The Pretender

𝐂𝗁𝖺𝗉𝗍𝖾𝗋 79

Aya’s pov.

How I wish, in just a blink of an eye, all of this would disappear. But the thing is— I can’t even blink my own eyes. It hurts seeing them this way, pero halos hindi ko namang magawang ipukaw o ibaling ang tingin ko ng lihis sa landas nila.

Ramdam ko yung labis na hinanakit na yumayakap sa aking pagkatao, para kung matutumba dahil sa panghihinang bigla kong nadama sa aking mga tuhod.

So this is the truth?

Ito ba yung gustong puntuhin ni Zhenan sa mga sinabi niya? She’s literally right, like what she said: “You can be the right and that person can be the left. You as the upside and that person as the downside— guess it. They’re both different but ended up as the same for no reason. Katulad ng right and left, pwede silang magrepresenta bilang daan na parehong likuan. Magkatulad pero magkaiba.”

Just like us— magkatulad sa mukha, pero sa ugali nagkaiba.

They were showing such passionate affection in front of me. She was kissing him.

Funny, dahil wala man lang akong nagawa para pigilan sila. Gusto kong humakbang palapit para mapansin nila yung presensya kong narito, pero halos hindi ko rin nagawa— para na ’kong nilamon ng lupa mismo dito sa aking kinatatayuan.

Sabog na ’ko dahil sa sobrang sakit na unti-unti nang nilalamon ang aking isipan at puso. Gusto kong sumigaw, gusto kong sigawan sila, pero ayaw namang bumoses ng aking boses.

I am pathetically finding clues to answer my question about that last pretender, and guess what? Nahuli ko siya sa tamang akto. Yung sagot na pilit kong hinahanap, nasa aking harapan lang pala— harap-harapan din akong sinasaksak.

“Maya?...” biglang saad ni Eaze, na tila nagulat pa nang makita niya ’ko (he thought I am her). Same reaction as well kay Maya, na tila napa-atras pa palayo kay Eaze.

At first, alanganin pa ’kong maniwala sa lahat ng sinabi ni Zhenan. I thought she’s insane, making a story for me to believe na may suliranin pa ’ko kahit wala. And then it slapped me literally. Like, fuck, totoo nga.

“Anong feeling?” saad ko na tila puno ng hinanakit yung diin sa aking boses— mismong emosyon sa aking mga mata kanina tila napalitan ng blankong pukaw ng emosyon.

She gets what I’ve said, but Eaze didn’t.

Mukhang naguguluhan siya sa pagitan namin ni Maya— lalo na ngayon, at iniisip niya na yung katabi niya ay ako.

“Masarap ba?” muli kong tanong, pero hindi niya ako nagawang sagutin. Kaya naman, nakahugot ako ng lakas mula sa galit na aking nadarama, kaya nagawa kong humakbang palapit sa kanila.

“Anong feeling? Gusto kong malaman,” saad ko bago siya pinasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa. “You should speak for yourself, Maya.”

“Wait— what?! Maya?” Eaze, being confused itself, bago bumaling na rin ng hustong tingin doon sa babaeng katabi niya, which is my twin sister— Maya.

Maya suddenly gave the both of us (talking about myself and Eaze) a hard stare. “Alam mo yung pakiramdam na mapag-iwanan?” seryosong tanong niya sa ’kin habang dala-dala pa rin yung pukaw ng matalim nyang tingin na puno ng galit, pagkabigla, inis, at kalungkutan.

I didn’t even bother to answer her, like what she did lately. Hindi ko intention na magmataas sa kanya. I just kept my silence because I want to hear her reason first.

“...”

“Simula bata pa lang tayo, nasa ’yo na ang lahat. A good treatment and attention by others, samantalang ako? Pinapansin lang naman nila ako kapag kapansin-pansin na ’ko, kapag wala ka na sa landas. Lagi kang center of attraction, Aya,” saad nito na tila puno ng sakit yung emosyong ipinapakita ngayon ng kanyang mga mata, bago ako binigyan ng isang kay paklang, sapilitang ngiti.