Too Much Trouble

Κεφάλαιο 16

"Έπρεπε να μείνεις Στέφανε!" του παραπονιέμαι και εκείνος χασκογελάει.

"Μα και οι δύο ξέρουμε ότι δεν ήθελες να μείνω" απαντάει χαμογελώντας.

Ξεφυσαω.

"Μου είχες πει να προσέχω μαζί του και εγώ έκανα το αντίθετο. Γιατί; Γιατί είμαι ηλιθια!" λεω και γυρίζει να με κοιτάξει.

"Τι έκανες δηλαδή;" ρωτάει συνωφρυωμενος.

Αποφεύγω να τον κοιτάξω.

Εκείνος πιάνει το πιγούνι μου ώστε το βλέμμα μου να γυρίσει σε αυτόν.

" Δεν έχει σημασία..."λέω χαμηλόφωνα και κουνάω το κεφάλι μου απογοητευτικά.

"Έχει Εύα! Εχει!"είπε έντονα και τα μάτια του πήραν ένα διαφορετικό χρώμα.

Τι...τι έπαθε;

"Απλά...απλά προχωρήσαμε παραπάνω και όταν τον ρώτησα τι τρέχει μεταξύ μας μου είπε ότι περνάμε καλά, τίποτα παραπάνω" η φωνή μου ίσα ίσα που ακούγεται.

Σηκώνω αργά το κεφάλι μου για να τον δω. Είχε θυμώσει. Ήταν κατακόκκινος.

"Στεφανε μην θυμώνεις σε παρακαλώ"ακουμπάω το χέρι μου παν ενδεχόμενο στο δικό του.

"Θα τον γαμησω τον μπάσταρδο"σηκώνεται νευριασμενος από το παγκάκι που καθόμασταν και εγώ τρέχω από πίσω του.

"Μη! Μη Στέφανε, μη κάνεις καμιά βλακεια" φωνάζω αλλά μάταιος κόπος. Εκείνος κυριολεκτικά τρέχει σε μια άγνωστη κατεύθυνση για μένα αλλά εγώ τον ακολουθώ από πίσω.

Σε κάποια φάση ελαττώνει την ταχύτητα του και καταφέρνω να τον φτάσω. Στέκομαι μπροστά του και ακουμπάω τα χέρια μου στο στήθος του για να τον σταματήσω.

"Ηρέμησε, ηρέμησε" του λέω ενώ το στήθος του ανεβοκατεβαίνει.

"Τι να ηρεμήσω, ο τύπος σε εκμεταλλευεται"

Όσο και να μην θέλω να πιστέψω αυτό που είπε, είναι η αλήθεια.

Κατεβάζω το κεφάλι μου και τον ακούω να ξεφυσαει.

"Δεν...δεν το εννοούσα έτσι" σηκώνει το κεφάλι μου με το δάχτυλο του και η ματιά του συναντάει την δική μου.

" Δεν πειράζει έτσι..ετσι κι αλλιώς αυτή είναι η αλήθεια" με αγκαλιάζει σφιχτά και ανταποδίδω.

"Εσύ είσαι ο λόγος που δεν του έχω σπάσει ακόμα τα μούτρα. "ψιθυρίζει αφήνοντας ένα φιλί στο κεφάλι μου.

Νιώθω μερικά δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου. Εκείνος το παρατηρεί και τα σκουπιζει αμέσως.

"Δεν θα κλάψεις γιαυτόν τον μαλάκα. Μην σε δω να κλαις. Μην τολμήσεις να κλάψεις γιαυτόν."

[...]

" Σου είπα να φύγεις! Θα σου κάνω κακό. Θα τα καταστρέψω όλα όπως
κάνω πάντα" φωνάζει και με σπρώχνει.

Παραπαταω όμως και πέφτω πάνω στο τοίχο. Αουτς. Το κεφάλι μου.

Τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια. Όχι από την σύγκρουση με τον τοίχο αλλά από την συμπεριφορά του.

Οι δαίμονες.

Οι δαίμονες του είχαν εμφανιστεί ξανά.

Παρόν:

Στριφογυρναω το πιρούνι στο πιάτο μου εδώ και δέκα λεπτά. Δεν έχω όρεξη για να φάω.

"Αγάπη μου είσαι καλά; Γιατί δεν τρως;" με ρωτάει η μαμά μου και ξεφεύγω από τις σκέψεις μου.

"Ε; Εε δεν έχω όρεξη να φάω μαμά" άφησα απότομα το πιρούνι στο πιάτο και εσυρα την καρέκλα μου προς τα πίσω.

"Μήπως έχεις αρρωστήσει;" ρωτάει ο μπαμπάς μου αλλά γνέφω αρνητικά.

"Όχι μπαμπά μου απλά είχα μια δύσκολη μέρα. Πάω στο δωμάτιο μου" τους λέω και ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και ένας κρύος αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου. Μα τι στο καλό; Το είχα κλείσει το παράθυρο.

Το κλείνω αλλά εκείνη την στιγμή ένα χέρι κλείνει το στόμα μου.Γουρλωσα τα μάτια μου και ξεκίνησα να μουγκριζω.

"Σςς εγώ είμαι!" η φωνή του ακούγεται ξανά. Δεν μπορεί να είμαι τρελή, αυτός όντως είναι στο δωμάτιο μου. "Κατεβάζω το χέρι μου αλλά μην ουρλιαξεις" συνεχίζει και γνέφω.

"Τι στο καλό θες εσύ στο δωμάτιο μου;" τον ρωτάω ενώ εκείνος με κοιτάει στα μάτια.

-oliaaaa