Too Much Trouble

Κεφάλαιο 18

Φτάνουμε έξω από ένα σπίτι και ο Άγγελος παρκάρει. Βγαίνει γρήγορα, ανοίγει την πόρτα και τον βοηθάω να πιάσει τον Αλεξ.

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι και τον αφήνουμε στον καναπέ. Ο φίλος του φέρνει τα απαραίτητα για να φτιάξει την πληγή αλλά εγώ ακόμα κρατάω την ζακέτα μου εκεί.

"Νομίζω έχεις πιο σταθερό χέρι από εμένα. Μπορείς να το κάνεις εσύ;" με ρωτάει και γνέφω καταφατικά. Τα χέρια μου τρέμουν όμως.

Πάω να ακουμπήσω το πρόσωπο του όμως τραβιέται.

"Άσε με να σε βοηθήσω Αλεξ" ζητάω με σπασμένη φωνή και πάω να τον ξανά ακουμπήσω όμως με σπρώχνει μακριά.

"Δεν θέλω την βοήθεια σου. Άσε με μόνο μου"

Μην το κάνεις αυτό.

Με πληγώνεις...Παλι.

"Αλεξ!" τον μαλώνει ο Άγγελος με την  απάντηση που παίρνει να είναι απλά μια δολοφονική μάτια από εκείνον.

"Ασ...άστο Άγγελε..Θα..θα φυγω. Περαστικά σου" λέω χαμηλόφωνα και σηκώνομαι πάνω.

Ερχεται προς το μέρος μου και σηκώνω το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

"Μην του δίνεις σημασία. Τα έχει βάλει με τον εαυτό του τώρα και είναι νευριασμενος. Άστον να ηρεμήσει λίγο" ακουμπάει το χέρι του στον ώμο μου.

"Ναι δεν πειράζει" απαντάω χαμηλόφωνα και φεύγω γρήγορα από εκεί μέσα.

Ποτέ δεν πειράζει.

[...]

Πέφτω με δύναμη στο κρεβάτι. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.
Γιατί με διώχνει συνέχεια από κοντά του;

Εγώ θέλω να τον βοηθήσω και εκείνος δεν το δέχεται.

Τον ερωτεύτηκες.

Εγινε γαμωτο, έγινε ότι μου είχε πει εκείνο το βράδυ. Στο πάρτυ.

Τα έχω κάνει θάλασσα.

Δεν τον ερωτευτηκα.

Απλά άρχισα να νιώθω πράγματα για εκείνον.

Ειμαι σίγουρη ότι δεν είναι αυτός που φαίνεται. Απλά είναι πληγωμενος ή κάτι του έχει συμβεί.

Θέλω να τον βοηθήσω.

Έχω την πρόθεση να το κάνω.

Εκείνος δεν έχει την διάθεση απλά.

Πως τα έχω κάνει έτσι;

Μετά από τόσο κλάμα, πέρασε λίγη ώρα και ο ύπνος με πήρε.

Θέλω τουλάχιστον αύριο το πρωί να έχω ξυπνήσει και όλα να ήταν ένα όνειρο.

[...]

"Αγγελε! Πως είναι ο Αλεξ;" τον ρώτησα καθώς τον είδα στον δρόμο.

"Νοιάζεσαι γιαυτόν ε;" χαμογελάει πλατιά.

Φαίνεται σαν να χαίρεται που κάποιος νοιάζεται για τον φίλο του.

"Ναι" απαντάω και νιώθω τα μάγουλα μου να φλεγονται.

"Είναι καλά Εύα. Απλά ξέρεις είναι ο Αλεξ. Θέλει τον χρόνο του για να συνέλθει" μου λέει και κουνάω το κεφάλι μου.

"Σου έχει μιλήσει ποτέ για μένα;" τον ρωτάω ντροπαλά και παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου.

"Αν μου έχει μιλήσει λέει; Φυσικά και το έχει κάνει. Κοίτα επειδή ξέρω τον Αλεξ, είναι κολλητός μου από το δημοτικό, είναι δύσκολος χαρακτήρας. Δύσκολα μπορείς να τον ανακαλύψεις να στο πω έτσι. Πάντως από τότε που σε γνώρισε η συμπεριφορά του έχει αλλάξει"

Αν είναι έτσι η αλλαγμένη συμπεριφορά του, τότε πριν πως ήταν;

" Εγώ να τον βοηθήσω θέλω και εκείνος απομακρύνεται συνεχώς"

"Εκτός από εμάς του φίλους του δεν έχει μάθει από κανέναν άλλον τι πάει να πει βοήθεια. Κανένας άλλος δεν έχει προσπαθήσει να τον βοηθήσει, και τώρα που το κάνεις εσύ παραξενευεται" μου εξηγεί και τότε το τηλέφωνο του χτυπάει.

"Έλα αγάπη μου"το σηκώνει. Μάλλον είναι η κοπέλα του;
"Περίμενε μισό λεπτό...Ευα σκέψου αυτά που σου είπα"συνεχίζει απομακρυνοντας το τηλέφωνο από το αυτί του.

Χαμογελάω και εκείνος περπατάει προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ότι και να γίνει εγώ θα συνεχίζω να προσπαθώ. Να προσπαθώ για να τον βοηθήσω σε ότι πρόβλημα έχει.

Δεν θα τον αφήσω μόνο.

Καλή Χρονιά σε όλους ❤️

-oliaaaa