Too Much Trouble

Κεφάλαιο 23(S.B)

"Καλά ρε μαλάκα, εσύ δεν είχες αναβολή;" τον ρωτάει ο Άγγελος καθώς διαβάζει το χαρτί.

"Είχα! Αλλά μάλλον έληξε και δεν την ανανέωσα εγκαίρως... Έλα μαμά, καλά είμαι. Να σου πω ήρθε το χαρτί από τον στρατό.."σιγά σιγά απομακρύνεται από το σαλόνι και πάει στην κουζίνα.

Θέλει να της ζητήσει μήπως έχει κανένα μέσο να τον στείλουν εδώ κοντά.

"Μην στεναχωριέσαι" ψιθυρίζει η Ζωή και χασκογελαω.

Φυσικά και δεν στεναχωριέμαι!

Απλά θα είμαστε πάλι χώρια...Τι πιο ευχάριστο!

Λες όλα αυτά να είναι σημάδια από τον Θεό ότι δεν μας θέλει μαζί και δεν αξίζει να προσπαθούμε.

"Όλα καλά" της απαντάω χαμηλόφωνα και γυρίζω πλευρό στο καναπέ για να μην τους βλέπω.

Νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν αλλά προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου.

Τόσες αναποδιές...

Τι πρέπει να κάνουμε δηλαδή για να ηρεμήσουν τα πράγματα;

Δεν θέλω να τα ξανά παρατήσω.

"Σκατά, σκατά, σκατα" ακούω την φωνή του και λίγο αργότερο τον χαρακτηριστικό ήχο από το σταθερό να κλείνει.

"Τι έγινε;"

"Το μέσον της μάνας μου μπορεί να με στείλει μέχρι 4 ώρες από εδώ. Δεν γίνεται πιο κοντά" αναφωνεί αγανακτισμενος και κάθεται δίπλα μου.

Σε όσο χώρο έχει δηλαδή γιατί έχω ξαπλώσει.

"Τέλεια" ψιθυρίζω τόσο για να ακουστεί και να νιώσω όλα τα βλέμματα πάνω μου.

Και ας τους ήμουν πλάτη, ένιωθα πως όλοι είχαν επικεντρωθεί πάνω μου.

"Ευάκι;" ακούω την φωνή του και το χέρι του τρίβει ελαφρώς την πλάτη μου.

"Σε πόσες μέρες παρουσιάζεσαι;"τον ρωτάω και τον ακούω να ξεφυσαει.

"Σε 3 μέρες" στην αρχή γουρλώνω τα μάτια μου όμως την απάντηση μου διακόπτει ο Άγγελος που αρχίζει να τον βρίζει.

"Καλά βρε μπετόβλακα πόσο καιρό παίζει να ήταν το χαρτί στο γραμματοκιβώτιο;"φωνάζει ο κολλητός του.

Επικρατεί λίγη ησυχία. Βασικά όχι ακριβώς ησυχία, ακούγονται κάποιοι ψίθυροι αλλά δεν δίνω σημασία.

Τι σκατά έχουμε κάνει λάθος και κάθε φορά που τα βρίσκουμε, κάτι στέκεται εμπόδιο;

"Τα παιδιά έφυγαν" σπάει την ησυχία και εγώ απλά μουρμουριζω ένα μμ. "Θες να μιλήσουμε για λίγο;" με ρωτάει ενώ σηκώνομαι για να κάτσω οκλαδόν.

"Τι θες να πούμε;" του λέω χαμηλόφωνα χωρίς να τον κοιτάξω. Το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στα χέρια μου.

"Γιατί στεναχωρηθηκες ρε μωρό μου;" με τον δείκτη του ακουμπάει το σαγόνι μου και σηκώνει το κεφάλι μου σιγά σιγά.

"Κάτι κάνουμε λάθος Αλεξ. Δεν γίνεται κάθε φορά που πάμε να τα βρούμε, ξαφνικά να συμβαίνει κάτι και να χαλάει" του λέω και τον ακούω που ξεφυσαει.

"Δεν θα χαλάσει τίποτα στο υπόσχομαι. Κοίτα μωρό μου, αυτή την φορά θα το περάσουμε μαζί. Θα είμαστε μαζί μέχρι να βγω. Ίσα ίσα που με το μέσο της μάνας μου μπορώ να κάνω και λιγότερους μήνες"μου λέει χαιδευοντας το μάγουλο μου.

"Δεν θα τα παρατήσουμε" ψιθυρίζω μα πιο πολύ πιστεύω το λέω στον εαυτό μου.

"Όλα θα πάνε καλά"χαμογελάει και μου δίνει ένα γλυκό φιλί στα χείλη.

"Επιπλέον, εσύ δεν μου είχες πει πως σου αρέσουν οι ένστολοι;"με ρωτάει με ένα λοξό χαμόγελο, μάλλον για να ελαφρύνει το κλίμα, και χασκογελαω.

"Αλεξξξ!" γκρινιάζω γελώντας και τον αγκαλιάζω σφιχτά.

Θα μείνουμε μαζί.

-oliaaaa