Too Much Trouble

Κεφάλαιο 58

Είμαστε στο καράβι και επιστρέφουμε από την Πάρο. Ίσως ήταν οι καλύτερες διακοπές της ζωής μου.

Τι ίσως; Σίγουρα ήταν!

Φίλοι, ξενύχτια μέχρι τις 5 η ώρα το πρωί, βόλτες στα στενά του νησιού και ποτά.

Πολλά ποτά.

Πάρα πολλά ποτά.

Αυτές οι διακοπές με βοήθησαν να ξεφύγω τουλάχιστον από το άγχος των αποτελεσμάτων των εξετάσεων.

Αν περάσω Αθήνα;

Αν περάσω Αθήνα τα πράγματα θα δυσκολέψουν. Θα δυσκολέψουν πολύ.

"Ρε μωρό μου γιατί σταμάτησες;" από τις σκέψεις μου με βγάζει η ερώτηση του Αλεξ που τόση ώρα κοιμόταν στα πόδια μου και εγω χαιδευα τα μαλλιά του.

"Τι σταμάτησα;" τον ρωτάω μπερδεμένη.

"Με χαλαρώνει όταν παίζεις με τα μαλλιά μου, γι'αυτό συνέχισε το για να κοιμηθώ"αναφωνεί σαν μικρό παιδί και χαμογελάω.

"Καλά μπέμπη, ό,τι πεις" τοποθετώ ξανά την παλάμη μου στο κεφάλι του χαιδευοντας το.

Τον αγαπάω.

Μπορεί να κάνει βλακειες ώρες ώρες αλλά τον αγαπαω.

" Αλεξ νύσταξα, πήγαινε πιο περα να ξαπλώσω και εγώ"του λέω και τον σπρώχνω για να χωρέσω και εγώ στον μικρό καναπέ του καραβιου.

"Γκχμ, ακούμπησες ευαίσθητο σημείο μωρό μου" λεει ξεπνοα ενώ ανασηκωνεται στην θέση του. Με κολλάει πάνω του, περνάει το χέρι του γύρω από την μέση μου και με κολλάει πάνω του.

"Πέρασες καλά;" ρωτάει ψιθυριζοντας και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.

"Ήταν οι καλύτερες διακοπες της ζωής μου "χαμογελάει πλατιά. Τα βλέφαρά μου αρχίζουν να βαραίνουν και παραδινομαι σε έναν γλυκό ύπνο.

[...]

Ανοίγω την ιστοσελίδα με τα αποτελέσματα.

Αργεί λίγο το σύστημα.

Έχουμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι μου. Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, ο Αλεξ, ο Άγγελος με την Ζωή.

Τα χέρια μου τρέμουν.

Αντιγράφω τους κωδικούς που έχω γραμμένους σε ένα χαρτάκι και πατάω το κουμπί παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Η σειρά με τα αποτελέσματα εμφανίζεται. Ένα κύμα χαράς με διαπερνά ενώ ένα χαμόγελο χαραζεται στο πρόσωπο μου.

Λογιστική και Χρηματοοικονομικη, Αθήνα.

Το χαμόγελο μου σβήνει.

Αθήνα;

Κοιτάω τριγύρω. Όλοι με κοιτάνε αμήχανα. Η μαμά μου είναι δακρυσμένη και έρχεται να με αγκαλιάσει.

"Μπράβο αγάπη μου. Το ήξερα ότι θα τα καταφερνες" μου λέει αγκαλιαζοντας με αλλά εγώ έχω μεινει ακίνητη στη θέση μου.

Σοκαρισμένη.

"Μπράβο πριγκίπισσα μου" αναφωνεί με την σειρά του ο μπαμπάς μου όμως μου κάνει διακριτικά νόημα να κοιτάξω τον Αλεξ.

Έχει ρίξει το κεφάλι του προς τα πίσω, το έχει καλύψει με τις μεγάλες του παλάμες και ψιθυρίζει κάτι χωρίς όμως να μπορούμε να ακούσουμε.

"Αλεξ μου;" τον ρωτάω χαμηλόφωνα καθώς ακουμπάω το χέρι μου στο μπούτι του.

Η φωνή μου τρέμει.

Δεν...δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο.

Γαμωτο, ανέβηκαν οι βάσεις. Το πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό.

Εκείνος σηκώνεται χωρίς να πει τίποτα. Προχωράει προς την πόρτα, την ανοίγει και αφού μου ρίξει μια τελευταία ματιά, φεύγει.

"Άστον να το συνειδητοποιήσει, να το καταλάβει. Του ήρθε ξαφνικό. Περίμενε ότι θα περνούσες εδώ και έκανε σχέδια" η φωνή του Άγγελου ακούγεται αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάω την πόρτα.

"Πρέπει να ηρεμήσει. Μπράβο σου πάντως κορίτσι μου" η Ζωή χαϊδεύει συμπονετικα τον ώμο μου.

Οι γονείς μου με κοιτάνε.

Τα παιδιά επισης.

Η μιλιά μου έχει κοπει. Ξανακοιτάω τα αποτελέσματα. Αθήνα, Αθήνα Αθήνα.

Κάποιος μου κάνει πλάκα, δεν γίνεται αλλιώς.

-oliaaaa