτάζω τον εαυτό μου από πάνω μέχρι κάτω.

Γαμωτο!

Ειμαι με τα ρούχα του!

Φοράω τα ρούχα του!

Ξεφυσαω και χτυπάω το πόδι μου στον δρόμο με νεύρο.

Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό σήμερα.

Απλά δεν γίνεται.

Δεν προλαβαίνω να γυρίσω στο σπίτι. Και η ηλιθια δεν σκέφτηκα να άλλαζα πρώτα πριν φύγω από εκείνον και μετά να ερχόμουν σχολείο.

Τώρα Εύα έτσι όπως τα έκανες...Να τα λουστεις!

-oliaaaa