Too Much Trouble

Κεφάλαιο 1(S.B)

S.B=>Second Book

1.5 χρόνο μετά.

Ξυπνάω για άλλη μια φορά αρκετά νωρίς.

Έχω σχολή σε 3 ώρες.

Ξεσκεπάζομαι λιγο και παίρνω το κινητό στα χέρια μου.

Κανένα μήνυμα του για άλλη μια μέρα.

Θεωρώ ηλίθιο το γεγονός ότι συνεχίζω να περιμένω ένα μήνυμα.

Λογικό είναι να έχει προχωρήσει την ζωή του.

Εγώ από την άλλη τον σκέφτομαι συνέχεια. Όλον αυτόν τον καιρό.

1.5 χρόνος.

Τόσο έχω να τον δω.

Θεσσαλονίκη ανέβηκα συνολικά 2 φορές. Για λίγες μέρες μόνο, ίσα ίσα να δω τους γονείς μου

Στις γιορτές ερχόντουσαν εκείνοι.

Έχω κρατήσει επαφές με την Ζωή και τον Άγγελο μόνο.

Με τα υπόλοιπα παιδιά από την παρέα του Στέφανου δεν μιλάω καθόλου.Ούτε με τον Στέφανο.Ημουν η μοναδική που πέρασε στην Αθήνα από αυτούς.

Βέβαια έχω κάνει τις γνωριμίες μου εδώ.

Ξεφυσαω.

Μακάρι να ήταν εδώ. Μαζί μου.

Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου. Πρέπει να πάρω την απόφαση να σηκωθώ.

Ακουμπάω τα πόδια μου στο κρύο πάτωμα και τεντωνομαι.

Κοιτάω την βιβλιοθήκη και συγκεκριμένα ένα ράφι που έχω βάλει το κράνος που μου είχε πάρει.

Δεν του το έδωσα πίσω. Ίσως θα έπρεπε. Ίσως αν το έκανα να με βοηθούσε να τον ξεχνουσα πιο εύκολα, να τον ξεπεράσω πιο εύκολα.

Ομως...όμως δεν θέλω να τον ξεχάσω.

Ξεφυσαω.

Τι να κάνεις άραγε τώρα Αλεξ;

Πλευρά Αλεξ.

Εμετός.

Ξανά και ξανά αδειάζω όλο το περιεχόμενο του στομάχου μου.

Ο Άγγελος είναι πάνω από το κεφάλι μου μαζί με τον Άρη και μου φωνάζουν.

"Σταμάτα να πίνεις ρε. Σταμάτα επιτέλους"

"Από τότε που έφυγε είσαι σε αυτή την κατάσταση. Κόψε"

Φωνές.

Πολλές φωνές.

Το κεφάλι μου βουίζει.

Ήρθαμε Αθήνα με τα παιδιά γιατί βρήκαμε δουλειά σε ένα μπαράκι.Καλα ίσως και να ήθελα να είμαι λίγο πιο κοντά στην Εύα. Μα...5 μήνες τώρα είμαι στην Αθήνα, δεν μπήκα στον κόπο να της πω να βρεθούμε.

Είμαι τόσο δειλός. Ούτε ένα μήνυμα δεν της έστειλα.

Σηκώνομαι ζαλισμένος από τα πλακάκια του μπάνιου και προσπαθώ να πάω στο σαλόνι.

"Αφήστε με ήσυχο"γκρινιάζω  και ξαπλώνω στον καναπέ. Το κεφάλι μου πονάει.

Πονάει πολύ.

"Αλεξ συνελθε επιτέλους! Καταστρεφεσαι, δεν το βλέπεις;" φωνάζει ο Άρης απελπισμένος από την θέση μου.

"Δεν έχει νόημα τώρα πια" ψιθυρίζω "Είμαι άχρηστος που δεν μπόρεσα να την κρατήσω,καλύτερα να βρει κάποιον που θα την κάνει ευτυχισμένη"συνεχιζω με μια δόση πίκρας στην φωνή μου.

Πάω να πιάσω το μπουκάλι με το ουίσκι από το τραπεζάκι όμως ο Άγγελος το αρπάζει από τα χέρια μου.

"Τι κάνεις;"γκρινιάζω ενώ τρίβω τους κροτάφους μου.

"Εσύ την έκανες ευτυχισμένη γαμω! ΕΣΥ. Στειλε της ένα μήνυμα, κάνε κάτι τέλος πάντων. Σταμάτα να πίνεις" οι φωνές του Άρη τρυπάνε τα αυτιά μου.

Το κεφάλι μου...

"Αφηστε με μόνο" κλείνω για λίγο τα μάτια μου όμως δεν τους αισθάνομαι να φεύγουν.

"Αλεξ...Το μόνο που θέλουμε είναι να είσαι καλά. Η κατάσταση σου από τότε που χωρίστε είναι χάλια. Προσπάθησε να συνέλθεις" λεει πιο ήρεμος ο Άγγελος και κάθεται δίπλα μου.

Τα λόγια της έρχονται στο μυαλό μου.

"Σε αγαπάω"

"Το ξέρω"

ΜΑΛΑΚΑ!

Γιατί δεν της είπες ότι την αγαπάς;

Γιατί την άφησες να φύγει;

Τους διώχνω όλους..ολους από κοντά μου.

"Την χρειάζομαι στην ζωή μου" ψιθυριζω μια πιο πολύ απευθύνομαι στο εαυτό μου.

Μου λείπεις.

Τι να κάνεις άραγε Ευακι;

-oliaaaa