Too Much Trouble

Κεφάλαιο 31

Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ και να τους κοιτάω σαν χάνος!

Αυτό παραπαει.

Φεύγω από τις κερκίδες όπου κάθεται η κοπελίτσα με τον...τον...τον...πίθηκο!Τον μαλάκα, τον ηλιθιο το ζώο της κοινωνίας.

Βλακα!

Κάθομαι σε ένα παγκάκι και ανοίγω το βιβλίο των μαθηματικών. Τουλάχιστον να κάνω κάτι, να ξεφύγω από τον μαλάκα που έχω κολλήσει.

Η συνάρτηση f(x) =x2 + 1, δεν έχει...

"Ζήλεψες;" ακούω την εκνευριστική φωνή του και τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου.

"Οχι;" του λέω αλλά ακούγεται πιο πολύ σαν ερώτηση.

Συνεχίζουμε λοιπόν.

Η συνάρτηση δεν έχει....

"Δηλαδή να πάω να της πω να μου δώσει το κινητό της για να την πά-"

"ΟΧΙ"τον διακόπτω έντονα και με κοιτάζει με ένα λοξό χαμόγελο. Ορσε ηλιθια!

"Τι όχι;"με ρωτάει αλαζονικα.

Βλακα.

Μαλακα.

Πιθηκε.

Με την ωραία σου μάπα.

Την τύχη μου μέσα.

"Εννοούσα, όχι να μην πας τώρα γιατί...γιατι...χτυπαει το κουδούνι σε λίγο και θα καθυστερήσει το κορίτσι στο μάθημα"

Νιώθω την ανάγκη να κάνω face-palm για την χαζή δικαιολογία που σκέφτηκα.

" Δίκιο έχεις, λέω να καθίσω με την ζηλιαρογατα μου. Περνάω καλύτερα"

Γυρίζω το βλέμμα μου στο βιβλίο.

"Α ναι; Που είναι, δεν την βλέπω"ξεφυλιζω μερικές σελίδες και νιώθω το χέρι του στο μπούτι μου.

Παρτο μη στο κόψω.

Αφού το θες εκεί, τι το παιζεις δύσκολη;

"Η ζήλια σου στο τέλος με ανάβει"ψιθυριζει πονηρά στο αυτί μου.

"Πρέπει να διαβάσω" του κόβω την φορά γιατί με νευρίασε.

Ακούς εκεί! Ήρθε η άλλη του έπιασε την συζήτηση ενώ εκείνος ήταν μαζί ΜΟΥ, και καθόταν κιόλας! Χωρίς κανένα πρόβλημα.

"Μουτρακια;" με ρωτάει και παίρνει το βιβλίο από τα χέρια μου.

Εντομεταξυ αυτόν δεν τον νοιάζει καθόλου αν θα τον πιάσουν οι καθηγητές ή όχι.

Καλά όχι ότι και αυτοί νοιάζονται για το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει μέσα στο σχολείο αλλά τέλος πάντων.

" Να πας στην Κάτια" του λέω τραβώντας το βιβλίο μου.

"Ποια είναι η Κάτια;" με ρωτάει κοιτώντας με, με σηκωμένο φρύδι.

Δηλαδή δεν ξέρει το όνομα της κοπέλας που μιλούσε πριν;

Ένα χαζό χαμόγελο χαραχτηκε στο πρόσωπο μου.

"Είναι η κοπέλα που μιλούσες" του απαντάω σοβαρά μέσα στην προσπάθεια μου να μην χαμογελάω.

"Μην χαίρεσαι που δεν μπήκα στον κόπο να το μάθω. Μπορώ να πάω να την ρωτήσω τώρα" μου λέει γελώντας και πάει να σηκωθεί όμως τον τραβάω με δύναμη κάτω.

Εκείνος μορφαζει και δαγκώνει τα χείλη του.

Ουπς.

"Μου σακάτεψες τον κωλο μου!" παραπονιέται.

Γελάω.

Ανεβαίνω πάνω στα πόδια του και περνάω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Έλα να σου πω κάτι" μου λέει αλλά τον κοιτάω με δυσπιστία.

"Τι θες να μου πεις;"

"Βρε έλα που σου λέω" σκύβω ελάχιστα το πρόσωπο μου για να του είναι πιο εύκολο να το πει στο αυτί μου.

"Αν είμαστε τελείως μόνοι μας, τα ίδια θα πάθει και ο δικός σου" στο άκουσμα αυτής της προτασεις τα μάγουλα μου πήραν φωτιά.

Νιώθω μια ενόχληση εκεί κάτω.

Γαμωτο!

" Ωπ τι έγινε, ανάψαμε Ευακι;" χαϊδεύει παιχνιδιάρικα την μύτη μου και γελάει.

Βόδι.

Γουρούνι.

"Ιδέα σου"του λέω καθώς ακουμπάει απαλά τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

"Λοιπόν εγώ θα φύγω να πάω στον Αγγελο, στο μάθημα σου εσυ και τα λέμε το βράδυ" μου λέει χαμογελώντας.

Ας τον πειράξουμε λίγο...

"Μμ δεν ξέρω αν θα έρθω" τον κοροϊδεύω και σηκώνομαι από τα πόδια του.

"Μην μου λες τέτοια γιατί δεν το έχω σε τίποτα να έρθω και να σε πάρω από το σπίτι σου σηκωτή"

" Απειλές;"τον ρωτάω ειρωνικά ενώ περπατάμε μέχρι την κεντρική πόρτα.

"Προειδοποίηση μωρό μου. Προειδοποίηση" με φιλάει κτητικά και η γεύση μέντας που έχει μονίμως το στόμα του, εισέρχεται στο δικό μου.

-oliaaaa