Too Much Trouble

Κεφάλαιο 25

Ντρέπομαι να μιλήσω στον Αλεξ για τα συναισθήματα μου.

Ντρέπομαι.

Δεν του είμαι κάτι σημαντικό και θα φάω άκυρο.

Μετά θα στεναχωρηθω,η συνέχεια γνωστή στα περισσότερα κορίτσια που έχουν φάει άκυρο.

Ξεφυσαω και παίρνω ένα ντεπον.

Έχω να τον δω δύο μέρες.

Καλύτερα βασικά για να μην με ρωτήσει περισσότερα πράγματα.

Ήταν λάθος που του το είπα ενώ ξέρω ότι συναισθήματα για εμένα από εκείνον δεν υπάρχουν.

"Εύα, σου μιλάω" το χέρι του Στέφανου κουνιέται μπροστά από το κεφάλι μου.

"Ναι; Ε; Τι;" διώχνω όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου και προσηλωνομαι σε αυτόν.

"Τι έχεις ρε Ευακι;Που είναι το χαμογελαστό κορίτσι που γνώρισα;" περνάει το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και με γυρίζει ώστε να τον κοιτάω.

"Εδώ είναι Στέφανε" του λέω τσιμποντας το μάγουλο του.

"Πάντως να ξέρεις οπότε θες τον σπάω στο ξύλο."

"Δεν χρειάζεται, τον καταφέρνω και μόνη μου. Μπορώ να τον διαχειριστώ"

Ψέματα.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Κάθε φορά που βρίσκομαι κοντά του με κάνει ότι θέλει. Αλλά και εγώ κάθομαι.

Πφφ φαίνεται πολύ ότι την έχω πατήσει μαζί του;

[...]

Από Αλεξ:

Το πολύ σε ένα μισάωρο να είσαι στο σπίτι μου για να συζητήσουμε. Δεν δέχομαι αντιρρήσεις, κανόνισε.

Ξεφυσαω και ξανακλείνω το κινητό. Τρίβω το μέτωπο μου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου μου λέει να πάω διότι δεν μπορώ να τον αποφεύγω μια ζωή και θα βρει τρόπο να με κουβαλήσει μαζί του με το ζόρι.

Και έχει δίκιο.

Δεν μπορώ να τον αποφύγω.

Θα επιμείνει.

Συνέχεια.

Και δεν θα σταματήσει μέχρι να πάρει αυτό που θέλει.

Έτσι είναι ο Αλεξ.

Βάζω το χοντρό μπουφάν μου μιας και ακόμα πονάει ο λαιμός μου. Οι γονείς μου δουλεύουν πάλι. Κάποιοι μπορείτε να πείτε ότι "δεν τους βλέπω" συχνά, όμως δεν έχω παράπονο από αυτούς. Πότε δεν είχα. Σε ότι πρόβλημα και αν υπήρξε μου στάθηκαν και οι δύο.

Απλά η δουλειά τους έχει απαιτήσεις.

Το καταλαβαίνω.

Βγαίνω έξω και αρχίζω να περπατάω με προορισμό το σπίτι του. Για άλλη μια φορά αυτός είναι ο προορισμός μου.

Θέλω να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μεταξύ μας. Τουλάχιστον να ξέρω τι συμβαίνει.

Φτανω στην πολυκατοικία.

Ανεβαίνω τις σκάλες και τον βλέπω που έχει ανοίξει την δικιά του πόρτα και έχει στηρίξει τον εαυτό του πάνω εκεί.

Φουρουσε ένα τζιν και τα κουμπιά από το μαύρο πουκάμισο του ήταν όλα ανοιχτά.

"Πέρνα" μου λέει κοιτάζοντας με. Μπαίνω μέσα και στέκομαι λίγο ενώ εκείνος προχωράει προς την μπαλκονόπορτα.

Βάζει τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του.

Πολύ σοβαρός είναι σήμερα.

"Εκείνο το βράδυ είπες ότι εισαι ερωτευμένη μαζί μου"ψελλίζει και οι παλάμες μου αρχίζουν να ιδρώνουν.

Όχι αυτό το θέμα.

Σε παρακαλώ Αλεξ όχι αυτό.

"Ηταν...ήταν πάνω στον αυθορμητισμό μου"προσπαθω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου όμως αποτυγχάνω.

"Δηλαδή δεν είσαι;"η ματιά του συναντάει την δικιά μου.

Είμαι που να μην ήμουν.

"Εγώ..δεν..δεν.."

"Δεν ξέρω τι είναι έρωτας. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στην ζωή μου."

Εκπλήσσομαι μιας και δεν περίμενα ποτέ να ακούσω κάτι τέτοιο.

"Δεν ξέρω από όλα αυτά τα γλυκά που κάνουν σε μια σχέση και ενώ εσύ είσαι πρόθυμη να μείνεις μαζί μου εγώ θα σε πληγωσω. Αν δεν το έχω κάνει ήδη δηλαδή"αποφευγει να με κοιτάξει και απλά είναι προσηλωμένος στην θέα από το μπαλκόνι.

Τον πλησιάζω δειλά δειλά.

Μπορώ να ακούσω την βαριά αναπνοή του.

Ακουμπάω το μπράτσο μου και τον νιώθω να σφίγγεται. Τον αναγκάζω να γυρίσει να με κοιτάξει.

Κάνω μύτες ώστε να έρθω στο ύψος του. Με το ένα μου χέρι ακουμπάω το μάγουλο του και κλείνω τα μάτια μου.

Ακουμπάω τα χείλη μου πάνω στα δικά του και εκείνος...εκεινος απλά  με σηκώνει στην αγκαλιά του.

"Αλεξ θέλω να είμαι μαζί σου. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Να το κάνουμε να δουλέψει" ψιθυριζω ανάμεσα στο φιλί μας.

"Θες να δοκιμάσουμε; Να προσπαθήσουμε;"με ρωτάει ενώ με αφήνει στον καναπέ.

"Θέλω" με φιλάει κτητικά κολλωντας με πάνω του.

Κανείς από τους δύο δεν είχε σκεφτεί τις δυσκολίες που θα περνούσαν. Η Εύα πίστευε ότι μπορουσε να διαχειριστεί τον Αλεξ και την συμπεριφορά του.

Προσπάθησε.

Προσπάθησε πολύ.

-oliaaaa