The Pretender

𝐂𝗁𝖺𝗉𝗍𝖾𝗋 17

Aya’s pov.

I heard someone calling my name.
Mula sa pagkakatoon ng aking tingin sa tila nakakasilaw na ilaw na paparating sa akin, ay wala sa wisyo akong napabaling ng tingin sa taong tila tumatakbo nang kay bilis makalapit lang sa’kin.

Is this the end?
After all my hard work, why do I feel like it still wasn’t enough?

Hindi ko pa nagagawa ang dapat kong gawin, at mas lalong hindi ko pa nararating ang dapat kong marating.

Bakit?

Bakit tila kay hirap abutin ng mga pangarap natin?

Ito na ba?
Ito na ba yung tinatawag nilang katapusan ng lahat ng pagod at hirap kong ginawa?

Ngunit bakit? Kaya ko pa namang lumaban.
Bakit tila hindi sang-ayon ang lahat sa akin?

“Aya!!”

Is this the end?
Kung ito na ang katapusan, gusto ko kahit papaano ay may magawa man lang ako upang pigilan ito.

Ngunit tila nagdesisyon na rin ang aking mga paa na manatili at huwag nang humakbang pa. And then later on, I felt pain all over my body. Why? Because nagawa niya akong itulak— just to save me.

Mas lalo kong naramdaman ang sakit ng aking buong katawan nang tuluyan na kaming mawalan ng balanse at bumagsak na lang.

I blinked suddenly, tila habol hininga sa ngyare. Naramdaman ko ang init ng kanyang katawan na nakapaibabaw ngayon sa akin.

Sa isang iglap, tila umangat din ito upang ako’y masilayan— na hanggang ngayon ay natutulala pa rin.

“Damn you, idiot. Hindi ka ba nag-iisip?” Singhal nito sa akin.

Unti-unti akong nakampante dahil doon.

I’m still alive.

I suddenly felt too much emotion, na halos gusto ko na lang magngawa dito. Ngunit kaysa umiyak, mas pinili kong yakapin na lang siya.

I felt down, empty, and tired.
At dahil doon, hindi ko na nagawang pigilan pa ang luha na unti-unti nang lumabas mula sa aking mga mata.

And then I felt his arms around me, hugging me to comfort me.

“E-Eaze...”

“Don’t worry, you’re fine now.”

After that incident, agad akong inuwi ni Eaze sa kanyang bahay upang makapagpahinga na rin.

He told me he was worried about me— even Kian and Zhe’kin.

Sa hindi malamang dahilan, they even thought na nawawala na ko after kong hindi masagot ang kanilang mga tawag.

Thankfully, inisip nilang hanapin ako. Dahil kung hindi? Baka ito na nga talaga ang katapusan ko.

When Eaze found me, he called Kian and Zhe too para sabihan silang nakita na niya ako, at ayos na ako.

“How do you feel? You ok?” He asked me, keeping his serious stare— full of wonder.

Hindi ako umimik.
Tumingin lang ako sa side table ng kama ko.

If he’s talking about the incident that happened lately, it doesn’t matter at all.

What matter is— lately, the doctor told me na lumalala na daw ang kalagayan ni Maya, and I need money to start the medical operation.

Mas lumalala daw kasi ang sakit niya habang tumatagal, and that’s full of risk.

I can’t help her now.