Too Much Trouble

Κεφάλαιο 13

"Εύα μπορώ να σου πω ένα λεπτακι;" με ρωτάει ο Μιχάλης ενώ μιλάω με την Δανάη.

Την κοιτάζω στιγμιαία και ύστερα εκείνον.

"Ναι, έρχομαι σε λίγο Δανάη" εκείνη γνέφει κατακόκκινη. Σηκώνομαι πάνω και τον ακολουθώ. "Λοιπόν, τι με ήθελες;" τον ρωτάω όταν απομακρυνθηκαμε αρκετά.

" Ξέρεις κανείς παρέα με την Δανάη, εμ της...της αρέσει κάποιος;"λέει διστακτικά και τριβοντας νευρικά τον αυχένα του.

Ώστε και εσένα σε πονάει το δοντάκι σου.

" Από όσο ξέρω όχι, γιατί;"

"Μου αρέσει Εύα. Μου αρέσει πολύ. Αλλά φοβάμαι ότι της αρέσει κάποιος άλλος"εξηγεί και του χαμογελάω.

"Πήγαινε μιλά της"

" Και αν φάω άκυρο;"

"Δεν θα φας! Πήγαινε που σου λέω" τον σπρώχνω γελώντας. Βλέπω τον Στέφανο που κάθεται στις κερκίδες και κατευθύνομαι προς τα εκεί.

" Μπου! "τον τρομάζω καθώς φαινεται να έχει απορροφηθεί στις σκέψεις του.

"Ααα Ευακι με τρόμαξες"μου λέει και με βάζει στην αγκαλιά του.

"Μμμ πως είσαι; "τον ρωτάω και το άρωμα του εισέρχεται στα ρουθούνια μου.

[...]

Δεξί, αριστερό, δεξί, αριστερό, ψηλά, κάτω και....

Στο καλό!

Είπα να ξεφύγω λίγο και πάλι το μυαλό μου γυρνάει σε εκείνον.

Μαγνήτη έχει δηλαδή;

Ίσως επειδή σου αρέσει.

Όχι δεν μαρεσει!

Ενας αναίσθητος μαλάκας είναι.

Ακούς εκεί.

Άραξε απλά περνάμε καλά.

Άνθρωποι όμως κύριε πληγωνονται από αυτό.

Αφού δεν σαρεσει ο Αλεξ, γιατί πληγωνεσαι; Κάνετε κάτι χωρίς συναισθήματα.

Δεν σε αφορά!

Ξεφυσαω και πέφτω με δύναμη στο κρεβατι. Αυτή την χορογραφία δεν είναι για να την μάθω πότε. Προκαλείς χάος στην ζωή μου Αλεξ.

Από εκεί που περίμενα ότι αυτή η μετακόμιση θα με χαλαρωνε λίγο, ήρθες και τα τάραξες όλα.

Ο ήχος της ειδοποίησης του κινητού μου ακούγεται μέσα στο δωμάτιο και το παίρνω στα χέρια μου.

Από stefanos.g

Σήμερα σε κλαμπακι στις 10:) Παρασκευή είναι, να το κάψουμε.

Χαμογελάω αυθόρμητα. Πάλι καλά που είναι και εκείνοι, και με βοηθούν να ξεχαστω.

Προς stefanos.g

Πέρνα από το σπίτι μουυυ:)

Θα βγω, να διασκεδάσω. Να τα ξεχάσω όλα. Δεν μπορεί να πάει κάτι λάθος. Το μόνο πράγμα που μπορεί να τα καταστρέψει όλα είναι να δω τον Αλεξ μπροστά μου. Αλλά πόσες πιθανότητες υπάρχουν; Μια στο εκατομμύριο.

[...[

"Σαν πολύ δεν πίνεις;" με ρωτάει η Δανάη ενώ είναι δίπλα μου.

Θέλω να ξεχάσω.

Να ξεχάσω τις μαλακιες που έκανα!

Καλά και στο πάρτυ ήθελες να ξεχάσεις αλλά είδαμε τα αποτελέσματα.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ!

"Μπαα μην ανησυχείς, αντέχω" το λέω και ας έχω αρχίσει να ζαλίζομαι.

" Σίγουρα;" φωνάζει ο Στέφανος για να τον ακούσω με την τοσο δυνατή μουσική.

Κουνάω το κεφάλι μου και χαμογελάω.

Είμαι καλά.

Γεμίζω το ποτήρι μου με βότκα από το μπουκάλι που είχαμε πάρει.

Πίνω ξανά και ξανά μέχρι που ένα χέρι με σταματάει.

"Νομίζω φτάνει τόσο" λέει ο Στέφανος και αρπάζει το ποτήρι από το χέρι μου.

"Όχι! Έλα ρε Στέφανε, δωστο μου. Θέλω να πιω"γκρινιάζω και εκείνος γνέφει αρνητικά.

"Δεν θα πιεις άλλο" λέει κάθετος και ρολλαρω τα μάτια μου.

"Ό,τι πεις" προχωράω μέσα στο πλήθος κόσμου που χορεύει για να πάω στην μπάρα και να πάρω ποτό.

Ζαλίζομαι λίγο.

Παρατάω.

Συγκρούομαι με μια γεροδεμένη πλάτη.

"Συγ...συγγνώμη" λέω μπερδεμένη και το άτομο στο οποίο έπεσα πάνω γυρίζει για να τον αντικρίσω.

-oliaaaa