Too Much Trouble

Κεφάλαιο 50

"Μου λείψατε τόσο πολύ" αναφωνώ ενώ κάνουμε μια ομαδική αγκαλιά.Όταν βρεθήκαμε μας άκουσε όλο το μαγαζί από τις τσιριδες μας.

"Και εμάς μας έλειψες πολύ" μου λέει η Αλεξία και σπάει την αγκαλιά μας.

"Λοιπόν να σας γνωρίσω, από εδώ ο Αλεξ. Ο γνωστός" τους λέω χαμογελώντας και τους δείχνω το αγόρι μου που στέκεται δίπλα μου.

"Χριστίνα, Αλεξία" λένε οι φίλες μου ταυτόχρονα ενώ του δίνουν το χέρι τους για χειραψία.

"Χάρηκα"

"Ευα;" κλείνω αυθόρμητα τα μάτια μου στο άκουσμα αυτής της φωνής.

Όχι.

Οχι.

Όχι.

Δεν γίνεται να συμβαίνει αυτό.

Γαμω την καταδίκη μου!

"Πες μου ότι αυτός είναι ο φλούφλης ο πρώην σου" ψιθυρίζει ο Αλεξ και του πιάνω το χέρι. Μπορώ να το διαχειριστώ."Είμαι πολύ καλύτερος ρε μωρό μου"

"Είχα καιρό να σε δω" λέει καθώς με πλησιάζει όμως εκείνη την στιγμή ο Αλεξ τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση μου με αποτέλεσμα να κολλήσω πάνω του.

"Εμ ναι αλ-"

"Οπως βλέπεις η κοπέλα συνοδεύετε οπότε στρίψτε μην σε στρίψω" με διακόπτει το αγόρι μου. πριν ολοκληρώσω την πρόταση μου. Το ύφος του είναι έντονο και απειλητικό.

Ο Γιώργος από την άλλη ξεροκατάπιε, κατέβασε το κεφάλι του και έφυγε.

"Ουαου αυτό ήταν...φοβερό" αναφωνεί έκπληκτη η Χριστίνα και ο Αλεξ χαμογελάει πλατιά.

"Για να ξέρει που μπλέκει" με φιλάει στο μάγουλα και τα κορίτσια μας λένε να τις  ακολουθήσουμε στο τραπέζι που καθοντουσαν.

Με χαιρέτησαν αρκετά παιδιά, παλιοί συμμαθητές. Ίσως κάποιοι μου έχουν λείψει.

[...]

"Και είσαι ίδια ηλικία με την Εύα;" ρωτάει ο Άρης την Χριστίνα και εκείνη γνέφει καταφατικά.

Εδώ και μισή ώρα της την πέφτει αλλά εκείνη κάθεται ντροπαλά στην γωνίτσα του καναπέ.

Εζησα να το δω και αυτό. Η Χριστίνα μας βγήκε ντροπαλή.

Το έχουν σκάσει από το ξενοδοχείο που μένουν για έρθουν σε εμένα. Έτσι κι αλλιώς είπαν πως δεν θα τους έβγαζαν ξανά σήμερα και όλα θα ξεκινούσαν από αύριο.

"Ωπα, καιρό είχα να δω το σπίτι γεμάτο"λεει ο πατέρας μου ενώ μπαίνουν με την μαμά μου φορτωμένοι με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ.

"Κορίτσια πόσο καιρό έχω να σας δω, ελάτε να σας αγκαλιάσω" η μαμά μου απευθύνεται στα κορίτσια με εκείνα να τρέχουν να την αγκαλιάσουν.

"Εσύ νεαρέ έλα που σε θέλω 5 λεπτά" ρολλάρω τα μάτια μου μιας και αυτό συμβαίνει κάθε φορά που ο Αλεξ έρχεται σπίτι μας.

Τον φωνάζει για να μιλήσουν, τον ρωτάει πως τα πάμε και στο τέλος τον απειλεί.

"Μάλιστα" το αγόρι μου με βγάζει από την αγκαλιά του και αφού μου ρίχνει ένα φοβισμένο βλέμμα ακολουθεί τον πατέρα μου.

"Θα είναι καλά;"

"Μην ανησυχείτε. Ο Σωτήρης μου τα κάνει κάτι τέτοια" τον δικαιολογεί η μαμά μου. Βασικά προσπαθεί να τον δικαιολογησει.

Από Αλεξ:

Έλα να με σώσεις, ο μπαμπάς σου κρατάει κάτι που έχει από τον στρατό και μου μιλάει. ΣΏΣΕ ΜΕ!

Χαχανιζω λίγο καθώς ο φόβος του Αλεξ για τον πατέρα μου είναι αστείος.

Κάθε φορά τον σωζω.

" Εμένα με συγχωρείτε, αλλά...εμ πρέπει να πάω να σώσω τον Αλεξ. Θα επιστρέψουμε σε λίγο" τους λέω γελώντας και κατευθύνομαι προς το γραφείο του μπαμπά μου.

-oliaaaa